Το Σύνδρομο των Πρώην Εραστών

Γαλλική κομεντί για το «σβήσιμο» το φετινού καλοκαιριού, που τουλάχιστον διαφοροποιείται αισθητά από άλλες που προηγήθηκαν νωρίτερα μέσα στους θερινούς μήνες, «Το Σύνδρομο των Πρώην Εραστών» είναι ένα φιλμ που διαθέτει μια κάποια σκηνοθετική γοητεία και μια σεναριακή πρωτοτυπία, κρατώντας παράλληλα τη διάρκεια χαμηλά – μόλις 89 λεπτά.

Η Σαντρά και ο Ρεμί είναι ένα ζευγάρι που μοιάζει να έχει τα προβλήματά του λυμένα. Όλα, εκτός από το πρόβλημα της μη απόκτησης παιδιού. Μια μέρα ο γιατρός τους θα τους πληροφορήσει πως, πιθανότατα, πάσχουν από μια νέα σχετικά πάθηση, αυτή του «Συνδρόμου των Πρώην». Τι σημαίνει αυτό; Πως ο μόνος τρόπος για να ξεμπλοκάρουν και να γίνουν γονείς, θα είναι να κάνουν σεξ με όλους τους προηγούμενους ερωτικούς συντρόφους τους. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Ή μήπως όχι;

Οι δημιουργοί Ραφαέλ Μπαλμπονί και Αν Σιρό κατασκευάζουν ένα κινηματογραφικό ρομάντζο που πατάει πάνω σε μια εξωφρενική ιδέα ώθησης της πλοκής, που κατά έναν περίεργο τρόπο λειτουργεί, ιδιαίτερα αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν θα σκεφτούν ότι «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται», αφήνοντας το φιλμ να θέσει τους δικούς του ενδο-κοσμικούς κανόνες, για το τι μπορεί να γίνει και τι όχι.

Το εύρημα της ερωτικής συνεύρεσης με τους πρώην…για ιατρικούς λόγους, αποτελεί αφορμή για πολλαπλές συζητήσεις (εντός της ταινίας) μεταξύ του ζευγαριού (φανταζόμαστε και εκτός της ταινίας, μεταξύ των ζευγαριών που θα τη δουν), για ποικίλα θέματα σχέσεων που αφορούν στους ανοιχτούς γάμους, την ύπαρξη πολλαπλών, σεξουαλικών παρτενέρ, αλλά και την κοινωνικά έμφυτη, διαφορετική αντιμετώπιση των γυναικών που έχουν πάει με «πολλούς», σε σχέση με τους άνδρες. Χαρακτηριστική είναι εδώ η περίπτωση της Σάντρα που έχει πολύ πιο ενεργό, σεξουαλικό παρελθόν, σε σχέση με τον Ρεμί και ο τρόπος με τον οποίο η χιουμοριστική τους συζήτηση για το εν λόγω θέμα, ενέχει μια υπόγεια κριτική στάση από μέρους του Ρεμί.

Υπάρχει και ένα δεύτερο εύρημα, σκηνοθετικό αυτή τη φορά, ως προς τον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφούνται οι σκηνές σεξ και εδώ οι Μπαλμπονί/Σιρό εισάγουν μικρές, φαντασιακές σεκάνς μαγικού ρεαλισμού «βουτηγμένες» σε νέον φωτισμούς, ηλεκτρονική μουσική και γκλίτερ, μια ενδιαφέρουσα οπτικοακουστική προσέγγιση που απέχει αρκετά από το εναλλακτικά, επαναλαμβανόμενο μοτίβο της σεξουαλικής πράξης.

Το πρόβλημα είναι πως ανάμεσα στις ατέρμονες, σχεσιακές συζητήσεις δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σεναριακός προσανατολισμός – κατά βάση βλέπουμε τους ήρωες να σβήνουν από τις λίστες τους, τους πρώην με τους οποίους κάνουν σεξ – ενώ και το τέλος έρχεται με έναν αρκετά προβλέψιμο τρόπο, σαν να προσπαθεί να κλείσει άρον άρον την ιστορία.

«Το Σύνδρομο των Πρώην Εραστών» αποτελεί σαφέστατη επιλογή για θερινό και μια πολύ καλύτερη επιλογή από άλλες ταινίες του είδους, παρά το γεγονός πως από ένα σημείο και μετά τα ευρήματα εξαντλούνται, αλλά τουλάχιστον μέχρι τότε θα τελειώνει κι η ταινία.