Longlegs

Φανταστείτε το εξής. Είναι χειμώνας, αργά το βράδυ και έξω το κρύο περονιάζει. Η ώρα είναι 3 το πρωί και έχετε μόλις αισθανθεί μια ακατανίκητη ανάγκη να πάτε τουαλέτα. Το σπίτι είναι επίσης κρύο, το ίδιο και εσείς αφού μόλις και μετά βίας συνέρχεστε κάπως από τον βαθύ σας ύπνο. Κάνετε στην άκρη το πάπλωμά δειλά δειλά και με τα χίλια ζόρια σηκώνεστε να πάτε στο μπάνιο. Ανάβετε το φως και συνειδητοποιείτε πως είστε εντελώς αποπροσανατολισμένοι, κρυώνετε και νοιώθετε έναν αδιόρατο, παγωμένο φόβο μέσα στο σκοτεινό και ήσυχο σπίτι σας, γιατί για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αισθάνεστε πως αυτό δεν είναι πια το σπίτι σας, αλλά κάτι άλλο, κάτι εντελώς διαβολικό και ανοίκειο. Αυτή ακριβώς είναι η αίσθηση που θα αποκομίσετε από την καινούργια ταινία του Οζ Πέρκινς.

Η Λι Χάρκερ (Μονρό) είναι μια μοναχική και κάπως ιδιόρρυθμη πράκτορας του FBI, η οποία βασίζεται σε προμηνύματα προκειμένου να λύνει τις υποθέσεις που της ανατίθενται. Όταν αναλάβει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ ενός κατά συρροή δολοφόνου με αποκρυφιστική δράση, θα βρεθεί μπλεγμένη σε έναν αιμάτινο κυκεώνα θανάτου, ψεμάτων και για χρόνια απωθημένων, προσωπικών της μνημών.

Ο Οζ Πέρκινς επιστρέφει τέσσερα χρόνια μετά το «Γκρέτελ και Χάνσελ» με την, ίσως, πιο προσωπική, σκηνοθετική του δουλειά μέχρι σήμερα, στήνοντας ένα μυθοπλαστικό φιλμ για έναν serial killer και μια ηρωίδα με σοβαρά mommy issues, αντηχώντας έτσι τη δική του σχέση με τους διάσημους γονείς του Άντονι Πέρκινς και Μπέρι Μπέρενσον.

Το «Longlegs» ακολουθεί κατά γράμμα το κινηματογραφικό είδος του horror crime, τραβώντας πολύ σε ατμόσφαιρα από κλασικές ταινίες των αρχών του ‘90s, όπως το «Seven» και το «Η Σιωπή των Αμνών», με τον φρικώδη χαρακτήρα που υποδύεται ο Νίκολας Κέιτζ εδώ να έρχεται σε άμεσο διάλογο με τον χαρακτήρα του «Μπάφαλο Μπιλ» που με τόση γκροτέσκα χάρη υποδύθηκε ο Τεντ Λεβίν στην ταινία του Τζόναθαν Ντέμι.

Αρχικά ο Πέρκινς παίρνει άριστα δέκα στην κατασκευή ενός Καθαρτηρίου επί της γης, φτιάχνοντας έναν κόσμο αποστραγγισμένο από κάθε ελπίδα, διαβολεμένα μουντό και σκοταδιστικό, σκηνοθετώντας την πλήρη αποσύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης με τρόπο αποπνικτικό και λυσσαλέα νιχιλιστικό. Είμαστε όλοι αμαρτωλοί και όλα εδώ πληρώνονται.

Δεδομένου ότι ο Πέρκινς αναλαμβάνει τόσο το γράψιμο του σεναρίου όσο και τη σκηνοθεσία, η ιστορία δεν εκτυλίσσεται συνολικά ομαλά. Υπάρχουν πράγματα που δεν βγάζουν ακριβώς νόημα και μικρές, σεναριακές «τρύπες» που απαιτούν από τον θεατή να τις αποδεχτεί ως αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου της ταινίας, κάτι που δεν είναι πάντα εύκολο, ιδιαίτερα όταν υπεισέρχεται σε αυτόν το υπερφυσικό στοιχείο, ξεφεύγοντας από την απτά ρεαλιστική απόδοση ενός φανατισμένου δολοφόνου, με μια ανησυχητικά μεγάλη αγάπη προς τον Σατανά.

Παρά τις όποιες αδυναμίες στην πλοκή το φιλμ είναι «τυλιγμένο» μέσα σε τέτοια φαυλότητα, που είναι πρακτικά αδύνατον να μη σε κάνει να αισθανθείς κάποιου είδους απελπισία, πιθανότητα εκείνη που πηγάζει από κάπου βαθιά μέσα σου, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις πέρα από την ανθρώπινη (κατα)νόηση. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο ο χαρακτήρας του Longlegs θα αποτελεί μια από τις πιο τερατώδεις οντότητες που θα έχεις την τύχη (ή και την ατυχία) να θυμάσαι από το σινεμά των τελευταίων ετών, με τον Κέιτζ να δίνει μια τετραπέρατη ερμηνεία στα πιο διαταραγμένα του.

Αν και πρωτίστως μιλάμε για μια ταινία τρόμου με αξιομνημόνευτες σκηνές gore και ψήγματα εικονοκλαστικής δεινότητας από τον δημιουργό της, αξίζει να αναφέρουμε πως στον πυρήνα της είναι μια ταινία για τις σχέσεις παιδιών και γονέων και για τα ψέματα που, πολλές φορές, χρειάζεται να λένε οι δεύτεροι για το «καλό» των τέκνων τους, ακόμα κι αν αυτό μακροπρόθεσμα μεγαλώνει το τραύμα. Ο Οζ Πέρκινς είχε εμπειρία από τέτοιες καταστάσεις εξάλλου: ο Άντονι Πέρκινς πάλευε με την σεξουαλική του ταυτότητα για χρόνια, την ίδια στιγμή που η σύζυγός του προσπαθούσε να προστατέψει την οικογένεια από τα κουτσομπολιά και τα αδηφάγα φώτα της δημοσιότητας.

Το «Longlegs» είναι μια αφόρητα τρομακτική ταινία. Έχει να κάνει με έναν πολύ βιωματικό, υπαρξιακό τρόμο, τόσο του δημιουργού της, όσο και του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Ο τρόμος εδώ βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο Νίκολας Κέιτζ ως Longlegs ουρλιάζει μέσα στο αυτοκίνητο, στον πατέρα και στην μητέρα του, να τον «ξεκάνουν», να τον κάνουν δηλαδή να μην υπάρχει πια (να μην έχει υπάρξει ποτέ) σε τούτο τον κόσμο, σε τούτη την Κόλαση όπως λέει. Αν αυτό δεν είναι τρόμος, τότε δεν ξέρω τι είναι.