Hit Μan

O Γκάρι Τζόνσον, ένας βαρετός καθηγητής που οδηγεί Honda Civic και κερνάει καλτσοσάνδαλο κάτω από φαρδούτσικη τζιν βερμούδα, συνεργάζεται με την τοπική αστυνομία σαν αναλυτής σε σικέ υποθέσεις κατά παραγγελίας δολοφονιών. Σικέ με την έννοια του ότι ο δήθεν εκτελεστής είναι ένας καλωδιωμένος μυστικός αστυνομικός που προσπαθεί να αποσπάσει από τους ανυποψίαστους ηθικούς αυτουργούς τη μαρτυρία της πρόθεσής τους να ξεπαστρέψουν κάποιον, συνήθως απ' το κοντινό τους περιβάλλον.

Σε ένα από αυτά τα στημένα ραντεβού ο κανονικός undercover τίθεται ξαφνικά υπό διαθεσιμότητα και το ρόλο του καλείται να παίξει ο καθηγητής Τζόνσον, ο οποίος άπαξ και ντύνεται τον πληρωμένο δολοφόνο, αποδεικνύεται παραπάνω από λεβεντιά. Αλλάζει ολόκληρο το είναι του, προσαρμόζοντάς το κάθε φορά στο επόμενο του «θύμα». Μέχρι που στον διάβα του έρχεται μια όμορφη υποψήφια κατά παραγγελία συζυγοκτόνος, ονόματι Μάντισον Φιγκερόα Μάστερς.

Το «Hit Man» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ βρίθει από παλιομοδίτικα στοιχεία που συντελούν σε μια κωμική ανατροπή του παραδοσιακού νουάρ: το παιχνίδι με τις ταυτότητες, το αστυνομικό περιτύλιγμα, ο αναπάντεχος αντιήρωας που παραστρατεί σε μια πλεκτάνη και κυρίως μια δεσποσύνη εν κινδύνω που γίνεται femme fatale... Όλα λουσμένα στο φως και πάντα υπό το πρίσμα μιας χιουμοριστικής αντιστροφής του είδους που πατάει (υποτίθεται) σε μια αληθινή ιστορία. Για την ακρίβεια σε έναν απίθανο (ξαναϋποτίθεται) τύπο με το ίδιο όνομα,  που ενώ δίδασκε στο κολλέγιο είχε στο ενεργητικό του αρκετές δεκάδες συλλήψεις υποδυόμενος τον εκτελεστή.

Αυτόν ακριβώς τον τύπο ενσαρκώνει ο συν-σεναριογράφος Γκλεν Πάουελ, το απόλυτο ατού της ταινίας που αβαντάρεται κι από τις συνεχείς μεταμορφώσεις. Ο ηθοποιός που παγιώθηκε μετά το «Top Gun» αλλά κάποιοι ίσως τον θυμούνται μέσα στο πολυπρόσωπο καστ του «Fast Food Nation», προσφέρει στον Λινκλέιτερ έναν αρχικά όχι και τόσο πειστικό καμβά (αφού ο μόνος ρόλος που δεν του πάει είναι αυτός του καθηγητή). Όσο όμως κυλούν τα λεπτά (και το μάτι συνηθίζει τα μούσκουλα κάτω από το πόλο) ο καμβάς φαίνεται όλο και πιο δεκτικός, μαγνητικός και νόστιμος, ικανός να ξεκλειδώσει όλες τις δυνατότητες της ιστορίας.

Οι οποίες δυνατότητες, στο πρώτο μέρος εξαντλούνται στις μεταμορφώσεις που ακολουθούν την καθιέρωση του Γκάρι Τζόνσον. Στο δεύτερο σε ένα όχι τόσο σέξι κι αχνιστό όσο θα ήθελαν να μας πείσουν ρομάντζο, με μια επικίνδυνα όμορφη κι όμορφα επικίνδυνη λατίνα (που το «σέξι» κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει πατρίδα, αλλά η εδώ εκδοχή του φαίνεται πως πηγάζει απ' τα πουριτανικά παράκτια του Τέξας). Και τέλος κατά την τρίτη πράξη, σε μια εκπληκτικά γραμμένη κι ευφάνταστη σκηνή διαλόγων που προηγείται μιας απογοητευτικής κλιμάκωσης και του ευκολοχώνευτου φινάλε. Κι αν δεν το καταλάβατε ήδη, μιλάμε για μια ταινία σπασμένη στα τρία. Ένα φιλμ που θα μπορούσε να ήταν άνετα τρεις μικρού μήκους με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Τρεις διαφορετικές ιστορίες από το χαρακτηριστικό προαστιακό σύμπαν του Λινκλέιτερ, μέσα στο οποίο νιώθει τόσο μα τόσο άνετα.

Ο κατακερματισμός σίγουρα δεν βοηθάει, αλλά δεν είναι το βασικό πρόβλημα της ταινίας. Που για να είμαστε δίκαιοι περνάει καλά με το εαυτό της κι αυτό βγαίνει και παραέξω. Παραγεμίζει άνετα το μικρό της δέμας και μέσα στην αναδουλειά (είτε αυτό είναι η φετινή καλοκαιρινή διανομή είτε το περσινό Φεστιβάλ Βενετίας) κερδίζει άνετα τις εντυπώσεις.

Φανερά γοητευμένος με την ιδέα του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί σε έναν απίθανο τύπο όπως ο Γκάρι Τζόνσον, ο Λινκλέιτερ σπάει πλάκα μαζί με τον πρωταγωνιστή του και κάπως έτσι ολοκληρώνει στον καμβά κάτι σαν διασκεδαστικό νεονουάρ, κάτι σαν screwball, κάτι πάντως που μας αφήνει με την αίσθηση του εφήμερου και του ανεκδοτολογικού. Μια κωμωδία σε μια καλά θεμελιωμένη παράδοση, που μοιάζει να έφτασε κάπως καθυστερημένα στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Μια ταινία που παρά τα όσα όμορφα έχει πετύχει ο δημιουργός της, προτιμά βάσει του τρέιλερ της να τον βλέπει σαν τον σκηνοθέτη του «Νεανικά Μπερδέματα» και του «Ένα Σχολείο Πολύ Ροκ». Κι αυτό το ειλικρινές τελευταίο θα έπρεπε να μας λέει πολλά περισσότερα από οποιαδήποτε απόπειρα κριτικής πάνω στην ταινία.