Guns Up

Παρακολουθώντας το «Guns Up» νιώθεις σαν να βλέπεις μια ταινία δράσης της ύστερης φιλμογραφίας του Λικ Μπεσόν και των «μαθητών» του, με την εξωπραγματική δράση, τις εξωφρενικές ανατροπές και τη μελοδραματική γαρνιτούρα, μείον τον κοσμοπολιτισμό και τον δυναμικό γυναικείο χαρακτήρα στο επίκεντρο της δράσης. SPOILER ALERT: Όταν έρχεται και αυτός, στο πρόσωπο της Κριστίνα Ρίτσι, αντιλαμβάνεσαι πια ότι ο Γάλλος δημιουργός ήταν ένα βασικό σημείο αναφοράς του σκηνοθέτη Έντουαρντ Ντρέικ, το βιογραφικό του οποίου αριθμούσε μέχρι σήμερα αποκλειστικά περιπέτειες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν από την αγορά του VOD.

Όταν, όμως, αφαιρείς -κι εδώ έχει αφαιρεθεί ή, πιο σωστά, δεν υφίσταται- το στιλ από το παραπάνω μείγμα, εκείνη την αίσθηση ενός live-action παντρέματος καρτούν και graphic novel, μένει με μια απλή, σαματατζίδικη περιπέτεια, κατά διαστήματα όχι άσχημη, ευνοημένη από την παρουσία ενός απρόσμενα πειστικού Κέβιν Τζέιμς και της πάντα άξιας Κριστίνα Ρίτσι, αλλά πληγωμένη βάναυσα από ένα φριχτό σενάριο, λειψό σε ατάκες και σπιρτάδα και βαθύτατα συντηρητικό -  η πυρηνική οικογένεια και η προστασία της υπερβαίνουν οποιαδήποτε άλλη αξία στο σύμπαν.

Ο κομψότερος τρόπος για να το θέσουμε είναι ότι μπροστά του το «Family» του «δασκάλου» Μπεσόν με τον Ντε Νίρο και την Μισέλ Φάιφερ μοιάζει με peak cinema, που λέτε κι εσείς οι νεολαίοι.