Μητρικό Ένστικτο

Tην αγγλόφωνη μεταφορά του «Duelles», που είχε προβληθεί και στη χώρα μας, αρχικά είχε αναλάβει και πάλι ο Βέλγος σκηνοθέτης Ολιβιέ Μασέ-Ντεπάς. Είχαμε διαβάσει για εκκίνηση των γυρισμάτων κάποια στιγμή στα τέλη του 2022 και έναν χρόνο μετά, όταν κυκλοφόρησε πια το πρώτο τρέιλερ, πληροφορηθήκαμε ότι αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του διευθυντή φωτογραφίας Μπενουά Ντελόμ. Πληροφορίες για κάποιο παρασκηνιακό δράμα δεν υπάρχουν. Με δεδομένο, ότι ο εξωτερικός ρυθμός μιας ταινίας οφείλει να ακολουθεί τη φύση της ιστορίας, να συνάδει με τον εσωτερικό ρυθμό και να εξυπηρετεί το γενικότερο όραμα, όταν βλέπουμε τη διαδικαστική έξοδο μιας πρωταγωνίστριας από ένα δωμάτιο να τεμαχίζεται άτσαλα σε πολύ περισσότερα πλάνα, αισθανόμαστε ότι στο δωμάτιο του μοντάζ επιχειρήθηκε η ταινία να γίνει γρηγορότερη, με όσες υποψίες παραπάνω μπορεί να γεννά αυτή η αίσθηση.

Περνώντας στο περιεχόμενο, κατά τη μεταγραφή της ιστορίας στα αμερικανικά προάστια, θα περίμενες έναν υπερτονισμό του σερκισμού – εκ του Ντάγκλας Σερκ – του πρωτότυπου έργου, όχι αισθητικά μόνο, αλλά και θεματικά. Αντ’ αυτού, το ριμέικ εστιάζει στους θριλερικούς ελιγμούς της πλοκής και στις τραβηγμένες ανατροπές της, που διόλου δεν θα ενοχλήσουν θεατές που τις λατρεύουν και τις λαχταρούν.  Αντιλαμβάνεται δε  (εκ του αποτελέσματος, ορθά) ως μέγιστη αρετή του την ερμηνευτική μονομαχία των δυο οσκαρικών πρωταγωνιστριών του. Η Τσαστέιν καταφεύγει σε μια γνώριμη μανιέρα, την οποία, βέβαια, έχει κατακτήσει και τελειοποιήσει με πολλή δουλειά, ενώ η Χάθαγουεϊ κινείται σε υψηλότερες οκτάβες, βγάζει μια ένταση που σχεδόν είχαμε ξεχάσει πως διαθέτει και κερδίζει ακόμα περισσότερους πόντους από την κόντρα φυσιογνωμία της - δεν κάνει να πούμε περισσότερα.

Οι δυο τους αναβαθμίζουν μερικώς το θέαμα και το περιεχόμενό του, το οποίο, πέραν των ελαφριών θριλερισμών, νοηματικά εξαντλείται σε μια επιφανειακή ανάδειξη του μητρικού ενστίκτου σε δύναμη ανίκητη και θανατηφόρα. Λίγα πράγματα, δηλαδή.