Τελειώνει με Εμάς

Κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου best seller της Κολίν Χούβερ το «Τελειώνει με Εμάς» είναι ένα παλαιομοδίτικο ρομάντζο με ένα σκοτεινό twist που πραγματεύεται ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας και ψυχολογικής κακοποίησης, με τρόπο πολύ πιο glossy και «λουλουδιασμένο» από ότι μια τέτοια κατάσταση, πιθανότατα, να απαιτούσε.

Η Λίλι (Λάιβλι) είναι μια γυναίκα που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους δαίμονες της παιδικής και εφηβικής της ηλικίας, οπότε μετακομίζει στη Βοστώνη και ανοίγει το ανθοπωλείο των ονείρων της. Την ίδια στιγμή η συνάντησή της με τον ψηλό, μελαχρινό και νευροχειρουργό Ράιλ (Μπαλντόνι) θα την κάνει να πιστέψει στον αληθινό έρωτα, όμως η πραγματικότητα θα την προσγειώσει απότομα όταν η συμπεριφορά του Ράιλ αρχίσει να αλλάζει προς το χειρότερο, ξυπνώντας στη Λίλι επίπονες μνήμες από τη σχέση των γονιών της. Παράλληλα, η επανεμφάνιση ενός πρώην της με τον οποίο μοιράζονται το ίδιο οικογενειακό τραύμα, θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ του «ξέρω τι είμαι» και του «τι νομίζω ότι είμαι» και η απόσταση που χωρίζει αυτά τα δυο είναι χαοτική. Το φιλμ του Τζάστιν Μπαλντόνι - ναι, του πρωταγωνιστή που μοιάζει βγαλμένος απευθείας από βιβλίο της Μπάρμπαρα Κάρτλαντ – θα ήθελε να είναι ένα φιλμ που στέκεται με σοβαρότητα απέναντι σε ένα τόσο σημαντικό (όσο και δραματικά επίκαιρο) κοινωνικό ζήτημα, όπως αυτό της ενδοοικογενειακής βίας, αντ’ αυτού εκείνο που κυρίως εισπράττει κανείς από την ταινία είναι μια εντυπωσιακά απούσα ενσυναίσθηση σε επίπεδο σεναρίου και μια ολοκληρωτική έλλειψη κινηματογραφικής αντίληψης ως προς την απόδοση της ιστορίας.

Η ταινία είναι κατασκευασμένη σαν να πρόκειται εξολοκλήρου για κάποιο διαφημιστικό προϊόν, πολλά έχουν ακουστεί εξάλλου και για το μάρκετινγκ του φιλμ, με την Μπλέικ Λάιβλι να βρίσκεται στο στόχαστρο για τον τρόπο που διαχειρίζεται την όλη καμπάνια, όπως με το να προωθεί τα προϊόντα μαλλιών της και τα αλκοολούχα κοκτέιλ της. Εδώ έγκειται και το μεγάλο πρόβλημα. Πρόκειται για ένα δείγμα ταινίας που «καπελώνεται» από το σταριλίκι της πρωταγωνίστριας, εις βάρος της πραγματικής και εξαιρετικά οδυνηρής ουσίας του.

Το γυαλιστερό «περιτύλιγμα» του φιλμ βρίσκεται σε πλήρη ανισορροπία με τον υποθεσιακό πυρήνα, αναφορικά με το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως μια τυχόν υπερέκθεση της κακοποίησης θα καθιστούσε σαφέστερο και πιο ξεκάθαρο το ζοφερό αυτό θέμα. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο είναι σκηνοθετημένη η ταινία καθιστά την ενδοοικογενειακής βία ως μια μικρή ενόχληση που κάποια στιγμή, κάποτε, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, κάπου μεταξύ της νέας στιλιστικής αλλαγής της ηρωίδας (η Λάιβλι σαν άλλη Κάρι Μπράντσο των φτωχών) και της μνημειωδώς στερεοτυπικής απόδοσης χαρακτήρων, διαλόγων και καταστάσεων.

Κάποιος θα μπορούσε να υπερασπιστεί την ταινία, λέγοντας πως ακριβώς αυτό επιδιώκει να δείξει, το πως δηλαδή μια ζωή «βιτρίνα» μπορεί να διαφέρει έτη φωτός από την πραγματικότητα, όμως το ζήτημα εδώ είναι πως η ίδια η ταινία ξεμένει από ιδέες ως προς το πως να κάνει κάτι τέτοιο να λειτουργήσει. Ούτε τα διαρκή flashbacks δείχνουν κάτι που δεν έχουμε καταλάβει ήδη, ούτε και η επανεισαγωγή του καρδιακού φίλου και πρώην αμόρε εξυπηρετεί τον οποιονδήποτε σκοπό, πέραν της χρήσης του ως αποδιοπομπαίου τράγου τόσο για την Λίλι, όσο και για τον Ράιλ.

Το «Τελειώνει με Εμάς» είναι ένα κινηματογραφικό αποτέλεσμα αμήχανο και αποπροσανατολισμένο. Ακόμα και σκηνοθετικά παραπέμπει περισσότερο σε τηλεταινία, παρά σε σινεμά, το δε ζήτημα της κακοποίησης αντιμετωπίζεται με τρόπο φωτεινό, συγχωρητικό και καθόλα βολεμένο, λες και πρόκειται για το επόμενο «how to» trend των social media. Βέβαια, όταν η πρωταγωνίστριά σου προωθεί την ταινία με την ατάκα «Πάρε τις φίλες σου, βάλε τα λουλουδάτα σου και έλα να δεις την ταινία!» λες και πρόκειται πρωτίστως για ρομαντική κομεντί και όχι για σχεσιακό δράμα με σκοτεινές πτυχές, ε, δύσκολα περιμένεις κάτι καλύτερο.