Πρόσκληση σε Φόνο

Από τις ιδιόμορφες επιλογές της ελληνικής διανομής (θα έχουν τους λόγους τους), μια ταινία σαν την «Πρόσκληση σε Φόνο» αντέχει μοναχά υπό την οπτική μιας νοσταλγίας περασμένων γενεών να απολαύσουν ένα ανέφελο «αστυνομικό» ασφαλούς Άγκαθα Κρίστι ατμόσφαιρας σ’ ένα «θερινό σινεμαδάκι» με μπύρα, τσιγάρο κι αγνάντι στο αγιόκλημα και τα φώτα των περιοίκων. Βέβαια, και υπό αυτή την οπτική, αναλογιζόμενος κανείς εποχές «Death on the Nile» και «Evil Under the Sun», με Ουστίνοφ Πουαρό και μια πλειάδα εκθαμβωτικών ηθοποιών να γεμίζουν τα κάδρα, σε πιάνει μια μελαγχολία που υπερνικά την όποια νοσταλγία.

Η ταινία του τίμιου μα υποδεέστερου Στέφεν Σίμεκ δεν αντέχει σε κριτική. Τα πάντα προδίδουν τις κατώτερες καταβολές της παραγωγής, ιδίως το προικισμένα άχρωμο καστ και το τελεσίδικα προβλέψιμο σενάριο, παρότι σε στοιχειώδεις επιδόσεις σκηνογραφίας/φωτογραφίας (τα βασικά μιας ατμόσφαιρας δηλαδή) καταφθάνει στον αφιλόδοξο θεατή ένα θέαμα επιπέδου μέσης πλατφόρμας, με εφφέ και διορθωτές χρωμάτων στη θέση τους.

Το μυστήριο δεν υφίσταται, ένας στοιχειωδώς έμπειρος θεατής μπορεί να μην ξέρει ακριβώς τι θα γίνει στο τέλος αλλά υποθέτει με σιγουριά τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, οι χαρακτήρες δεν έχουν την σπίθα ή την φαντασμαγορία των δεύτερων ρόλων στις κλασικές ταινίες του είδους, πράγμα που επιτείνεται από την απουσία ηθοποιών στοιχειώδους χαρίσματος.

Επιβιώνει η συμπαθής Μίσα Μπάρτον, ως Μιράντα Γκριν, κυρίως γιατί διαθέτει ένα τσαγανό ευφυίας στο βλέμμα που πείθει ως επίδοξη ντετέκτιβ, ασφαλώς είμαστε κάποιοι που θα χαρούμε με τον Τζέιμς Ουρμπάνιακ λόγω Χαλ Χάρτλεϊ από εποχής «Henry Fool», εμψυχώνει κανείς και λίγο παραπάνω -από όσο η ταινία- κάποιες γοτθικές λεπτομέρειες που κάπως αξιοποιούν το σκηνικό, ε βουά λα. Η β’ διαλογή δεν κρύβεται μεν, αλλά με λίγη καλή διάθεση όλα μεταμορφώνονται σε (λιλιπούτειες) απολαύσεις. Να, ακόμα και τα...αστεράκια αβγατίζουν καλόψυχα.