Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων

Στην Ιαπωνία του 1936, η υπηρέτρια Σάντα βρέθηκε από την αστυνομία, κατά τα λεγόμενα, απαστράπτουσα, σαν να 'χει περάσει σε μια διάσταση τέλειας γαλήνης ή τρέλας, κρατώντας το κομμένο πέος του εραστή της, τον οποίο τέσσερις ημέρες νωρίτερα, τη στιγμή του οργασμού του, είχε στραγγαλίσει και ακρωτηριάσει.

Στην Ιαπωνία του 1976, στην πιο αδιάλλακτη δεκαετία της νεότερης ιστορίας της χώρας, ο Ναγκίσα Οσιμα, ήδη σαρανταπεντάρης και πρωταγωνιστής του ιαπωνικού νέου κύματος, κινηματογραφεί την ιστορία της Σάντα και του Κίτσι και σκανδαλίζει την οικουμένη. Ενα παράνομο Ζευγάρι, σπρωγμένο στα άκρα από το πολιτικό καθεστώς, την κοινωνική νόρμα και, προπαντός, τη δική του μονομανία, βρίσκει καταφύγιο σ' έναν τεχνητό, αποκλειστικό και αεροστεγή κόσμο ερωτισμού.

Η ταινία απαγορεύεται στην Αμερική την παραμονή της προβολής της στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης και αποκλείεται από την αγορά της Μεγάλης Βρετανίας για τα επόμενα 15 χρόνια. O Ναγκίσα Οσιμα κατηγορείται για προσβολή της δημοσίας αιδούς στην Ιαπωνία και καλείται στο εδώλιο.

Οταν ο πανικός καταλαγιάζει, ο Οσιμα σχολιάζει τις αντιδράσεις προς την ταινία ταυ. «Θεωρώ ότι η ταινία που απεικονίζει τη σεξουαλική πράξη και δείχνει τα γεννητικά όργανα, είναι πορνογραφική. Η ταινία που σπάει τα ταμπού είναι επίσης πορνογραφική. Προς το παρόν, το "άσεμνο" είναι νομικός όρος. Για να πολεμήσουμε κάποιον νομικό όρο, πρέπει ν' ακολουθήσουμε την περίπλοκη διαδρομή του ν' αποδείξουμε ότι στερείται νοήματος.

Η έννοια του "άσεμνου" δοκιμάζεται όταν κάποιος τολμήσει να κοιτάξει αυτό που επιθυμεί ακατανίκητα, αλλά έχει απαγορεύσει στον εαυτό του να δει. Οταν κάποιος αισθάνεται πως ό,τι επιθυμούσε να δει έχει έρθει στο φως, τότε το άσεμνο εξαφανίζεται, μαζί και το ταμπού κι ακολουθεί μια κάποια απελευθέρωση. Κατά συνέπεια, ο πορνογραφικός κινηματογράφος πρέπει ν αναγνωριστεί αμέσως και απολύτως. Μόνο τότε το "άσεμνο" μπορεί ν' αποδειχθεί άνευ νοήματος».

Οσο για την τελική σκηνή του ευνουχισμού, που τέτοια οργή προκάλεσε, ο Οσιμα διασκεδάζει «Μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι άνδρες που είδαν την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων ομολογούν ότι, τη στιγμή που η Σάντα κόβει τα γεννητικά όργανα του Κίτσι, αισθάνονται πόνο στα δικά τους. Εγώ, αντίθετα, ποτέ δεν αισθάνομαι πόνο όταν βλέπω την ταινία. Ισως επειδή είμαι λίγο παράξενος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Επειδή, όμως, είναι βασανιστικό να πιστεύει κανείς ότι είναι παράξενος, τελικό αποφάσισα ότι δεν αισθάνομαι πόνο, γιατί σκηνοθέτησα την ταινία. Η σκηνοθεσία είναι πολύ απελευθερωτική απασχόληση».

Ετσι βλέπει το έργο του ο δημιουργός. Οι επίσημοι αναλυτές, με τη γνωστή τους τάση για δραματοποίηση και ιμυχαναλυτική- πολιτική ερμηνεία, αντιμετωπίζουν την ταινία σαν μια αλληγορία πάνω στις καταστροφικές επιπτώσεις της κοινωνικής καταπίεσης κι ένα υπόδειγμα ρεαλιστικού σινεμά, μια και οι ερωτικές σκηνές φέρονται ως αληθινές. Σίγουρα, όμως, το «Η Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» δε σημαίνει αυτό για το θεατή σήμερα, τον πραγματιστή, λίγο κυνικό, πάντως κορεσμένο από σεξ και βία πολύ πιο δυνατών χρωμάτων. Σημαίνει ένα κινηματογραφικό μνημείο τεχνικής, θεματολογίας και σκανδάλου, αλλά και μια ξεχωριστή, ειλικρινή, αυθεντική ταινία, την επιτομή όχι ενός δίωρου «κρεβατιού» αλλά της απόλυτης κλιμάκωσης, σεξουαλικής και σκηνοθετικής.