Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 3

Όταν είχε κυκλοφορήσει το πρώτο κεφάλαιο του «Insidious» («Παγιδευμένη Ψυχή» στα ελληνικά), οι περισσότεροι κριτικοί έμειναν στο όνομα του Τζέιμς Γουάν, ενός σκηνοθέτη που έφερε μια νέα ανάγνωση τρόμου, επικίνδυνα συγγενή με ταινίες των '80s, όπως το «Πνεύμα του Κακού». Ο τρόμος ήταν διάχυτος σε κάθε καρέ και η υπερφυσική απειλή έμοιαζε ορατή, απτή και διαχειρίσιμη.

Ο Γουάν είχε προλάβει έξι χρόνια πριν να παραδώσει το «Σε Βλέπω», κάνοντας το νεανικό κοινό να παραληρεί και να επιζητά ένα νέο είδους τρόμου. Στη συνέχεια με το «Insidious» χρησιμοποίησε βασικά υλικά και κατάφερε με το πρώτο (και το αναπόφευκτο δεύτερο κεφάλαιο που ακολούθησε την εισπρακτική, καλλιτεχνική επιτυχία), να αφηγηθεί την ιστορία ενός νεαρού παντρεμένου οικογενειάρχη που κρατάει ανοιχτούς δεσμούς με έναν αόρατο κόσμο, εκείνο των νεκρών.

Ο τρόπος που έχτισε βήμα-βήμα την ατμόσφαιρα της πρώτης ταινίας, φάνηκε να εξαντλείται στα 90 λεπτά της. Το ήρεμο και συνετό αφηγηματικά ύφος της, δεν κατάφερε να αποτελέσει έμπνευση για το δεύτερο κεφάλαιο, το οποίο αναλώθηκε σε μια στείρα επανάληψη.

Και ενώ είχε εξαντληθεί η σεναριακή πηγή, το «Insidious» επανεμφανίζεται με ένα ακόμα κεφάλαιο, για να ολοκληρώσει (ελπίζουμε) την ιστορία ως πρίκουελ.

Το σκηνοθετικό παιχνίδι αναλαμβάνει στο τρίτο μέρος ο σεναριογράφος των δυο πρηγούμενων ταινιών, αλλά και της μυθολογίας των «Σε Βλέπω», σε μια προσπάθεια να κατασκευάσει ο ίδιος τον κόσμο που τόσο καιρό αφηγούνταν με λέξεις. Μοιάζει να βρίσκεται, όμως, στη λάθος θέση.

Η ιστορία πηγαίνει πίσω, σε μια νεαρή κοπέλα, που προσπαθεί να καλέσει τη νεκρή μητέρα της από τον άλλο κόσμο και ανοίγει την πύλη μεταξύ ζωντανών και νεκρών με θανάσιμες συνέπειες. Λόγω δυο σπασμένων ποδιών, η κοπέλα βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι και οι κινήσεις της περιορίζονται στις απαραίτητες. Παράλληλα όλα κινούνται γύρω από τους τέσσερις τοίχους του δωματίου της και ενοχλητικοί, περίεργοι ήχοι γίνονται αισθητοί.

Εδώ θα εμφανιστεί η Ελίζ, ένα ιδιαίτερο μέντιουμ που έχει την ικανότητα να επικοινωνεί και να δαμάζει τα πλάσματα που βρίσκουν τρόπο να εισβάλλουν στον κόσμο των ζωντανών, χαρακτήρας που συστήθηκε στα δύο πρώτα κεφάλαια, και ουσιαστικά είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος της τριλογίας, και εδώ ο πιο ουσιαστικός.

Γιατί τίποτα άλλο δεν είναι άξιο ενδιαφέροντος, αφού η σκοτεινή ατμόσφαιρα ενός άνευρου Λι Γουάνελ (που γράφει, σκηνοθετεί και κρατάει πάλι τον ρόλο του βοηθού της Ελίζ) απλώνεται σε όλη την ταινία, όχι με την μορφή απειλής, αλλά με ένα αδιαπέραστο και κουραστικό contrast, που μαυρίζει τις σκηνές και δεν αφήνει την πλοκή να αναπνεύσει.

Θεωρώντας εαυτόν έτοιμο να παραδώσει ένα ικανοποιητικό πρίκουελ, το τρίτο μέρος χωλαίνει από τις ίδιες του τις προθέσεις. Χωρίς να γνωρίζει που θέλει να κατευθυνθεί, αναλώνεται σε (αναμενόμενα) απότομα ξαφνιάσματα, που δεν προσδίδουν τίποτα, παρά μόνο μία λανθάνουσα διάθεση κλιμάκωσης, της οποίας γνωρίζεις εκ των προτέρων την κατάληξη.

Ανέμπνευστο, μα πιστό στον χαρακτήρα της σειράς των ταινιών, το «Παγιδευμένη Ψυχή: Κεφάλαιο 3» καταφέρνει τελικά με μαεστρία να χάσει και τους λαχανιασμένους εναπομείναντες, που θα ψάχνουν σε κάθε σκηνή να βρουν ποιο είναι το «κακό».