Morbius

Η βαμπιρική και φουλ εύπλαστη φιγούρα του Τζάρεντ Λέτο μεταμορφώνεται στον σκοτεινό αντιήρωα της Marvel από το multiverse του Spider-Man, τον Δρα Μάικλ Μόρμπιους. Τον ανιδιοτελή γιατρό που έχει αφιερωθεί στην υπηρεσία της επιστημονικής έρευνας, βρίσκει ριζοσπαστική θεραπεία για την σπάνια ασθένεια του αίματος που απειλεί τη ζωή του και καταλήγει - εξαιτίας των παρενεργειών της θεραπείας - να διαθέτει απίθανες υπερδυνάμεις αλλά και μια ακόρεστη ανάγκη για ανθρώπινο αίμα.

Απέναντι στον αντιήρωα Μόρμπιους που παρά τη δίψα του έχει σαφή ηθικά όρια και ανυποχώρητο σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, στέκει ο παιδικός του φίλος Μάιλο (Ματ Σμιθ), με τον οποίο έδεσε κάποτε η ίδια σπάνια αιματολογική πάθηση. Μόνο που ο τελευταίος, γόνος ζάμπλουτης οικογένειας, μη συμμεριζόμενος τις αναστολές του Μάικλ, ξεζουμίζει τους καρπούς που η απαγορευμένη θεραπεία προσφέρει. 

Με αρκετή καθυστέρηση λόγω πανδημίας, η Sony συστήνει στο σινεμά έναν ανταγωνιστή του Ανθρώπου-Αράχνη ικανό να κερδίσει εντυπώσεις και συμπάθειες με την αντιφατική του ψυχοσύνθεση. Ο Μόρμπιους, γνωστός και ως «Το Ζωντανό Βαμπίρ», σημαδεμένος από την όψιμη αιμοδιψή του παρόρμηση να αφαιρεί ζωές εκεί που τις έσωζε, θέτει σε προτεραιότητα την ιδεαλιστική ηθική του προκειμένου να σταματήσει ένα αγαπημένο πρόσωπο που επέλεξε τον αντίθετο δρόμο απ’ αυτόν. Στο κάδρο της σύγκρουσης μπαίνει επίσης η σχέση αλληλοεκτίμησης και απωθημένου έρωτα ανάμεσα στον Δρα Μόρμπιους και τη συνεργάτιδά του, Μάρτιν Μπάνκροφτ (Άντρια Αριόνα). Μια συνθήκη που προσφέρει στον ήρωα ακόμα μία ασπίδα στον εγγενή ανθρωπισμό του, και στην ταινία το ρομάντζο που δεν είμαστε βέβαιοι ότι χρειάζεται πάση θυσία.

Τυπικό φιλμ κομιξάδικης δράσης, με εξαρχής σημαδεμένο ανταγωνισμό και διακυβεύματα, φορτωμένο από ψηφιακά εφέ που διεκδικούν ισότιμη, όχι όμως και αξιότιμη θέση πρωταγωνιστή από τους φυσικούς πρωταγωνιστές

Το «Morbius» του Ντάνιελ Εσπινόζα, σκηνοθέτη του εξωγήινου θρίλερ «Life», ξεκινάει με καλούς οιωνούς αν εστιάσουμε αποκλειστικά στον χαμαιλέοντα Λέτο, το αρκετα ζουμερό υπόβαθρο του κεντρικού χαρακτήρα και το χαλαρό παιχνίδι σινε-αναφορών (το πλοίο στο οποίο διαδραματίζεται το πρώτο μακελειό στην ταινία λέγεται Μουρνάου, προς τιμήν του θρυλικού Γερμανού δημιουργού του «Νοσφεράτου»). Εξίσου καλοδεχούμενη είναι και η αντιπαραβολή ανάμεσα στον Μόρμπιους και έναν άλλο σκοτεινό κόμικ ήρωα, τον Μπάτμαν. Κάτι η προερχόμενη από νυχτερίδες γονιδιακή θεραπεία του Δόκτορα, κάτι η ατάκα του πως «οι νυχτερίδες που θα κατασπάραζαν τον οποιονδήποτε, τον καλωσορίζουν σαν αδελφό», συν μια υποψία easter egg με μορφή που παραπέμπει ενδεχομένως στον Τζόκερ, δεν είναι παράλογο να δημιουργούνται συνειρμοί ανάμεσα στον επίσης ορφανό Μόρμπιους και τον Σκοτεινό Ιππότη της DC. Όλα αυτά πριν το cameo του Μάικλ Κίτον σε ρόλο-έκπληξη, δίχως να λαμβάνουμε υπόψη πως για το μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, ο κεντρικός χαρακτήρας γίνεται διώκτης ενός εγκληματία με τον οποίο σχετίζεται στενά, την ώρα που οι Αρχές κυνηγούν τον ίδιο ως βασικό ύποπτο για τα αφαιμαγμένα πτώματα στην πόλη.

Μακριά όμως από το αστυνομικό θρίλερ που η τελευταία φράση παραπέμπει, το «Morbius» είναι ένα τυπικό φιλμ κομιξάδικης δράσης, με εξαρχής σημαδεμένο ανταγωνισμό και διακυβεύματα, φορτωμένο από ψηφιακά εφέ που διεκδικούν ισότιμη, όχι όμως και αξιότιμη θέση πρωταγωνιστή από τους φυσικούς πρωταγωνιστές και με εμφανή τον κόφτη ηλικιακής καταλληλότητας στη βία που απεικονίζει. Παραλείψεις όπως η μορφή του Τζάρεντ Χάρις που παραμένει ατυχώς αναλλοίωτη σε ένα διάστημα 25 χρόνων (ο πρωταγωνιστής του «Chernobyl» υποδύεται τον γιατρό που είχε αναλάβει τη φροντίδα των Μάικλ και Μάιλο από όταν ήταν παιδιά), μοιάζουν λεπτομέρειες μπροστά στη μεγάλη εικόνα που παραμένει αταλάντευτη στον διεκπεραιωτικό μονόδρομο εμπλουτισμού ενός υπερηρωικού multiverse.

Το όποιο ευκαιριακό παζάρι με τον βαμπιρικό μύθο, η υπερεπάρκεια του Λέτο να παίξει έναν κόμικ αντιήρωα που «φωνάζει» ότι βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στο θάνατο και τη ζωή (άραγε, Mor- από το λατινικό mortem, -bius από το βίος;) ή η cameo παρουσία του Κίτον, δεν είναι αρκετά για να ξεκολλήσουν το «Morbius» από μια γκρίζα - ούτε καν σκοτεινή - μετριότητα.