M3GAN

Από τον ξύλινο σύντροφο του εγγαστρίμυθου του Μάικλ Ρεντγκρέιβ στο «Dead of Night» και τον αντίστοιχο του Άντονι Χόπκινς στο «Magic» του Ρίτσαρντ Ατένμπορο, ως τις δολοφονικές σκανταλιές του Τσάκι στην «Κούκλα του Σατανά» και τα δαιμονικά τερτίπια της Άνναμπελ στο ομώνυμο υπο-franchise, η κούκλα έχει κατακτήσει με το σπαθί της μια θέση ανάμεσα στα επιφανή τέρατα του σινεμά τρόμου.  Η «M3GAN», το υπέρτατο smart παιχνίδι που είναι προγραμματισμένο να γίνει ο καλύτερος φίλος των παιδιών, ούτε προέκταση της κακής πλευράς του μαριονετίστα της είναι, ούτε ένα άψυχο αντικείμενο που καταλαμβάνουν κακόβουλες, δαιμονικές υπάρξεις. Είναι απλά το επόμενο στάδιο της εξέλιξης του καλύτερου πλέον φίλου μικρών (και μεγάλων) παιδιών, της οθόνης, και όσων εκτυλίσσονται εντός της.

Πίσω από τα γνώριμα φιλμικά τερτίπια μιας ταινίας του συγκεκριμένου υποείδους, τα οποία γνωρίζει ο Τζέραρντ Τζόνστοουν  του cult μεταμεσονύκτιου κράματος κωμωδίας και τρόμου «Housebound», κρύβεται αυτή η παραβολή. Παρά τις camp απολήξεις (και καταλήξεις) του θεάματος, ο Τζόνστοουν παίρνει σοβαρά τους λόγους που πολυάσχολες γονικές φιγούρες αφήνουν την κηδεμονία και τη συντροφιά των παιδιών τους σε αυτό που συμβολίζει η M3GAN, αλλά και τους λόγους που τα τελευταία βρίσκουν αντίδοτο στη μοναξιά εκεί και, ειδικότερα, η πιτσιρίκα της ταινίας, που καλείται να διαχειριστεί (και) το τραύμα της απώλειας των βιολογικών γονιών της. Και, σε πείσμα των επιταγών του «αναβαθμισμένου τρόμου» που φέρει την ιδέα στο προσκήνιο, ο Τζόνστοουν θα φυλάξει την ιδέα για το δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης της ταινίας του, υπηρετώντας το δράμα των δύο κεντρικών χαρακτήρων, τον τρόμο της επιλεχθείσας λύσης για τη  διαχείριση των προβλημάτων τους, αλλά και το fun στοιχείο μιας κούκλας με τεχνητή νοημοσύνη που καλείται να κρατήσει το παιδί διαρκώς χαρούμενο και δραστήριο, να κάνει όλα του τα θελήματα και να το αποτρέψει από οποιαδήποτε βλάβη, καταλήγοντας, φυσικά, να του στερήσει όσα απαρτίζουν την ανθρώπινη εμπειρία.

Χρειάζεται, φυσικά, και η ανάπτυξη της (παρασκηνιακής) ιδέας, πέρα από την παράθεσή της, η άρθρωση σύνθετης επιχειρηματολογίας, η σύνδεση και η συνδεσιμότητα πρώτου και δεύτερου επιπέδου, για να μιλήσουμε τη γλώσσα της M3GAN, ώστε μια ανάλογη απόπειρα στο είδος να αποκτήσει σημαίνοντα χαρακτήρα. Ο Τζόνστοουν σε πρώτο επίπεδο αρκείται στην (ομολογουμένως απολαυστική) πλήρωση των multiplexαδικων απαιτήσεων στην τρίτη πράξη, σε δεύτερο στην απλή προειδοποίηση.  Όταν, όμως, ακόμα και μεγάλοι άνθρωποι νομίζουν πια ότι «φίλος» είναι εκείνος που συμφωνεί πάντα μαζί μας, με τις ευλογίες του παντοδύναμου αλγορίθμου, ίσως η τελευταία να είναι αρκετή, ως διόλου αυτονόητη.