Operation Fortune: Η Μεγάλη Απάτη

Το brand name του Γκάι Ρίτσι δεν έχει πια τη δυναμική που είχε στις αρχές στα ‘00s, όταν πάντρευε το ταραντινικό ιδιώμα με την βρετανική crime παράδοση και έκανε σταρ τον Τζέισον Στέιθαμ. Οι καλύτερες ταινίες του τα τελευταία χρόνια είναι εκείνες που δεν βρίσκεται σε mode Γκάι Ρίτσι, σαν το τζειμσμποντικής αύρας «Man From Uncle» ή το περσινό «Wrath of Man» στο οποίο ξανασυνάντησε τον Στέιθαμ δεκαέξι χρόνια μετά το ατυχέστατο «Revolver» και εστίασε στην αναλογική δράση σαν μπιμουβάς παλιάς κοπής – εκ του b-movie-, με ωραέες ιδέες για το πώς θα στήσει το set-piece, όπως εκείνη την αρχική σεκάνς μιας ληστείας χρηματαποστολής όπου η κάμερα ήταν κολλημένη στο εσωτερικό του βαν. Από του βιβλικούς (!) τόνους εκείνης της ταινίας, που ταίριαζαν με μια ιστορία εκδίκησης, περνά σε πιο ανάλαφρους με το «Operation Fortune», ας πούμε μια δική του εκδοχή των «Επικίνδυνων Αποστολών».

Όποτε επικαλείται γνώριμα μοτίβα του σινεμά του, όπως οι macho εξυπνάδες ή το παράλληλο μοντάζ της αφήγησης ενός σχεδίου με την εκτέλεσή του, η ταινία χάνει στροφές, μα απογειώνεται όταν εστιάζει στη δράση, την οποία ο Ρίτσι εξακολουθεί να ενορχηστρώνει με τη μεθοδικότητα ενός Φρανκενχάιμερ, αλλά και σε στιγμιότυπα σαν αυτό που ο χαρακτήρας του Στέιθαμ σταματά στη μέση μιας διάρρηξης για να παρακολουθήσει το «Butch Cassidy and the Sundance Kid» που προβάλλεται στην τηλεόραση του υπνοδωματίου- να, για κάτι τέτοια, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι να βλαστημάς με αυτό που βλέπεις, τελικά τον αγαπάς και πάλι (λίγο) τον Ρίτσι.

Πιο κοντά στο στοιχείο του εδώ ο Στέιθαμ, σε σχέση με το «Wrath of Man», όπου ενσάρκωσε πλημμελώς ένα κράμα εσωτερικευμένης οργής και θλίψης, στο οποίο θα διέπρεπε ο Μπρους Γουίλις, ηγείται ενός πολυσυλλεκτικού καστ, με τα μέλη του να μην παντρεύονται πάντα αρμονικά μεταξύ τους – το «βρώμικο» χιούμορ της Πλάζα πχ. έρχεται σε σύγκρουση με το φλέγμα του υπέροχου Έλγουις- αλλά σίγουρα να ενισχύουν τις ψυχαγωγικές αρετές  μιας ταινίας που δύσκολα θα αφήσει απογοητευμένο το κοινό της.