Δύο Εισιτήρια για Κυκλάδες

Ο Μαρκ Φιτουσί είναι παλιά καραβάνα στο είδος της γαλλικής κωμωδίας, αν και πρώτη φορά σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο μιας ταινίας τόσο κοντά στην παράδοση του δικού μας καλοκαιριού. Δεδομένου μάλιστα του τίτλου της ταινίας – «Δυο Εισιτήρια για Κυκλάδες» - τούτο το φιλμ μάλλον θα αποτελέσει για πολλούς από εμάς φέτος και την μοναδική «επαφή» με τα ελληνικά νησιά. Μεταξύ μας πάντως Μαρκ, αυτό το λες και δράμα.

Η Μπλαντίν (Κοτ) είναι μια γυναίκα που ζει μόνη με τον γιο της, έπειτα τον πικρό χωρισμό από τον σύζυγό της. Η μηδενική κοινωνική της ζωή και η απουσία φίλων, θα αναγκάσουν τον γιο να κανονίσει ένα ραντεβού με την κάποτε κολλητή της Μαγκαλί (Καλαμί), την οποία καταφέρνει να εντοπίσει μέσω των κοινωνικών δικτύων. Όταν οι δυο τους βρεθούν για φαγητό, η Μπλαντίν θα συνειδητοποιήσει πως πλέον αυτά που τις χωρίζουν είναι πολλά περισσότερα από εκείνα που τις ένωναν κατά το εφηβικό παρελθόν, εντούτοις θα δεχτεί την πρόσκληση της Μαγκαλί προκειμένου να πάνε διακοπές στην Αμοργό, ένα ταξίδι που επιθυμούσαν να κάνουν από πάντα, με αφορμή την αγαπημένη τους ταινία του Λυκ Μπεσόν, «Απέραντο Γαλάζιο».

Ο Φιτουσί επιχειρεί εδώ να κάνει μια κωμωδία βασισμένη πάνω σε όλα τα γνωστά και μη εξαιρετέα στερεότυπα του ελληνικού θέρους και η αλήθεια είναι πως πετυχαίνει τον σκοπό του, να σκηνοθετήσει δηλαδή τις περιπέτειες δυο ετερόκλητων χαρακτήρων - της συντηρητικής Μπλαντίν και της εξωστρεφούς Μαγκαλί – με φόντο το αμοργιανό ηλιοβασίλεμα και κυρίαρχη μυρωδιά αυτή από τα τηγανητά κολοκυθάκια και το τζατζίκι. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τούτη την ταινία, αν δηλαδή δεν έχεις βαρεθεί να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια. Τουλάχιστον δεν υπάρχει ίχνος σοβαροφάνειας, ούτε και επιχειρεί να σε πείσει πως είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που σου πλασάρει: μια καλοκαιρινή κωμωδία, δηλαδή, που ξεχνιέται εύκολα.

Όλη η πλοκή είναι «χτισμένη» πάνω στις αντιθέσεις και τις μικρό-συγκρούσεις των δυο άσπονδων φιλενάδων, με την μια να σπάει τα νεύρα της άλλης, με αναμενόμενο αποτέλεσμα κάπου προς το τέλος, οι δυο τους να καταλήγουν σε μια σοβαρή συζήτηση επαναπροσδιορισμού των χαρακτήρων τους, αλλά και της μεταξύ τους σχέσης, κάτι που όμως το έχεις ήδη δει να έρχεται από την αρχή της ταινίας. Κάπου μεταξύ κρύας μπύρας, ηλιοθεραπείας και «Μύκονοοοοος!» στην συνάρτηση θα προστεθεί και μια άλλη φίλη της Μαγκαλί, η Μπιζού (και γιατί όχι Τερεζουλίνι θα πω εγώ), την οποία υποδύεται η Κρίστιν Σκοτ Τόμας, η οποία θέλει με την σειρά της να εξασφαλίσει το χαρτζιλίκι της, όπως ακριβώς έκαναν και οι πρωταγωνίστριες του πρόσφατου «Book Club: Το Επόμενο Κεφάλαιο». Δε βαριέστε, δουλίτσα να υπάρχει.

Αντικειμενικά δεν ξέρουμε τι απήχηση μπορεί να έχει στο εξωτερικό μια ταινία με τόσο έντονο το κλισέ, ελληνικό στοιχείο, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως σε εμάς θα βρει το κοινό της, αν μη τι άλλο για της νησιώτικες ομορφιές που, αρκετά επιτυχημένα και ενίοτε καλαίσθητα, έχει σκηνοθετήσει ο Φιτουσί. Κλασικό βέβαια παραμένει το πρόβλημα του τετριμμένου σεναρίου, όμως ακόμα και εκεί ο Γάλλος δημιουργός ξέρει τι θέλει να κάνει (και τι κάνει τελικά), δημιουργώντας μια buddy, γυναικεία κωμωδία που τικάρει όλα τα υποθεσιακά κουτάκια, παραδίδοντας ουσιαστικά ένα φιλμ με μερικά σκόρπια γέλια, μερικές βιωματικές (από όλους μας) καταστάσεις και έξτρα δόσεις ενδημικού «ώπα!», οπότε δύσκολα του κρατάς κακία για αυτό το, υπέρ του δέοντος, ελληνικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, αν ξέρεις τι πρόκειται να παρακολουθήσεις, όλα καλά, σε διαφορετική περίπτωση προτίμησε ένα τσολιαδάκι από το μαγαζί με τα σουβενίρ και προτίμησε να δεις καλύτερα κάτι άλλο.