Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας

Οι κωμωδίες είναι πολλών λογιών, όμως το κράμα της εμπνεύσεως Μπουνιουέλ δεν έχει ανάλογο. Κι αυτό διότι η πολιτική στόχευση, η σαρκική ειρωνεία της ταξικής αντίθεσης, ο σουρεαλιστικός συνειρμός και η ακατάπαυστη σατιρικότητα λειτουργούν σε μια διαρκή ολότητα, δεν περιμένουν ένα γκαγκ ή ένα punchline για να συνοψιστούν. Έτσι, αντί να περιμένεις μια κατάσταση να πυκνώσει στην κατάληξή της, στο σινεμά του Μπουνιουέλ παρακολουθείς την κωμωδία οργανικά εκτελούμενη μέσα στην ιστορία.

Με αφορμή ένα δείπνο, που συνενώνει το ένστικτο  του φαγητού με την κοινωνική ιεροτελεστία, ο Μπουνιουέλ με τον σπουδαίο, μόνιμο σεναρίστα του, Ζαν-Κλοντ Καριέρ, συνθέτουν μια αντι-μπουρζουάδικη τοιχογραφία-ηθογραφία η οποία περιελίσσεται δαιμονικά αλλά και με ωρολογιακή ηρεμία γύρω από μια κουστωδία μπουνιουελικών ανθρωπότυπων που περιγράφουν το ταξικό ελάττωμα της μπουρζουαζίας και την φανερή έλλειψη γοητείας της. Πρέσβεις, κληρικοί, στρατιωτικοί, σύζυγοι, μοιχοί, υπηρέτες κι αφεντάδες, όλοι μαζί διαπλέκονται απολαυστικά σε μια ταινία γύρω από το σεξ, την πολιτική, την θρησκεία και τους ηγέτες της, την διαφθορά και την τελική διαπροσωπική έκπτωση.

Η δράση θα διακόπτεται διαρκώς και απροειδοποίητα, το ύφος θα παραμένει σταθερά αποστασιοποιημένο, ο τόνος διατρητικά ακάνθινος και όλα μαζί θα χαρίζουν εσαεί μια ταινία που θα απολαμβάνεις όσο περισσότερο απελευθερώνεσαι κι εσύ ως θεατής από τις δικές κρυφές και διόλου γοητευτικές αγκυλώσεις στην παραδοσιακή κινηματογραφική αφήγηση. Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1973.