Το Καλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου

Ο Σάμι, ένας μικροαπατεώνας που σε λίγες εβδομάδες πρόκειται να γίνει πατέρας και προσπαθεί να βγάλει τον επιούσιο με πατέντες αμφίβολης έμπνευσης, αναγκάζεται να δουλέψει ως νυχτοφύλακας σε πολυκατάστημα. Εκεί, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο θα τον διαλέξει ως «παιχνίδι» γενεθλίων, μία καλοπληρωμένη δουλειά που θα του συστήσει έναν χλιδάτο κόσμο πλουτοκρατίας που απαιτεί τα πάντα, αλλά δεν (συν)αισθάνεται τίποτα. Αν η παραπάνω σύνοψη σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί το «Καλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου» αποτελεί ριμέικ της κωμωδίας «Ο Κούκλος» (The Toy, 1982) του Ρίτσαρντ Ντόνερ με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Πράιορ, το οποίο με τη σειρά του είχε βασιστεί στη γαλλική ταινία «Ξανθός Χαζοχαρούμενος» (Le Jouet, 1976) του Φρανσίς Βεμπέρ με τον Πιέρ Ρισάρ. 

Η νέα ανάγνωση του Τζέιμς Ουθ έχει την καλή τύχη να φέρνει κοντά δυο αγαπητούς και δημοφιλείς Γάλλους ηθοποιούς, τον Ντανιέλ Οτέιγ (δεν νομίζω πως χρειάζεται συστάσεις) και τον Ζαμέλ Ντεμπούζ (τον ξέρετε σίγουρα από την «Αμελί» και το «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα»), ο οποίος μάλιστα εκτελεί εδώ και χρέη συν-σεναριογράφου. Η άκαμπτη, μονόχνωτη ερμηνεία του πρώτου στο ρόλο του πλούσιου αφεντικού, σε αντίθεση με την αεικίνητη, καρτουνίστικη ζωηράδα του δεύτερου, δημιουργούν και το πιο ενδιαφέρον «παιχνίδισμα» στο φιλμ. Η ταινία λειτουργεί, αλλωστε, με συνέπεια όσο σκιαγραφεί με ενδιαφέρον τις αντιθέσεις. Ο ζεστός κόσμος των χαρακτήρων των προαστίων και το γκρίζο, βαρυφορτωμένο μέγαρο, η αισιόδοξη προσδοκία μιας γέννας στο φινάλε και η εναρκτήρια, πένθιμη εισαγωγή, ο ευθυνόφοβος μελλοντικός πατέρας που είναι ένα «μεγάλο παιδί» και ο αυστηρός πατέρας που κακομαθαίνει φρικτά το δικό του. 

Δυστυχώς, όμως, πέρα από τις συγκινητικές (πείτε τις και γλυκερές) στιγμές οικογενειακών συμφιλιώσεων και την εκσυγχρονισμένη ματιά της εντυπωσιακής, ευρηματικής σκηνογραφίας, ο Ουθ ξεχνά την οξυδέρκεια της σάτιρας και αμπαλάρει βιαστικά τις πολιτικοκοινωνικές αποχρώσεις της ιστορίας με ένα happy end περιτύλιγμα που ισοπεδώνει τις οικονομικές ανισότητες. Έτσι, το «Καλύτερο Παιχνίδι του Κόσμου» προσφέρει ένα ψυχαγωγικό δίωρο, με διάσπαρτες καλοδεχούμενες εμπνεύσεις δημιουργικότητας, αλλά στο τέλος επιστρέφει στο ράφι.