MaXXXine

Με το «Maxxxine» ο Τάι Γουέστ επιτυγχάνει κάτι σημαντικό. Πέρα από το γεγονός πως κατασκευάζει ένα love letter για ένα κινηματογραφικό είδος που αγαπά και υπηρετεί με τρομερό ζήλο όλα αυτά τα χρόνια, στήνει παράλληλα ένα φανταστικό και φαντασιακό «μέτα» σύμπαν, μια αφήγηση αυτοαναφορικότητας και «ταινίας μέσα σε ταινία» που εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό ύπαρξής του: χωρίς την ταινία της Μαξίν στο χαρτί, δεν υφίσταται το σενάριο της «Maxxxine».

Αυτή η διηγηματική αλληλεξάρτηση των ιστοριών λειτουργεί ως πρόσφορο έδαφος για τον Γουέστ προκειμένου να στήσει ένα απολαυστικά αιματοβαμμένο «παιχνίδι» για την κατασκευή των ταινιών, τη βιομηχανία του θεάματος και το τρανό Χόλυγουντ, με τον ίδιο να βρίσκεται σε μια διαρκή συνδιαλλαγή με το κινηματογραφικό παρελθόν, τις κλασικές επιρροές, τις καταβολές του horror είδους και τη διαχρονική σημαντικότητά του ως ένα από τα πιο αξιοσημείωτα, αν και κάποτε παρεξηγημένα, κεφάλαια του σινεμά.

Λίγο μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας η Μαξίν (Γκοθ) θα αναζητήσει την τύχη της στο ακτινοβόλο Χόλυγουντ. Αποτελεί ήδη φτασμένο όνομα στον χώρο των ταινιών πορνό, συνεπώς ο αμέσως επόμενος στόχος για εκείνη είναι να κυριαρχήσει στη σοβαρή βιομηχανία του θεάματος, το βαρύ πυροβολικό: τις χολιγουντιανές παραγωγές. Όμως το παρελθόν δεν ξεχνά, ενίοτε επιστρέφει πιο αιμοδιψές από πριν και αυτό θα συμβεί και στην περίπτωση της Μαξίν, η οποία θα πρέπει να τα παίξει τώρα όλα για όλα διεκδικώντας τον πρώτο μεγάλο ρόλο της, την ίδια στιγμή που στα ίχνη της βρίσκεται, μεταξύ άλλων, ένας κατά συρροή δολοφόνος και δυο ντετέκτιβ που θέλουν να εξιχνιάσουν την υπόθεση μιας σειράς δολοφονιών οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους από ένα κοινό στοιχείο: τη Μαξίν.

Ο Γουέστ μεταφέρει εδώ τη δράση στο Λος Άντζελες των αχαλίνωτων ‘80s, μια πόλη της αμαρτίας βουτηγμένη στα ναρκωτικά, το σεξ και τη βία, τα cults, τις neon βιτρίνες και τις ανερχόμενες στάρλετ, μια τέλεια συνύπαρξη κοινωνικής παρακμής και ακμαίου, κινηματογραφικού θεάματος. Οι πρωταγωνίστριες εδώ είναι δυο - η Μαξίν και η πόλη του Λος Άντζελες – δυο «θηλυκά» που τρέφονται το ένα από το άλλο, σαν άλλος ουροβόρος όφις, πρόκειται εξάλλου για μια σχέση συμβιωτική που αφενός τροφοδοτεί το παγιωμένο σύστημα ηθών και αξιών στην Αμερική της δεκαετίας του ’80, αφετέρου αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας της Χολιγουντιανής showbiz, ένα από τα πρώτα «σκαλιά» που μια επίδοξη, νεαρή ηθοποιός καλείται να ανέβει, αν θέλει να πετύχει.

Η Μαξίν θέλει να πετύχει διακαώς, γι’ αυτό και οι πράξεις της «δικαιολογούνται» στο πλαίσιο εκπλήρωσης αυτής ακριβώς της επιτυχίας. Σεναριακά πρόκειται για μια κλασική, crime υπόθεση που δεν βασίζεται τόσο στην έκπληξη της πλοκής, όσο στο ακραία εθιστικό στυλιζάρισμα που σχετίζεται με το ίδιο το στήσιμο των ‘80s. Υπάρχουν μπόλικες ευφάνταστες στιγμές gore, με μερικές από αυτές να μπαίνουν εύκολα στην κατηγορία «σκηνές horror ανθολογίας», όπως η πρώτη και αξέχαστη συνάντηση της Μαξίν με ένα μιμητή του θρύλου του βωβού σινεμά, Μπάστερ Κίτον.

Η ταινία βρίθει από αναφορές στην Ιστορία του σινεμά και υπάρχουν ειλικρινείς σκηνοθετικές εμπνεύσεις, όπως εκείνη κατά την οποία το εμβληματικό σπίτι του «Psycho» μετατρέπεται σε απρόσμενο καταφύγιο, όμως ο Γουέστ βρίσκει μια καλή ισορροπία μεταξύ της νέας αφήγησης και των δανείων του παρελθόντος. Ίσως, ανά στιγμές, να παραγίνεται έρμαιο των προσωπικών του εμπνεύσεων και κάπου προς το τέλος βιάζεται να ενώσει κάπως άρον άρον όλα τα κομμάτια του παζλ, παρόλα αυτά το «Maxxxine» παραμένει ένα χωνευτήρι κινηματογραφικών ιδεών, στυλ και λατρεμένης horror-pulp αισθητικής, που το καθιστούν ακαταμάχητο για τα μάτια και τα αυτιά σου. Μη το χάσεις.