Η Νύχτα με τις Μάσκες 2

Σαράντα ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο φονικό ο Μάικλ Μάγιερς δε λέει να ησυχάσει και τη νύχτα του Χάλογουιν, εμφανίζεται ξανά στο Χάντονφιλντ εγκαινιάζοντας ένα νέο κύκλο αίματος, σκηνοθετημένο από τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν.

Ομοίως, τέσσερα χρόνια και μια πανδημία μετά το πρώτο «Halloween» της νέας εποχής, ο Γκριν δε λέει να ησυχάσει. Με το γκάζι πατημένο, συνεχίζει την ιστορία από την κορυφή του αυτονόητου cliffhanger, που ήθελε το φονιά παγιδευμένο ανάμεσα στις φλόγες, αφού η Λόρι με την κόρη και την εγγονή της είχαν πυρπολήσει το υπόγειο της οικείας Στρόουντ, πιστεύοντας πως ξεπαστρέψανε μια για πάντα το μανιακό.

Φευ. Καθότι ο φονιάς, αν και εμφανώς καψαλισμένος, δραπετεύει προσθέτοντας με το καλησπέρα 11 πυροσβέστες στο body count του. Κι ο τρόμος συνεχίζεται στους δρόμους της ήσυχης κατά τ' άλλα κωμόπολης, που γιορτάζει μεταμφιεσμένη με πολυεστέρα και καουτσούκ τη βραδιά του Χάλογουιν.

Εμφανέστατα προϊόν των μεταμοντέρνων καιρών μας, το «Halloween Kills» ασπάζεται τη vintage αισθητική ως αυτονόητη και αξιοποιεί ένα ταχυδακτυλουργικό μοντάζ ως εφαλτήριο για ορισμένες από τις πλέον αιματηρές σκηνές που είδαμε τελευταία στη μεγάλη οθόνη. Στην οικονομία της αφήγησης βέβαια, τα πάντα μοιάζουν με ασήμαντα στιγμιότυπα λουσμένα στο γάργαρο αίμα, μιας και το όλον μοιάζει περισσότερο με το teaser της τελικής αναμέτρησης (που ίσως δούμε τον Οκτώβρη του 2022, στο «Halloween Ends», αλλά με τον Μάγερς ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος). Τα flashback σε σκηνές από τις προηγούμενες ταινίες κι οι επεξηγήσεις εντείνουν την αίσθηση του περιττού και του μάταιου. Επιταχύνουν ωστόσο την πορεία μέχρι την μία και μοναδική αποκάλυψη που δεν έχει να κάνει με την προσχηματική πλοκή, αλλά με το θεματικό πυρήνα.

(χλιαρό spoiler alert)

Υπάρχουν σημειολογικά ψήγματα σε ολόκληρη την ταινία, από την αντίδραση των πολιτών που στο άκουσμα της επιστροφής του μακελλάρη σχηματίζουν αυθόρμητα ομάδες και φωνάζουν συνθήματα, μέχρι πινακίδες που μας προειδοποιούν να εμβολιαστούμε πριν να είναι πολύ αργά. Όλα γίνονται διάφανα όμως τη στιγμή που η ίδια η Τζέιμι Λι Κέρτις αναγνωρίζει πως κάτω από τη μάσκα δεν κρύβεται απλά ο Μάικλ Μάγερς, το αρχέτυπο του πηγαίου κακού που το βλέπεις να προελαύνει στην οθόνη  ακέραιο, ασταμάτητο, με βήμα σταθερό και βέβαιο... Στην ιδέα του τι υπάρχει πίσω από το ανέκφραστο προσωπείο του ελλοχεύει ο φόβος. Η σκηνή του οργισμένου όχλου είναι ανοιχτή σε αναγνώσεις, ανάλογα και με το που στέκεται ο καθένας. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια πολιτική παρένθεση, αν όχι δήλωση, σε ένα φιλμ που βλέπει την Αμερική της τελευταίας 5ετίας ως καμβά για τα αιματηρά πορτραίτα του. Μιας ταινίας επίσης που κατανοεί την ευθύνη του είδους απέναντι στην εποχή του.

Το ότι κάποιος ανάμεσα στο πλήθος θα αναφωνήσει χονδροειδώς πως «τώρα έχουν γίνει αυτοί τα τέρατα», είναι το τσιμπηματάκι που επαναφέρει ακόμη και τον πιο καλοπροαίρετο θεατή στην πραγματικότητα του «Halloween Kills». Το ότι δηλαδή παρακολουθεί μια ιστορία που δεν χρειάζεται αρχή, μέση και τέλος, αλλά τη νοιάζει να κλείσει κάθε εκκρεμότητα πριν περάσουμε στο πιο ουσιαστικό κομμάτι της τριλογίας. Επίσης μια ταινία που με το να υπερθεματίζει, να επαναλαμβάνει και να επεξηγεί, σαμποτάρει τις ίδιες της αρετές της.

Και δεν έχει λίγες. Γιατί ειδικά στην περίπτωση του τρόμου, δεν είναι ανάγκη να ελέγχουμε τα πάντα σε τρίπρακτες δομές, ούτε να τα φιλτράρουμε αποκλειστικά  με τους νευρώνες τους εγκεφάλου. Αρκετοί θεατές εκεί έξω περιμένουν καιρό τώρα μια ταινία σαν τα «Halloween» για να τους τσιγκλήσει τα ένστικτα. Παιδιά που, όπως ο Κρόνενμπεργκ, δεν γουστάρουν απαραίτητα τη «Λάμψη» κι όταν μιλούν για το «Hellraiser» σκέφτονται τη σκηνή με τον DJ. Υπάρχει δεδομένα μια γενναιά μερίδα του κοινού, που θα γουστάρει το «...Kills», εντελώς δικαιολογημένα. Όσο και αν συμπάσχουμε όμως, οι πραγματικά καλές ταινίες δεν χωράνε σε δημογραφικά.