Ghostbusters: Legacy

Μια μόνη μητέρα και τα δυο έφηβα παιδιά της καταφτάνουν στο σπίτι του παππού σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, λίγες μέρες αφότου εκείνος έχει πεθάνει. Η αρχική απροθυμία θα μετατραπεί σε μια ανάγκη να κυνηγήσουν τους δαίμονες που έχουν κυριέψει το Σάμερβιλ, αφού ανακαλύψουν πως ο παππούς Ίγκον Σπένγκλερ ήταν ένας από τους Ghostbusters και απόμακρος από όλη την κοινότητα. 

Όταν το 1984, ο Ίβαν Ράιτμαν θα σκηνοθετούσε το πρώτο κεφάλαιο των «Ghostbusters» -και που εύλογα θα ακολουθούσε ένα δεύτερο το 1989, αφού σημειώσει τεράστια εμπορική επιτυχία-, σίγουρα δεν φανταζόταν πως 37 χρόνια μετά, ο γιος του, Τζέισον Ράιτμαν («Juno», «Up in the Air», «Tully») θα σκηνοθετούσε ένα sequel στα πρότυπα των πρώτων εκείνων ταινιών.

Η αλήθεια είναι πως πλησιάζοντας ένα θρυλικό ποπ φαινόμενο, όπως ήταν οι «Ghostbusters» για την δεκαετία του '80, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά, φαντάζει από αβανταδόρικο μέχρι αχρείαστο. Αλλά όταν έχεις τη σωστή κατεύθυνση, και τους ακόμα πιο σωστούς «βοηθούς», τότε μπορεί και να βγει ένα αξιοπρεπές «μέτριο» αποτέλεσμα.

Σε μια εποχή που το «Stranger Things» και οι όμοιοί του έχουν αλώσει το σινεμά και κυρίως την τηλεόραση, αυτή η ανάγνωση των «Ghostbusters» δεν θα μπορούσε να αποκλίνει από ένα κοινό που και με κλειστά μάτια καταναλώνει τέτοιου είδους περιπέτειες.

Οι ενήλικες Ghostbusters αντικαθίστανται από έφηβους με υπερφυσικές ανησυχίες -θέλοντας και μη-, αλλά ο Ράιτμαν σχολιάζει το overdose της σημερινής τεχνολογικής επανάστασης, σώζοντας το Σάμερβιλ με τα ghost catchers gadgets του παρελθόντος, δημιουργώντας ένα νοσταλγικό theme park, από το οποίο δεν θα μπορούσε να λείπει η κλασική παρέα των 80s (Μπιλ Μάρεϊ, Νταν Ακρόϊντ, Έρνι Χάντσον), που έρχεται εδώ για να αποτίσει φόρο τιμής στον εκλιπόντα Χάροντ Ράμις.

Με μαθηματική ακρίβεια, όλα οδηγούνται στο ηθελημένα συγκινητικό και σχηματικό φινάλε, με μια αναφορά σε ένα παρελθόν που στέκει κραταιό και αγέρωχο για να κρατήσει τη νέα γενιά, εκεί που θαρραλέα βγαίνει για να να φωνάξει πως μπορεί να «περπατήσει» μόνη, μονάχα για να δείξει πως έχει κότσια, ακόμα κι όταν ασθμαίνει.

Κάπως έτσι, φανερώνεται η μεγάλη αγάπη που έτρεφε ο Τζέισον Ράιτμαν για τις (κινηματογραφικές) ιστορίες του μπαμπά του, κάνοντάς τον περήφανο, αφού το νέο «Ghostbusters: Legacy» είναι γεμάτο από αναφορές στο παρελθόν -ακόμα και τα Mini Pufts επιστρέφουν-, κωμικές ανάσες, έναν Πολ Ραντ που σαν δευτεραγωνιστής αφήνει χώρο στους έφηβους πρωταγωνιστές (εκπληκτική η ΜακΚίνα Γκρέις στον ρόλο της εγγονής του Σπένγκλερ), μα κυρίως μια περιπέτεια που δεν φρενάρει πουθενά. 

Και ίσως αυτό το γκάζι να είναι και εκείνο που κάνει την ταινία να ολισθήσει σε έναν δρόμο εντελώς ευθύ και καθαρό, φανερώνοντας την υπερπροσπάθεια του υιού Ράιτμαν να φανεί αντάξιος, αλλά κυρίως του να κάνει δυο ταινίες σε μια: τους παλιούς «Ghostbusters» και τους καινούργιους «Ghostbusters». 

Καμιά φορά, ακόμα και στο φασαριόζικο Χόλιγουντ, που προσφέρει γη και ύδωρ για τέτοιες περιπέτειες, όλα μαζί δεν γίνονται, κι αν γίνουν, δεν πετυχαίνουν.