Aνθρωπίστρια Βρικόλακας Αναζητά Αυτοκτονικό Άτομο

Αεράκι ανανέωσης στο κινηματογραφικό, vampire είδος φέρνει η Αριάν Λουί-Σεζ, η οποία στο μεγάλο μήκους σκηνοθετικό της ντεμπούτο στήνει μια coming of age ταινία που δεν «δαγκώνει» στο ψαχνό, διαθέτει όμως τη γοητεία ενός εν δυνάμει καταραμένου, εφηβικού love story που συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της γενιάς του: βινύλια, All Star και μπόλικες δόσεις αντισυστημικής αθυμίας.

Μετά από μια εξαιρετικά τραυματική, γενέθλια εμπειρία που είχε βιώσει όταν ήταν ακόμα παιδί και η οποία συμπεριλάμβανε έναν κλόουν (δεν είναι αυτό που νομίζετε), η Σάσα (Μονπετί) δυσκολεύεται να αφαιρέσει τις ζωές των συνανθρώπων της, με αποτέλεσμα η επιβίωσή της να εξαρτάται από το κυνήγι και τα θηράματα των γονιών της. Ένα βράδυ θα γνωρίσει τον Πολ (Μπενάρ) έναν νεαρό που ετοιμάζεται να βάλει τέλος στη ζωή του, όμως η μοίρα θα τα φέρει έτσι ώστε να μην προβεί τελικά στο απονενοημένο διάβημα. Οι δυο τους θα γνωριστούν και θα αποφασίσουν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον: ο Πολ τη Σάσα να παραμείνει ζωντανή και η Σάσα τον Πολ, να αποχωρήσει από τον μάταιο, τούτο κόσμο με τους δικούς του όρους.

Πριν και πάνω από όλα πρόκειται για ένα φιλμ που χρησιμοποιεί το κλασικό μοτίβο του βαμπιρισμού ως το σημείο τομής ενός αμήχανου μεταίχμιου από την εφηβεία στην ενήλικη ζωή. Η οικογένεια των βρικολάκων εδώ, αποτελεί μια ακόμη περίπτωση καθημερινών μεσοαστών που βλέπουν τηλεόραση και βγάζουν τους λογαριασμούς του μήνα, με τη μόνη διαφορά πως αντί για τα προϊόντα του σούπερ μάρκετ εκείνοι προτιμούν αυτά της «ελευθέρας βοσκής».

Επειδή ακριβώς πρόκειται για μια ιστορία που προτάσσει τo ανοίκειο του εφηβικού «ανήκειν» - το να αποτελείς σαν να λέμε, μέλος και μέρος μιας ευρύτερης ομάδας, κατά τη διάρκεια των πολύ διαμορφωτικών χρόνων της εφηβείας - η ταινία της Λουί-Σεζ δεν αποτελεί περίπτωση παθιασμένου, vampire love story, παρά το γεγονός πως υπάρχουν ενδείξεις ότι η σχέση της Σάσα με τον Πολ δεν αποτελεί μονάχα σχέση ζωογόνας αλληλεξάρτησης, αλλά και ενός πρώτου συναισθηματικού σκιρτήματος, άδολου και αθώου. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, εξάλλου, το πρωταγωνιστικό δίδυμο χαρακτηρίζεται από μια Burton-ική συστολή στις αντιδράσεις και τις διεκδικήσεις του, με μεγάλες παύσεις, μάτια διάπλατα ανοιχτά και βλέμματα όλο απορία για τον μεγάλο, κακό κόσμο εκεί έξω.

Εδώ έρχεται να αναρωτηθεί κανείς ποιος είναι ο πραγματικός κακός αυτού του κόσμου, με τη Λουί-Σεζ και την συν-σεναριογράφο της Κριστίν Ντοιόν να αποφασίζουν πως σίγουρα δεν είναι η Σάσα, ούτε και η οικογένειά της δηλαδή. Αυτός ίσως είναι και ο λόγους που απουσιάζει το στοιχείο του γκροτέσκο και η βία, γιατί απώτερος σκοπός είναι η κατάδειξη της ανάγκης για επιβίωση, ο απογαλακτισμός και το μεγάλωμα της Σάσα και όχι η φετιχοποίηση του μύθου των βρικολάκων και αυτό λειτουργεί τελικά υπέρ της ταινίας, δίχως να ξεφεύγει στιγμή σε επίπεδο μεταφοράς από όσα θέλει να συμβολίσει ο βαμπιρικός μύθος.

Σε επίπεδο ατμόσφαιρας το αποτέλεσμα παραπέμπει με μια πρώτη ματιά στο εκκεντρικό σύμπαν του Ζαν-Πιέρ Ζενέ, σύντομα όμως κάνει στροφή προς ένα πιο ανεξάρτητο ύφος, πιο μουντό και σκοτεινό, λες και η εσωτερική πάλη της Σάσα εξωτερικεύεται και καταπίνει στο έρεβος τα πάντα γύρω της. Κι όμως, παρά την έκδηλη σκοτεινιά οι δυο πρωταγωνιστές αποτελούν μικρούς, φωτεινούς φάρους για την ταινία με τη Σάρα Μονπετί (τι εξαίσιο επίθετο;) και τον Φελίξ- Αντουάν Μπενάρ να υποδύονται τους ρόλους τους με πειστικότητα και μια παλαιομοδίτικη γοητεία, απόλυτα ταιριαστή του γενικότερου στυλ της ταινίας.

Αν αποτελεί ιδανική πρόταση για θερινό, ρωτάτε; Χωρίς καμιά αμφιβολία.