Τρυφερέ μου Ταυρομάχε

Στη Χιλή του 1986 που καταδυνστεύεται από τον Πινοσέτ και τη Δικτατορία του, η Λόκα ζει μοιάζει να ζει σε μια διπλή φυλακή, που όμως δεν της στερεί την ελευθερία της να αναπνέει όπως εκείνη θέλει. Είναι μια τρανς γυναίκα μεσήλικη, που ενώ βρίσκεται στο περιθώριο, λίγο την απασχολεί. Στριμωγμένη θαρρείς ανάμεσα στις Συπλυγάδες μιας συντηρητικής κοινωνίας και ενός απολυταρχικού καθεστώτος, η Λόκα είναι ελεύθερη. Προσαρμόζει τις πολιτικές επιβολές και τις σεξουαλικές της καταπιέσεις για να μη χάσει την ταυτότητά της.

Εκείνο που μοιάζει ζηλευτό στην ταινία είναι ένα τριπλό κερδισμένο στοίχημα. Ο τρόπος που παίζει ο Αλφρέντο Κάστρο, ο εκπληκτικός αυτός τρόπος, η συγκλονιστική φωτογραφία του Σέρτζιο Άρμστρονγκ που φωτίζει κάθε σκοτεινή διάθεση της Λόκα και η χορογραφημένη σκηνοθεσία του Ροντρίγκο Σεπουλβέδα.

Σαν να συνηγορούν, σαν να βρίσκονται ευθυγραμμισμένες οι προθέσεις και οι δυνατότητες και φτάνουν την ιστορία στο κομβικό σημείο, όπου η ηρωίδα θα γνωρίσει έναν νεαρό Μεξικανό αντάρτη, όταν εκείνος της ζητήσει να τον βοηθήσει να κρύψει κάποιους αθώους πίνακες ζωγραφικής. Μα σε τέτοιες εποχές, ποιος είναι αθώος; Και η Λόκα μοιάζει να το γνωρίζει καλύτερα από όλους.

Η ζωή της αποκτά καινούργιο βηματισμό, μέσα της ζωντανεύει μια άλλη Λόκα, μια γυναίκα που δεν φοβάται να μετρήσει τις ρυτίδες της κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο της μέρας και να μείνει αφτιασίδωτη τα βράδια, μα το ίδιο περήφανη.

Το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Πέδρο Λεμπελέλ, ενός ταγμένου queer καλλιτέχνη που ψαχουλεύει με γενναιότητα την μαγκιά ενός ανθρώπου που ορίζει μια καινούργια ταυτότητα για τον εαυτό του και επαναφευρίσκει την έννοια της αποδοχής σε μια κοινωνία στιγματισμένη από τις βίαιες αλλαγές.

Το αντίκρυσμα των δυο ηρώων, αν και ποτέ δεν κορυφώνεται, παραμένει ένα θελκτικό κεφάλαιο στη ζωή της Λόκα που έμαθε να ζει αναζητώντας στην επόμενη στροφή, ένα καινούργιο «κάτι». Ένα οτιδήποτε απασχολεί την ηρωίδα του Σεπουλβέδα, ένα οτιδήποτε κατατρώει τον Κάστρο, που με περίσσεια μαεστρία κεντάει τον ρόλο σαν να είναι δεύτερό του ρούχο. Σαν να υφαίνει ένα άλλο δέρμα και να το φοράει με τόση και τέτοια άνεση που στέκεσαι να ψάχνεις το «τέλειο» εκείνο σημείο που θα τον προδώσει.

Αβανταδόρικη πίστα, από εκείνες τις πολύπλοκες, ένα σχεδόν μανιφέστο αντίστασης μιας φιγούρας που μπαινοβγαίνει με τόση ευκολία στα «φύλα» της, τελικά ένα στοίχημα κερδισμένο που σου φέρνει χρήματα στις αποδόσεις, μα που στο τέλος δεν μετράς, γιατί σου έχει μείνει η αγάπη.