Η Μαφία Σκοτώνει Μόνο Το Καλοκαίρι

Θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα ένα γκανγκστερικό δράμα, που με μαθηματικής ακρίβειας λεπτομέρειες θα αφηγούνταν την ιστορία της Ιταλικής Μαφίας που χαρτογράφησε την χώρα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 μέχρι και τα πρόσφατα '90s.

Αντιθέτως, ο Πιφ (που κρατάει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο), γνωστός κωμικός της Ιταλικής τηλεόρασης με την μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, καταφέρνει να υπογράψει μια ψυχρά εκτελεσμένη κωμική σάτιρα πάνω στα ήθη μιας γενιάς που έμαθε να ζει με την απειλή της Μαφίας.

Ένα αγόρι που μαθαίνει να μιλάει, λέγοντας ως πρώτη του λέξη την «μαφία» μεγαλώνει με μια τέτοια σκιά να τον συνοδεύει, μέχρι που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη αυτή την υποσκάπτουσα απειλή προς όφελός του, όταν θα ερωτευτεί μια συμμαθήτριά του.

Με αυτόν τον τρόπο, ο Πιφ ενηλικώνει όχι μόνο τον ήρωά του, αλλά και την ίδια του την ταινία, διαθέτοντας ξεκάθαρες προθέσεις ως προς το τι θέλει να πει. Υπογράφει έτσι μια σφιχτοδεμένη ρομαντική σάτιρα, που φέρνει τα σκονισμένα πρόσωπα της Μαφίας σε πιο προσιτό στρατόπεδο για το κοινό, μιλώντας για πραγματικά ονόματα.

Γνωρίζοντας εκ των προτέρων, πως μια τέτοια προσπάθεια θα πρέπει να κοινωνηθεί με περίσσιο θάρρος, ο Πιφ κινεί τους ήρωες της ιστορίας του σαν πιόνια σε ένα αθώο παιχνίδι, όπου τα όπλα έχουν τον χαρακτήρα της «παιδικής χαράς». Με έναν τέτοιο ανώδυνο τρόπο καταφέρνει να ελιχθεί και να παραδώσει ένα χαλαρό μανιφέστο που δεν βασίζεται ακριβώς πάνω στην ιστορία της Μαφίας, μα κυρίως πάνω στον έρωτα που μπορεί να ανθίσει στα χρόνια της.

Άλλοτε αστείο, κι άλλοτε πικρό, το φιλμ που βραβεύτηκε ως η κωμωδία της χρονιάς από την Ευρωπαική Ακαδημία κινηματογράφου και έκανε την πρεμιέρα της στις περσινές 20ες Νύχτες Πρεμιέρας, στέκεται ακμαίο ανάμεσα στις τόσες ανασφαλείς προσπάθειες αφήγησης ενός μοντέρνου παραμυθιού που δεν διστάζει να θέσει εαυτόν έτοιμο να θυσιαστεί για τον έρωτα. Και το κάνει.