Μέντιουμ

Το «Μέντιουμ» είναι η σύντομη, πλην όμως διαμορφωτική εμπειρία της έφηβης Ελευθερίας στην Αθήνα. Έχει έρθει από την επαρχία να κάνει παρέα για λίγες ημέρες στην ετοιμόγεννη αδερφή της, την Αλεξάνδρα, που πήγε στην Αθήνα για σπουδές και «κόλλησε». Έχασαν την μητέρα τους πρόσφατα. Η Ελευθερία, μακριά από τον μικρόκοσμό της, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπη με τη μεγαλούπολη, τις ελευθερίες και τις φυλακές που διαθέτει, την πάλη ανάμεσα στο φόβο και στη λαχτάρα να μεγαλώσει, και τον νέο, μεγάλο κόσμο που της φανερώνει ένας φοιτητής ιατρικής που μένει στο από κάτω διαμέρισμα, ο Άγγελος. 

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη που κυκλοφόρησε το 1987. Αν και το σενάριο είναι προσαρμοσμένο στο 2022, το τέχνασμα του χαλασμένου κινητού της Ελευθερίας (και η χρήση τηλεκάρτας), χρίζει την εφηβεία μία εποχή από μόνη της, άχρονη και διαχρονική ταυτόχρονα. Το κερδισμένο στοίχημα της Χριστίνας Ιωακειμίδη είναι η αρμονική συνύπαρξη του ρετρό και της αναπόλησης της εφηβείας για τους μεγαλύτερους, με τη σύγχρονη φλόγα αυτών που είναι σήμερα νέοι. Δεν είναι ο θείος που κάθεται στο τραπέζι με τους μικρούς. Μιλάει με την σύγχρονη «αβολοσύνη» της ανθρώπινης επαφής που έχουν εξαντλήσει οι οnline διάλογοι, ακούει τη μουσική της σημερινής «αγανάκτησης», χορεύει break dance που μαθαίνει από το youtube, αναζητά την σεξουαλική της ταυτότητα, δοκιμάζοντας και ταυτόχρονα δίνοντας στο άγγιγμα και στο βλέμμα τη σημασία και τη γοητεία που μας είχαν λείψει. 

Εκτός από μικρές αδυναμίες αιφνιδιασμού στη σκηνοθεσία και μια στερεοτυπική απεικόνιση του άνδρα σε κάποιες περιπτώσεις, η Χριστίνα Ιωακειμίδη έχει καταφέρει να παρουσιάσει τους ήρωές της στο πλαίσιο ενός αστικού ρεαλισμού, μακριά από weird wave αγκυλώσεις. Παράλληλα, ακόμη και ο χορός της σκόνης στον ήλιο του αστικού διαμερίσματος εξυπηρετεί άψογα τον δικό του ρόλο. Τον καύσωνα της καλοκαιρινής Αθήνας και ταυτόχρονα τον καύσωνα μέσα στα σώματα, που πάλλονται να καταλάβουν τι τους συμβαίνει, καθώς ακροβατούν ανάμεσα στο παιδί και στον ενήλικο που θέλουν να γίνουν. Κι όπως λέει μία άλλη έφηβη, η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, «δεν μπορώ να γυρίσω στο χθες, γιατί τότε ήμουν ένας άλλος άνθρωπος». Την ίδια συνειδητοποίηση προσπαθεί να χωνέψει και η Ελευθερία. Καθετί που μαθαίνει για τον κόσμο την κάνει έναν διαφορετικό άνθρωπο. Κι ο Άγγελος, αν και λίγο μεγαλυτερος, ως νέος άνθρωπος αλλάζει κι αυτός, γνώμες και προτιμήσεις. Ο πομπός προσαρμόζεται στον εκάστοτε δέκτη, κι αυτό για την ταινία είναι απολύτως αποδεκτό, έως και αναγκαίο για την επιβίωση και τη μετάβαση από τη νεότητα στην ενηλικίωση.  

Οι ερμηνείες και των δύο πρωταγωνιστών, της Ελευθερίας και του Άγγελου (της Αγγελικής Μπεβεράτου και του Νικολάκη Ζεγκίνογλου) είναι τόσο φυσικές, που νομίζει κανείς ότι είναι ίδιοι και στην off κάμερα ζωή τους. Αλλά ακόμη κι αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα για την ταινία είναι σίγουρα ευεργετικό, και το βλέμμα της Αγγελικής μέσα από τον κινηματογραφικό φακό, απολύτως καθηλωτικό. Το μέντιουμ της υπόθεσης είναι μία φίλη του Άγγελου, στο ρόλο της οποίας συναντούμε μία απολαυστική Μάρθα Φριντζήλα. Όπως όλοι οι ήρωες και οι ηρωίδες της ταινίας δεν ξεχνά τις δικές της απώλειες. Έχει μάθει να ζει με αυτές και μέσα από αυτές. Αλλά δεν έχει ξεχάσει να ζει και να χαμογελάει και δίνει μία χιουμοριστική νότα στην ιστορία. Συμβολίζει το άγνωστο, το μυστήριο και το αβέβαιο των μελλούμενων που θα θέλαμε να μάθουμε για τη ζωή μας - ή και όχι. Και υπαινίσσεται ότι το πραγματικό χάρισμα το έχει η Ελευθερία (διπλής), η ελευθερία στην επιλογή, η ρευστότητα της νιότης. Το έχουν οι νέοι γιατί αυτοί είναι το μέλλον - τόσο κλισέ, μα και τόσο αληθινό. 

Τη μουσική στην ταινία υπογράφει ο Τεντ Ρέγκλης, δίνοντας έναν τόνο περιπλάνησης, καθόλου άσκοπης (“Not all those who wander are lost”, που λέει κι ο Τόλκιν), προσδίδοντας στην αγωνία του αγνώστου, την μελαγχολία, ακόμη και τον φόβο, ένα θετικό πρόσημο και μια τρυφερότητα στο βίαιο πέρασμα της «εφηβείας».