Ο Πράσινος Ιππότης

Green Knight

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2021
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ιρλανδία, Καναδάς, Η.Π.Α., Ην. Βασίλειο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Λόουερι
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Ντέιβιντ Λόουερι
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ντεβ Πατέλ, Αλίσια Βικάντερ, Τζοελ Έτζερτον, Μπάρι Κέογκαν, Σαρίτα Τσάντχερι
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Άντριου Ντροζ Παλέρμο
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Ντάνιελ Χαρτ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 126'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Ο Πράσινος Ιππότης

Ο Ντέιβιντ Λόουερι εμπνέεται από τον αρθούρειο θρύλο του «Πράσινου Ιππότη» και παραδίδει ένα αριστουργηματικό, εμπνευσμένο κινηματογραφικό παραμύθι που οφείλεις να θαυμάσεις στην μεγάλη οθόνη.

Από τον Πάνο Γκένα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν (είναι) ο Ντέιβιντ Λόουερι και κάνει μόνο καλές ταινίες.

Αβρός αφηγητής ιστοριών και εικονογράφος ατμοσφαιρικής προοπτικής, ικανός να συγκινήσει με τη λιτότητα μιας τρυφερής ιδέας («A Ghost Story») ή να ψυχαγωγήσει με τις μαξιμαλιστικές πλάτες ενός στούντιο («Ο Πιτ και ο Δράκος του»), ο Ντέιβιντ Λόουερι που μας χάρισε προ τριετίας τον κινηματογραφικό αποχαιρετισμό του Ρόμπερτ Ρέντφορντ («Ο Κύριος και το Όπλο») εμπνέεται από έναν (λιγότερο γνωστό) αρθούρειο θρύλο και παραδίδει ένα ενήλικο παραμύθι στις παρυφές του αριστουργήματος. Γιατί ο «Πράσινος Ιππότης» του, υπηρετεί το είδος και το μέσο με τέτοιο καλαισθητικό μένος, που του αξίζει κάθε τιμή.

Ο θρύλος θέλει έναν παράξενο Πράσινο Ιππότη να προκαλεί τους ιππότες του Βασιλιά Αρθούρου σε μία ιδιαίτερη μονομαχία. Ο Σερ Γκάουεϊν, ο νεαρός και ξεροκέφαλος ανιψιός του Αρθούρου, αποδέχεται την πρόκληση και αποκεφαλίζει τον γιγαντόσωμο, άγνωστο επισκέπτη. Η μονομαχία, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Ο Πράσινος Ιππότης μαζεύει το κεφάλι του από κάτω και φεύγοντας από την αίθουσα του θρόνου αναφωνεί πως σε ένα χρόνο, τα επόμενα Χριστούγεννα, ο Γκάουεϊν οφείλει να τον συναντήσει για να απαντήσει στο χτύπημα.

Πολύ μακριά από τους καλογυαλισμένους ιππότες και τον πλουμιστό διάκοσμο άλλων μεσαιωνικών παραμυθιών, ο Λόουερι ζωντανεύει τον «Πράσινο Ιππότη» με ένα εντελώς ασυνήθιστο βλέμμα. Η ταινία είναι ένα ευφάνταστο αμάλγαμα που με το ένα πόδι πατά σε μία γειωμένη κινηματογράφηση και με το άλλο απογειώνεται ως υπερβατικό όραμα. Λες και έχει βάλει στοίχημα κάθε πλάνο του να ξεπερνά σε δημιουργικές ιδέες το επόμενο (και μάλιστα το καταφέρνει).

Μέσα από θαρραλέες, αναστοχαστικές αντιστίξεις, ο Λόουερι «παίζει» με την ιδέα του «κεφαλιού». Η επιπολαιότητα του Σερ Γκάουεϊν, η σπατάλη των νιάτων του, η αδυναμία να αφηγηθεί μία ιστορία, είναι τα «κεφαλαιώδη» θέματα στο σενάριο του «Πράσινου Ιππότη». Στον συμβολικό πρόλογο της ταινίας το κεφάλι του Γκάουεϊν «παίρνει φωτιά», στην εισαγωγική σκηνή το κάδρο της ανοιχτής εξοχής «κλείνεται» σύντομα σε ένα δωμάτιο και πριν την πρόκληση του Ιππότη, έχει προηγηθεί η «πρόκληση» του Βασιλιά που ζητά από τον ανιψιό του μία προσωπική ιστορία για να τον γνωρίσει καλύτερα. Μόνο που ο ασήμαντος, ανόητος Γκάουεϊν δεν έχει να πει κάτι αξιόλογο μπροστά στον Αρθούρο και στους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Γι’ αυτό και αρπάζει την ευκαιρία να επιτεθεί στον απρόσκλητο επισκέπτη. Και ο Λόουερι αρπάζει μαζί του την ευκαιρία να επιτεθεί στις αισθήσεις μας με ένα οπτικό όργιο καμωμένο για την μεγάλη οθόνη.

Το ταξίδι αυτογνωσίας του Σερ Γκάουεϊν (η αναπάντεχη επιλογή του Ντεβ Πατέλ αποδεικνύεται ιδανική πέρα από μη στερεοτυπική) για να συναντήσει ξανά τον Πράσινο Ιππότη και να ολοκληρώσει μοιραία την μονομαχία, είναι μία παράθεση επεισοδιακών προκλήσεων. Στην διαδρομή του («Which direction are you headed?», όπως ακούγεται και στην ταινία) θα συναντήσει κλέφτες και φαντάσματα, γίγαντες και ομιλούσες αλεπούδες, μυστήρια και πειρασμούς, και ο Λόουερι θα είναι εκεί για να διχοτομεί τολμηρά τα καρέ του - σε πλήρη συνάφεια με τον μύθο του ακέφαλου… ιππότη - με στοιχεία ρεαλισμού και φαντασίας, βίας και ποίησης, πραγματικότητας και ονείρου. Σε μία σκηνή, ο Γκάουεϊν περπατά στον ανοιχτό ορίζοντα, την γραμμή που διαχωρίζει ουρανό και γη και τέμνει ταυτόχρονα το κινηματογραφικό κάδρο. Ξαφνικά η κάμερα στρέφεται για να φέρει τα «πάνω-κάτω» και να συνοψίσει λιτά, στιγμιαία και ουσιαστικά όλα όσα συμβολικά, αλληγορικά και μυστήρια θέλει να μεταμορφώσει ο Λόουερι στην ταινία.

Ένα παιχνίδι με τίμημα τον θάνατο (ή μήπως την ακέραιη υστεροφημία της αθανασίας;), διττής σημειολογίας για την λογική και το παράλογο (ή μήπως την αέναη απόδραση της φαντασίας;), κάπου ανάμεσα στον φυσιολατρικό παγανισμό και την χριστιανική εικονογράφηση (και ειδικά την βυζαντινή), ο Ντέιβιντ Λόουερι ακολουθεί αρθούρεια μονοπάτια και βασισμένος σε ένα πρωτότυπο ποίημα του 14ου αιώνα διηγείται ένα παραμύθι με ενθουσιώδη έμπνευση και αναδεικνύει τον νευραλγικό ρόλο της μεγάλης οθόνης. 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν (είναι) ο Ντέιβιντ Λόουερι και κάνει μόνο καλές ταινίες. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας να απολαύσετε την δημιουργία του στον φυσικό της χώρο. Έτσι, θα ζήσουν αυτοί καλά, κι εσείς καλύτερα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ο Πράσινος Ιππότης
  • Ο Πράσινος Ιππότης