Η Καρδιά ενός Τζογαδόρου

H Μίριελ (Ντέιζι Έντγκαρ – Τζόουνς) και ο σύζυγός της, Λι (Γουίλ Πούλτερ) ετοιμάζονται να ξεκινήσουν μια νέα ζωή, στο αγρόκτημα που έχουν μόλις αγοράσει κι όπου σχεδιάζουν να στεγάσουν την οικογένεια που θα δημιουργήσουν. Η γαλήνη του ζεύγους θα διαταραχθεί από την άφιξη του Τζούλιους (Τζέικομπ Ελόρντι), αδελφού του Λι, ο οποίος μαγνητίζει τη Μίριελ παρά τα ελαττώματα του χαρακτήρα του: είναι μυστηριώδης, απόμακρος, και φαίνεται να κρύβει πράγματα από το παρελθόν του. Η αλληλεπίδραση με τον Τζούλιους θα ξυπνήσει στη Μίριελ ένα νέο πάθος, αυτό για τον τζόγο, μιας και ο Τζούλιους είναι επαγγελματίας τζογαδόρος.

Προφανές σημείο αναφοράς του Ντάνιελ Μίναχαν στη νέα του αυτή ταινία είναι τα αμερικανικά μελοδράματα της δεκαετίας του 1950, οι ταινίες σκηνοθετών όπως ο Ντάγκλας Σερκ ή ο Βινσέντε Μινέλι. Όπως εκείνοι, έτσι και αυτός χρησιμοποιεί τα παστέλ σκηνικά και την επίπλαστη ευημερία του προαστιακού τρόπου ζωής προκειμένου να αποδομήσει το μοντέλο επιτυχίας του δυτικού ανθρώπου και να αποκαλύψει τις καταπιεσμένες επιθυμίες και τα απωθημένα που μπορεί να κρύβει ο καθένας κάτω ένα πέπλο ευτυχίας σύμφωνα με τα πρότυπα του κατεστημένου lifestyle. Αυτό που προσθέτει η συγκεκριμένη ταινία σε όσα ήδη έχουν πει οι προαναφερθέντες δημιουργοί είναι η queer θεματολογία, η οποία αποτελεί αφορμή για έναν ευρύτερο διάλογο που επιχειρεί να ανοίξει το φιλμ γύρω από την σεξουαλικότητα.

Το «On Swift Horses» είναι μια καλαίσθητη και τρυφερή ταινία, η οποία αγαπά όλους τους χαρακτήρες της – προς τιμήν της δεν μετατρέπει τον Λι σε σύμβολο της καταπίεσης και της τοξικής πατριαρχίας – και καταφέρνει ως ένα βαθμό να αναπλάσει το ύφος των πηγών έμπνευσής της. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι έξοχη, τα σκηνικά και τα κοστούμια υπέροχα, η χρωματική παλέτα πανέμορφη. Οι τρεις πρωταγωνιστές είναι καθηλωτικοί, και μολονότι οι Έντγκαρ – Τζόουνς και Ελόρντι έχουν αναλάβει τους πιο αβανταδόρικους ρόλους, είναι ο Πούλτερ εκείνος που κλέβει την παράσταση με την στωική, αλλά απολύτως εκφραστική ερμηνεία του, που δεν κατρακυλά ούτε για μια σκηνή σε στερεότυπο.

Το πρόβλημα της ταινίας εντοπίζεται στο σενάριο, το οποίο από ένα σημείο και μετά περιπλέκεται υπερβολικά. Ο Μίναχαν δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να πει τα πάντα με αυτήν την ταινία, και σαν αποτέλεσμα εντάσσει στην αφήγησή του υποπλοκές που επαναλαμβάνονται ή δεν οδηγούν πουθενά, ζημιώνοντας το ρυθμό του έργου. Ακόμα και όσα έχει να πει η ταινία γύρω από την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα έρχονται προβλέψιμα και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα, για να μην πούμε βεβιασμένα, μέσα από μια δραματουργία που βροντοφωνάζει τις ιδέες της και δεν τις αφήνει να προκύψουν οργανικά μέσα από την εξέλιξη της πλοκής - εδώ ακριβώς είναι που το φιλμ υστερεί σε σχέση με τον Σερκ και τον Μινέλι, για παράδειγμα.

Χωρίς σε καμία περίπτωση να είναι μια κακή ταινία, το «On Swift Horses» αποτελεί χαμένη ευκαιρία. Θα μπορούσε να είναι μια ταινία που θα άφηνε το στίγμα της στη φετινή κινηματογραφική σοδειά και θα αναδείκνυε την ερωτική ιστορία της και το ταλέντο των πρωταγωνιστών της, αντ’ αυτού όμως μοιάζει περισσότερο με ένα φιλμ που φοβάται να πάρει ρίσκα και επαναπαύεται στο γεγονός ότι είναι τεχνικά άρτιο και διαθέτει θέμα που άπτεται της επικαιρότητας. Δυστυχώς, το θέμα αυτό δεν είναι πια τόσο πρωτότυπο και η συγκεκριμένη ταινία δεν έχει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί να προσθέσεις, ενώ και σε φορμαλιστικό επίπεδο αφήνει τελικά περισσότερο την αίσθηση της επιτυχημένης μίμησης παρά της εμπνευσμένης αναφοράς.