Παζολίνι

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας ημέρας της ζωής του ο Παζολίνι περνά τις ώρες του με την πολυαγαπημένη του μητέρα και αργότερα με τους καλούς του φίλους, πριν τελικά μπει στην Alpha Romeo του για την αναζήτηση νυχτερινών περιπετειών στην Αιώνια Πόλη. Την αυγή βρίσκεται νεκρός σε μια παραλία στην Όστια, στα περίχωρα της Ρώμης.

Παρότι εστιασμένη στην τελευταία μέρα της ζωής του αιρετικού μαρξιστή κινηματογραφιστή και ποιητή Πιέρ Πάολο Παζολίνι, λίγο πριν δολοφονηθεί από έναν 17χρονο πόρνο (στις 2 Νοεμβρίου του 1975), η νέα ταινία του παραγωγικότατου ανεξάρτητου Αμερικανού σκηνοθέτη Έιμπελ Φεράρα («Welcome to New York») δεν έχει την παραμικρή σχέση με αστυνομικό-σκανδαλολογικό μυστήριο.

Ίσα-ίσα που, έτσι χαλαρά και ψύχραιμα που παρακολουθεί τις συνήθεις επαγγελματικές ασχολίες και συγγενικές, φιλικές ή ερωτικές συναντήσεις του καλλιτέχνη, συνεπώς ανάγει χωρίς ίχνος μακαβριότητας το μοιραίο 24ωρο σε μια οποιαδήποτε μέρα του ενήλικου βίου του, φλερτάρει έως και με…προσωπογραφικό ντοκιμαντέρ, κινούμενο ανάμεσα στο πραγματικό (στιγμιότυπα των εν λόγω δραστηριοτήτων) και το παραστατικό (δραματοποίηση αποσπασμάτων από δύο σενάρια που ετοίμαζε τότε).

Δυστυχώς, όσο καίριο κι αν είναι το εξαρχής εύρημα της βιογραφικής συμπύκνωσης, τούτη η όλο και πιο επίμονη χαλαρότητα στην προσέγγιση, ακόμα και στις εύλογα πιο μπαρόκ σκηνές της εμψύχωσης των ημιτελών σεναρίων του Παζολίνι, θα αποδειχθεί μπούμερανγκ, στερώντας τελικά από το φιλμ κάθε ένταση, όχι μόνο φανερή αλλά και υπόγεια.

Την οποία παρέχει σε ένα βαθμό ο Γουίλεμ Νταφόε με την ερμηνεία του, χωρίς όμως να απεγκλωβίζεται από τον επίπεδο αφηγηματικό τόνο.