Ο Κυνηγός της Νύχτας

Παρά την σταθερή καλή προαίρεση, αφού αγαπάς το πολύπαθο είδος, μένεις πρακτικά αδύναμος όταν ένα έργο δεν διαθέτει (ή δεν εντοπίζεις) ούτε ένα πράγμα σε μια ολόκληρη ταινία από το οποίο να μπορέσεις να κρατηθείς για να αναφερθείς. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ντέιβιντ Ρέιμοντ, που είναι και ο σεναριογράφος της ταινίας, το απειροελάχιστο σεναριακό «προσόν» είναι το update μιας ιστορίας που χρησιμοποιεί τους επικίνδυνους σεξουαλικούς εγκληματίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την οικογένεια που είναι στο τυχαίο έλεος τους. Στέκει απολύτως αδιάφορο στην κοινωνιολογική πλευρά του θέματος, ποντάροντας ηττοπαθώς και για ελάχιστες ατάκτως τοποθετημένες σκηνές στην αντιδιαστολή της πατρικής αγάπης με την εγκληματικότητα εκεί έξω.

Καθώς όμως ξεκινά με μια διάχυτη μισανδρία («όλοι οι άντρες είναι γουρούνια»), περιμένεις αν μη τι άλλο να αποδειχθεί σημειολογικά ενδιαφέρον στο ρεύμα μιας νέας εποχής και στις ακυβέρνητες ισορροπίες της. Δεν θα το κάνει, εκτιθέμενο διαρκώς είτε με διαλογικές αρνήσεις/εξαιρέσεις του παραπάνω ή με την απουσία έστω ενός ουσιαστικού γυναικείου χαρακτήρα, εγκαταλελειμμένο τελικά σε «μια ακόμα ταινία» που πατάει τον κάλο αλλά παραμένει στα βασικά της μια «ταινία ανδρών».

Δεν διερωτάσαι για το καστ (Κάβιλ, Κίνγκσλεϊ, Τούτσι, Νταντάριο, Μπρένταν Φλέτσερ – που αν ήταν πιο καλό θα σήμαινε κάτι για την καριέρα του) αφού ο κάθε επαγγελματίας απ’ όσα του προτείνουν πρέπει να διαλέξει και να δουλέψει – εδώ ίσως και παραπλανημένος από κάτι που στο χαρτί να έμοιαζε υποσχόμενο. Πώς όμως όταν η προβλεψιμότητα καραδοκεί, όταν το twist δεν σημαίνει πρακτικά τίποτα δραματικό, όταν το γύρισμα δεν υπερβαίνει (παλιά) τηλεόραση; Σε μια εποχή που το είδος βρίσκεται υπό την διαχρονική αιγίδα ενός «Zodiac» (και συνολικά όσων αφήνει παρακαταθήκη ο Ντέιβιντ Φίντσερ) το όριο τέτοιων ταινιών είναι τόσο ψηλά που θα πρέπει να αποθαρρύνει ή, έστω, να οδηγεί τους επίδοξους συνεχιστές σε λύσεις που θα πρέπει να υπερβούν με σκηνοθετική μαστοριά και μικρές σινεφιλικές εμπνεύσεις τις συγκρίσεις.

Διότι ως έχει το πράγμα δεν κάνεις τίποτα που ένα μέτριο επεισόδιο μέτριας τηλεοπτικής σειράς δεν έχει επαναλάβει καλύτερα. Οι εποχές που τέτοια «υπόλοιπα» λειτουργούσαν προπαρασκευαστικά για κινηματογραφόφιλους θαμώνες γυμνασιακών ηλικιών έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.