Διακοπές στην Ίμπιζα

Ο Κριστιάν Κλαβιέ γίνεται τα τελευταία χρόνια το πρόσωπο της λαϊκής κωμωδία στη Γαλλία και κάτω από αυτή τη λογική πρωταγωνιστεί σε ένα ακόμη αντίστοιχο φιλμ, στο οποίο ο μεσήλικας και συντηρητικός ήρωάς του αναγκάζεται να περάσει μια εβδομάδα στην Ίμπιζα. Εκεί καταφθάνει παρέα με τη νέα του σύζυγο και τα 2 παιδιά της, με τα οποία προσπαθεί να αποκτήσει στενότερες σχέσεις, δωροδοκώντας τα ουσιαστικά μέσω αυτών των διακοπών. Αυτά αντιδρούν μονίμως ως κακομαθημένα, η σύζυγος προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες και ο Κλαβιέ αποβιβάζεται στο νησί έχοντας ως το τέλος το ύφος «Θεέ μου, που ήρθα;».

Όλη η ταινία στήνεται γύρω από αυτό το αστείο, πώς δηλαδή θα γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα σε έναν φιλήσυχο 50αρη και τους χαρακτήρες που συναντά στο νησί των πάρτι. Συμπεριφέρεται ως ο κανονικός σε χώρο με περίεργους και προσπαθεί να συνδεθεί με ατζαμήδικο τρόπο και τη λογική της υπεροχής που είχε η εποχή του. Οι συγκρούσεις που έχει είναι φτιαγμένες μηχανικά και διεκπεραιωτικά, δε φτάνουν ούτε για ένα ξαφνικό χαμόγελο, αλλά το ενοχλητικότερο κομμάτι της ταινίας είναι η ίδια η λογική της, αυτή που κουνά το δάχτυλο και διδάσκει τί είναι κανονικό και τί όχι, απευθυνόμενη σε ένα κοινό που θα χασκογελάει κοροϊδεύοντας οτιδήποτε δεν εγκρίνει η αισθητική του.