Kενά Αέρος

Μαύρη κωμωδία που εκ πρώτης όψεως μοιάζει να διαθέτει κάτι από το στακάτο, «ξερό» χιούμορ της σκανδιναβικής σχολής του Ρόι Άντερσον, αλλά τελικά καταλήγει σε χαμένη ευκαιρία για τον Ισλανδό δημιουργό του Χάφσταν Γκούναρ Σίγκουρσον, ο οποίος δεν εκμεταλλεύεται καθόλου ορθά το ενδιαφέρον κόνσεπτ, καταλήγοντας με ένα αποτέλεσμα που αντί για γέλιο αναμένεται να προκαλέσει απορίες και διαδοχικά χασμουρητά.

Η Σάρα (Λέοναρντ) φοβάται τις πτήσεις σε βαθμό πανικού. Το ίδιοι και οι υπόλοιποι «συμμαθητές» της που συμμετέχουν σε ένα γκρουπ υποστήριξης με απώτερο σκοπό να καταφέρουν, κάποια στιγμή, να μπουν σε αεροπλάνο δίχως οι καρδιακοί τους παλμοί να «χτυπήσουν» ταβάνι. Όταν η ομάδα ξεκινήσει για το πρώτο της ταξίδι στην Ισλανδία, τα πάντα μοιάζουν ήδη να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Αν έπρεπε να μαντέψουμε, θα λέγαμε πως στο μυαλό του Σίγκουρσον και σε εκείνο των συν-σεναριογράφων του, η υπόθεση ήταν πολύ διαφορετική από το σενάριο που τελικά γράφτηκε. Ξεκινώντας, η ταινία σου δίνει την εντύπωση πως πρόκειται για μια εναέρια κωμωδία τύπου «Airplane!», σαφώς δίχως τον σλάπστικ προσανατολισμό των ‘80s (ακόμα και το colour correction σε προϊδεάζει εδώ για τη βορινή καταγωγή των δημιουργών του φιλμ) και πράγματι το πρώτο τέταρτο αποτελεί μια εντελώς διαφορετική ταινία με κατάμαυρο χιούμορ, εκκεντρικούς χαρακτήρες και μια πλοκή που υπόσχεται ξεκαρδιστικούς μπελάδες.

Από τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειώνεται στην Ισλανδία και μετά, η ταινία μεταλλάσσεται σε weird υβρίδιο επιφανειακού, οικογενειακού δράματος και καταστασιακής κωμωδίας, με μια κατακόρυφη πτώση – no pun intended – στο σεναριακό περιεχόμενο, που αφήνει τους χαρακτήρες έρμαια των παθών και των λαθών τους και μια υπόθεση που κινείται πια σε αμήχανα και διόλου αστεία μονοπάτια.

Μοναδική σανίδα σωτηρίας αποτελεί η παρουσία του Τίμοθι Σπολ ο οποίος υποδύεται έναν εκ των ταξιδιωτών, με τον χαρακτήρα του να υποφέρει από μετατραυματικό στρες λόγω της θητείας του στον... Πόλεμο των Φώκλαντ, όμως πόσα να κάνει και ο Σπολ από μόνος του, όταν όλο το υπόλοιπο cast αναλώνεται σε αδιάφορους χαρακτήρες που δεν παρουσιάζουν το παραμικρό ίχνος αφηγηματικής συνοχής;

Το γεγονός ότι η υπόθεση ξεστρατίζει τόσο ξαφνικά, με αμφιβόλου ποιότητας επιλογές ώθησης της πλοκής, είναι αυτό που στερεί τελικά από την ταινία τη δυνατότητα να αποτελέσει μια από τις καλές κωμωδίες τούτης της προ-θερινής περιόδου, που αναμένεται να κατακλειστεί σύντομα με γαλλόφωνες και ισπανόφωνες παραγωγές, εξίσου αμφίβολης κωμικής λεπτότητας.

Τα «Κενά Αέρος» διαθέτουν ορισμένες χιουμοριστικές αναλαμπές, όμως στο μεγαλύτερό του μέρος το φιλμ του Σίγκουρσον καταλήγει βεβιασμένα αστείο, κι αυτό (αστείο δηλαδή) όταν και όποτε το θυμάται. Είναι κρίμα διότι υπάρχει η πάστα της καλής κωμωδίας εδώ, αλλά κάπως φαίνεται πως οι σεναριογράφοι «βραχυκύκλωσαν» κατά την διάρκεια του γραψίματος, δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το χοντροκομμένο χιούμορ και οι άκυρες κατευθύνσεις στις οποίες ωθούνται οι χαρακτήρες. Μεγάλα τα «κενά αέρος» στο σενάριο.