Ιστορίες Καλοσύνης

Για πολλούς θαυμαστές των ταινιών που ο Γιώργος Λάνθιμος γύρισε πριν την καθολική καλλιτεχνική αναγνώριση που του χάρισαν η «Ευνοούμενη» και το «Poor Things», οι «Ιστορίες Καλοσύνης» ενδέχεται να αποτελέσουν ένα είδος επιστροφής. Συμβάλλει σε αυτό και η σεναριακή επάνοδος του Ευθύμη Φιλίππου, ενός συνεργάτη καταλυτικού για το ιδιοσυγκρασιακό σινεμά που πρεσβεύει από την αρχή της καριέρας του ο Λάνθιμος. Ενός σινεμά που αρέσκεται να ατενίζει με λοξή ματιά την πραγματικότητα, να την αναπαριστά και να την καταλύει με όρους παραβολικούς, απαριθμώντας παράλληλα και μερικές από τις πάμπολλες αντιφάσεις και παραλογισμούς της ανθρώπινης κατάστασης. 

Στις «Ιστορίες Καλοσύνης» ο Λάνθιμος και ο Φιλίππου υπηρετούν εκ νέου αυτό το τόσο ιδιότυπο σινεμά με μια πληθωρικής διάρκειας ταινία, απλωμένη σε τρία κεφάλαια στα οποία μάλιστα η πλειοψηφία των ίδιων ηθοποιών (μεταξύ των οποίων οι Τζέσι Πλέμονς, Έμμα Στόουν, Γουίλεμ Νταφό, Μάργκαρετ Κουάλεϊ, Χονγκ Τσάου και Τζο Άλγουιν) αναλαμβάνουν να υποδυθούν διαφορετικούς κάθε φορά ρόλους. 

Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση να μετριάσουν τις στρυφνές τους ορέξεις προκειμένου να φανούν αρεστές στο κοινό

Στο πρώτο (και καλύτερο) κεφάλαιο ένας επιχειρηματίας γίνεται ακραίο υποχείριο των διαθέσεων και των επιθυμιών του τυραννικού αφεντικού του. Στο δεύτερο κεφάλαιο ένας αστυνομικός υποδέχεται με ανακούφιση την από καιρό αγνοούμενη σύζυγό του, σύντομα όμως αρχίζει να υποψιάζεται ότι στη θέση της ίσως βρίσκεται μια σωσίας. Στο τρίτο κεφάλαιο, δυο αφοσιωμένα μέλη μιας αλλόκοτης θρησκευτικής σέκτας αναζητούν τη θαυματουργών ικανοτήτων γυναίκα που αναμένεται να αποτελέσει τη μελλοντική τους πνευματική ηγέτιδα.

Καθώς οι ιστορίες αποκτούν προοδευτικά όλο και πιο σκοτεινό χαρακτήρα, αποκαλύπτουν σταδιακά και τον κοινό θεματικό τους παρονομαστή που δεν είναι άλλος από τη ρευστή έννοια του ελέγχου και της ελεύθερης βούλησης στις ανθρώπινες ζωές, δύο μοτίβα στα οποία ο Έλληνας δημιουργός φροντίζει να επανέρχεται συχνά, και με ευρηματικούς ενίοτε τρόπους, μέσω της φιλμογραφίας του. 

Ο Λάνθιμος αντιμετωπίζει καθένα από τα επεισόδιά του με μια σκηνοθετική αυτοπεποίθηση που έχει επάξια κερδηθεί στη διάρκεια της εικοσαετούς καριέρας του, αλλά και με μια ροπή προς το μακάβριο και το εξεζητημένο που ίσως θα έπρεπε πλέον να του χρεώνεται ως μανιέρα. 

Οι «Ιστορίες Καλοσύνης» διαρκούν τρεις σχεδόν ώρες κατά τις οποίες δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση να μετριάσουν τις στρυφνές τους ορέξεις προκειμένου να φανούν αρεστές στο κοινό (και καλά κάνουν). Αντιθέτως επιδεικνύουν έναν επιθετικό και ενίοτε μαυρόψυχο χαρακτήρα, αρκετά μακριά από τις παιχνιδιάρικες εκκεντρικότητες του «Poor Things», αφήνοντας παράλληλα να ξεγλιστρήσει από μέσα τους κι ένας σαδισμός που μοιάζει μεν γαργαλιστικός, είναι όμως και τόσο εύκολος. Το αποτέλεσμα αφήνει μια δυσάρεστη επίγευση, ίσως επειδή η συνήθως μεταμφιεσμένη μισανθρωπία στις ταινίες του Λάνθιμου εμφανίζεται αυτή τη φορά χωρίς προσχήματα και δίχως την πρόφαση του χαριτωμένου.