Mαλδίβες

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Ντάνιελ Μπόλντα που κατασκευάζει εδώ ένα πρωτότυπο κινηματογραφικό υβρίδιο, που μπολιάζει το φανταστικό στοιχείο με τον ρεαλισμό και τον λαογραφικό τρόμο με τον υπαρξιακό φόβο του σύγχρονου ανθρώπου για τη ζωή, το μεγάλο ταξίδι και τη Μητέρα Φύση.

Ζώντας μόνος του μαζί με ένα αρχοντικό τσοπανόσκυλο, τη Μαρία, ο Στέλιος (Τσιοτσιόπουλος) μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο σχολείο του κοντινότερου οικισμού, εκεί όπου εργάζεται ως δάσκαλος μουσικής και το σπίτι του, όπου περνάει ατέλειωτες ώρες παίζοντας μουσική, νοσταλγώντας το ζεστό καλοκαίρι και προσπαθώντας να δελεάσει τη Μαρία να φάει το ψαράκι της, αντί για τις ανθυγιεινές κονσέρβες. Ένα πρωί ο Στέλιος θα συνειδητοποιήσει ότι η Μαρία έχει χαθεί και τότε ολόκληρη η ζωή του θα μετατραπεί σε ένα επίπονο ταξίδι αναζήτησής της.

Ο Μπόλντα σκηνοθετεί σε χρώματα άσπρα, μαύρα και γκρίζα την υπαρξιακή κρίση ενός μοναχικού άνδρα που βλέπει τον κόσμο του μέσα από τα μάτια του αγαπημένου του σκύλου που δεν είναι όμως μόνον αυτό, είναι ταυτόχρονα συνοδοιπόρος, φίλος, οικογένεια. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα φιλμ που εξερευνά την ύστατη συνειδητοποίηση της θνητότητάς μας με έναν τρόπο οικεία ανοίκειο και φόντο την πυκνή, ελληνική βλάστηση και φύση.

Φωτογραφικά και σκηνοθετικά οι «Μαλδίβες» ακουμπούν περισσότερο στο arthouse σινεμά και λιγότερο στο weird, αν και υπάρχουν στιγμές που μοιάζουν παράταιρες ακόμα και μέσα σε τούτη την πλοκή, που απαιτεί εξαρχής από τον θεατή μια αισθητηριακή ελευθερία ως προς την πρόσληψη όλων όσων παρακολουθεί.

Για να μπορέσει να λειτουργήσει αρμονικά σαν σύνολο, μια ταινία οφείλει να παραμένει συνεκτική και πιστή απέναντι στο σύμπαν που δημιουργεί και ενώ το φιλμ του Μπόλντα το κάνει αυτό σε μεγάλο βαθμό, εντούτοις υπάρχουν σκηνές που μοιάζουν να εξυπηρετούν μονάχα μια εντελώς αφηρημένη έννοια του «Greek Weird Wave» γεγονός που τελικά αδικεί την ίδια την ταινία, υπονομεύοντας έναν, κατά τα άλλα, εντελώς δικό της κόσμο. Μεγάλο πλεονέκτημα αποτελεί η μικρή της διάρκεια, όχι γιατί κουράζει, αλλά γιατί λέει μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, δίχως να παρασύρεται από την όποια ανάγκη να αποδείξει πως ξεχωρίζει. Αυτό συμβαίνει έτσι κι αλλιώς χάρη στην ποιητική σκηνοθεσία του Μπόλντα (την οποία σιγοντάρει η μουσική του Γιάννη Βεσλεμέ), αλλά και από το παραισθητικό μοντάζ του Νίκου Πάστρα.

Στα θετικά και η παρουσία του one man show Αντώνη Τσιοτσιόπουλου ο οποίος δίνει μια συγκινητική ερμηνεία στο πλευρό της κούκλας Μαρίας, καθώς και τα κοστούμια της Άννας Ζώτου (δεν λέμε περισσότερα για να μη κάνουμε spoilers) που μοιάζουν βγαλμένα θαρρείς από βουκολικό εφιάλτη.

Οι «Μαλδίβες» αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας που θα βρει σίγουρα το κοινό της. Αν η γραφή του σεναρίου ήταν πιο ξεκάθαρη και προσανατολισμένη ως προς το είδος που θέλει περισσότερο να υπηρετήσει, τότε ίσως αυτά που θέλει να πει η ταινία να μπορούσαν να τα ακούσουν και περισσότεροι θεατές εκεί έξω.