Για Όλα Φταίει το Γκαζόν

Μπορεί για κάποιους μία τυπική οικογένεια να αποτελείται από έναν ευκατάστατο και γοητευτικό σύζυγο, μια καλοβαλμένη κι αφοσιωμένη σύζυγο, χαριτωμένα παιδιά, άντε και κανένα κατοικίδιο. Η Ζοζιάν Μπαλασκό, όμως, το 1995 προσεγγίζει ένα τυπικό μικροαστικό ζευγάρι, ανατρέπει κάθε συμβατική ισορροπία και αποδεικνύει περίτρανα ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο στον έρωτα, ακόμα και όταν αυτός είναι θεσμικά «εξασφαλισμένος» όπως γίνεται στην περίπτωση του γάμου.

Η Λολί, μια αισθησιακή νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών, απογοητευμένη από τον σύζυγό της, Λοράν, έναν γοητευτικό κτηματομεσίτη που την απατά ασύστολα, βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά της Μαριζό, μιας ομοφυλόφιλης περαστικής ταξιδιώτισσας, κάνοντας θρύψαλα την αυταρέσκεια και τον εγωισμό του. Μπορεί μια γυναίκα να ανταγωνιστεί τα θέλγητρα του αδιαμφισβήτητου ανδρισμού του ή, ακόμα χειρότερα, να διεκδικήσει τον έρωτα της αγαπημένης του συζύγου; Ε λοιπόν, όχι μόνο μπορεί, αλλά επιπλέον τα καταφέρνει. Όταν πια εγκαθίστανται και οι τρεις στο σπίτι, ερωμένη και σύζυγος ξεκινούν έναν άκρως διασκεδαστικό αγώνα για το ποιος/ποια θα κερδίσει για τον εαυτό του/της την Λολί.

Με τη μεγαλύτερη φυσικότητα, η Μπαλασκό εισάγει το παράτολμο στο καθημερινό και φλερτάρει με τη φάρσα, χωρίς όμως να παραμελεί και το δραματικό στοιχείο ή να πέφτει στην παγίδα του εύκολου, χοντροκομμένου αστείου. Η σκηνοθέτις ανήκει στη γενιά εκείνη των Γάλλων κωμικών που ξεκίνησαν την καριέρα τους στο θέατρο, σατιρίζοντας τα σύγχρονα αστικά ήθη και συνέχισαν με την ίδια ακριβώς διάθεση και στον κινηματογράφο. Εφοδιασμένη με μπόλικη τρέλα, ειρωνική διάθεση και αναρχικό χιούμορ, παίζει με τα όρια του ηθικά αποδεκτού και καλεί τον θεατή να πάρει μέρος σε αυτό το παιχνίδι χωρίς να τον προσβάλλει ή να τον σοκάρει. Δεν διστάζει να δυναμιτίσει τα οικογενειακά ήθη, να επιτεθεί στις μικροαστικές φοβίες και ανασφάλειες - που αφορούν κυρίως την σεξουαλικότητα - να προσπεράσει οποιαδήποτε «συνταγή» για την πολυπόθητη οικογενειακή ευτυχία. Είναι ταυτόχρονα αρκετά έξυπνη ώστε να μην παίρνει τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά (δεν φιλοδοξεί εξάλλου να αναπτύξει έναν κοινωνικό προβληματισμό). Δουλεύει τους διαλόγους της με πλαστικότητα και ζωντάνια και φροντίζει να κάνει το ίδιο με τους χαρακτήρες του έργου.

Εξαιρετικοί στους ρόλους τους, ο σαστισμένος και ανώριμος Λοράν - Αλάν Σαμπά, η πληθωρική και «ζόρικη» Μαριζό - Ζοζιάν Μπαλασκό, η εκρηκτική Λολί - Βικτόρια Αμπρίλ, συνθέτουν ένα τραγελαφικό μα άκρως απολαυστικό τρίγωνο (το οποίο, πάλι, κινδυνεύει να ανατραπεί στο κάπως απροσδόκητο φινάλε) που περισσότερο από το να μας προβληματίσει, φιλοδοξεί να σας διασκεδάσει. Και το καταφέρνει... φταίει δεν φταίει το γκαζόν.