Μαχητές των Δρόμων 7

Πρόκειται ωστόσο για ένα franchise που παρότι έφερε στη μόδα τα «πειραγμένα» αμάξια και είχε ως θεματική αφετηρία τις κόντρες και τα αυτοκίνητα, μοιραία επεκτάθηκε για λόγους εμπορικότητας στα χωράφια της κλασικής περιπέτειας. Εκεί όπου οι αυτοσχέδιοι αγώνες ταχύτητας δεν ήταν πλέον το κυρίως πιάτο αλλά ένα συνοδευτικό σε μία σειρά τυπικών σκηνών δράσης με όπλα, εκρήξεις, καταδιώξεις και μάχες σώμα με σώμα.

Στην έβδομη ταινία της σειράς, ο σκηνοθέτης των «Saw», «Insidious» και «Conjuring», Τζέιμς Γουάν, αντικαθιστά τον Τζάστιν Λιν για να παρουσιάζει την τελική μάχη που δίνει η γνωστή παρέα, ο Ντόμινικ Τορέτο (Βιν Ντίζελ), ο Μπράιαν Ο’Κόνερ (Πολ Γουόκερ), ο Χομπς (Ντουέιν Τζόνσον), η Λέτι (Μισέλ Ροντρίγκεζ) κλπ, απέναντι στον Ντέκαρντ Σο (ο Τζέισον Στέιθαμ στο ρόλο του φονικού πράκτορα που γυρεύει εκδίκηση για το θάνατο του αδερφού του, Όουεν Σο, από το προηγούμενο φιλμ) και τον σύμμαχό του, τον Τζακέντ (Τζιμόν Χούνσου).

Το αποτέλεσμα ξεπερνά κάθε άλλο επεισόδιο της σειράς, σανιδώνοντας ανελέητα το γκάζι της υπερβολής. Το? σαλόνι αυτοκινήτου που κλασικά φιγουράρει σε όλους τους «Μαχητές των Δρόμων», καταλήγει εδώ να πηδά με αλεξίπτωτα από αεροπλάνα και να περνά ιπτάμενο από τον ένα ουρανοξύστη στον άλλο. Ταυτόχρονα, η γάργαρη τεστοστερόνη που αναβλύζει από τη βραχνάδα του Ντίζελ, τον «The Rock» Τζόνσον και βεβαίως τον απόλυτο άρχοντα του ξύλου και αγριεμένων βλεμμάτων Στέιθαμ, καταλήγει σε ένα γκραν φινάλε όπου οι δρόμοι του Λος Άντζελες γίνονται πεδίο μάχης, τέτοιο που θα «ζήλευε» και ο «Εξολοθρευτής».

Κι όλα αυτά συνθέτουν μία παραγωγή που έχει ως κύριο στόχο να υπερθεματίσει σε όρους θεάματος και διάρκειας (137’). Μόνο που κάνει το σύνηθες λάθος να πάρει τον εαυτό της σχεδόν στα σοβαρά, όταν αρχίζει τα περί αρχών και αξιών (βλέπε οικογένεια) και ιδίως όταν βαραίνει συναισθηματικά με σκηνές που παραπέμπουν έμμεσα ή άμεσα στον χαμό του Γουόκερ, στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένος το φιλμ.