Μνήμη

Με την πιο απροσδόκητη ενδεχομένως ταινία της μέχρι τώρα καριέρας του, ο Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία», «Sundown») πραγματοποιεί με τη «Mνήμη» κάτι ασυνήθιστο για το σινεμά στο οποίο μας είχε συνηθίσει. Μακριά από τις πάλαι ποτέ σκληρές του δημιουργίες, τον αμείλικτο πεσιμισμό του, την ενίοτε βεβιασμένη προκλητικότητά του, ο μεξικανικής καταγωγής σκηνοθέτης ανακαλύπτει μια ευαίσθητη πλευρά του.  

Η νέα του ταινία είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δυο τσακισμένους ανθρώπους που αναγνωρίζουν ο ένας στον άλλο τη δυνατότητα της αγάπης και της λύτρωσης. Ο χαρακτήρας τον οποίο υποδύεται η Τζέσικα Τσαστέιν έχει πρόσφατα εγκαταλείψει τις καταχρήσεις και ζει μόνη με την έφηβη κόρη της, προσπαθώντας διαρκώς να απωθήσει ένα σκοτεινό μυστικό που κουβαλά μέσα της από χρόνια. Ο ήρωας που ερμηνεύει ο Πίτερ Σάρσγκαρντ είναι ένας καλοσυνάτος και φιλικός άντρας, πρώην συμμαθητής της, που μένει με τον αδερφό του και δέχεται την φροντίδα του καθώς πάσχει από πρόωρη άνοια. Που σημαίνει ότι μπορεί να θυμηθεί οτιδήποτε από το παρελθόν του, ωστόσο τα γεγονότα του παρόντος συνήθως γλιστρούν από το εύθραυστο μυαλό του. 

Οι δυο τους θα βρεθούν ξανά μετά από καιρό. φευγαλέα και στην αρχή απρόθυμα. Σταδιακά όμως θα αρχίσει να εγκαθιδρύεται ανάμεσά τους μια αισθηματική πιθανότητα: μια εκκολαπτόμενη ερωτική συνθήκη και μια παραδοχή του πόσο κατανοεί και νοιάζεται ο ένας τον άλλο. Όμως είναι εφικτό δυο τσακισμένοι άνθρωποι να συνυπάρξουν αρμονικά και να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο;

Αυτό διερευνά στην ταινία του ο Μισέλ Φράνκο. Το κάνει παρατηρητικά, χωρίς συναισθηματισμούς και μελοδραματικές νότες, ακουμπώντας την ιστορία του και ολόκληρη την ταινία επάνω στους δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές της. Αναγνωρίζοντας την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ο σκηνοθέτης  η Τζέσικα Τσαστέιν και ο Πίτερ Σάρσγκαρντ ανταποκρίνονται με δυο νατουραλιστικές και εντελώς γήινες ερμηνείες που φέρνουν εξαρχής το κοινό σε απόσταση αναπνοής από τους ήρωές τους. 

Ακόμη περισσότερο, κατορθώνουν και αποκτούν μια σπάνια χημεία μεταξύ τους, σε σημείο που κάθε σκηνή την οποία μοιράζονται, να μοιάζει αυθεντική, να εκπέμπει ζεστασιά και ανθρωπιά. Κι από αυτή τη χημεία αντλεί η «Mνήμη» και γίνεται η αιφνίδια κατάθεση τρυφερότητας και συμπόνοιας ενός σκηνοθέτη για τον οποίο μέχρι πρότινος τέτοιες έννοιες παρέμεναν ανεξερεύνητες.