Κυνηγός: Επικίνδυνη Ζώνη

Ο Ντεκ (Ντιμίτριους Σούστερ – Κολοαματάνγκι, ονοματάρα) είναι ένας Κυνηγός που δε χαίρει της εκτίμησης του πατέρα του και αρχηγού της φυλής των Γιαούτζα. Η εκπαίδευσή του πηγαίνει στραβά και ο πατέρας διατάζει τον αδελφό και εκπαιδευτή του να τον εκτελέσει. Εκείνος, όμως, δίνει τη ζωή του σε μια επιτυχημένη προσπάθεια να τον φυγαδεύσει σε έναν άλλο πλανήτη, όπου ο Ντεκ θα αποπειραθεί να ανακτήσει μια πολύτιμη συσκευή, προκειμένου να κερδίσει την εύνοια του πατέρα του και να εκδικηθεί για το θάνατο του αδελφού του. Αρωγός στην προσπάθειά του θα είναι η Θία (Ελ Φάνινγκ), ένα συνθετικό ρομπότ κατασκευασμένο από την εταιρεία Weyland – Yutani, η οποία κρύβει τα δικά της σχέδια.

Το 1984, ο Γουές Κρέιβεν, στο κλασικό πλέον φιλμ του «A Nightmare on Elm Street» μας σύστησε τον Φρέντι Κρούγκερ, έναν από τους εμβληματικούς «κακούς» του σινεμά. Οι περισσότερες από τις φιλμικές συνέχειες εκείνης της ταινίας εκφύλισαν το χαρακτήρα στερώντας του σταδιακά καθετί τρομακτικό, αρχής γενομένης από τη δεύτερη ταινία. Ερωτηθείς γιατί πιστεύει ότι συνέβη αυτό, ο Κρέιβεν, που δεν επέστρεψε στο franchise παρά στην έβδομη, καθαρά μεταμοντέρνα και σατιρική ταινία, το απέδωσε στον ολοένα και αυξανόμενο χρόνο που λάμβανε ο Φρέντι επί της οθόνης. Στην πρώτη ταινία, τον βλέπουμε ελάχιστα, όμως η σκηνοθεσία και όσα λένε οι άλλοι χαρακτήρες για αυτόν φροντίζουν να μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Στα σίκουελ, ο Φρέντι είναι σχεδόν όλη την ώρα παρών στην οθόνη, επομένως χάνει τη σχεδόν μυθική υπόστασή του.

Όλα αυτά τα γράφουμε γιατί ανάλογα φαινόμενα συναντώνται σε πολλά ακόμα franchises, εσχάτως και σε αυτό του «Predator». Πολύπαθο μέσα στις δεκαετίες, το franchise που ξεκίνησε με την εκπληκτική ταινία του Τζον ΜακΤίρναν το 1987 και συνεχίστηκε με το υποτιμημένο αστικό νουάρ του Στίβεν Χόπκινς το 1990, υποβλήθηκε έκτοτε σε crossover και reboot που το απομύζησαν και το εξάντλησαν. Οι ελπίδες των ορκισμένων οπαδών, ωστόσο, αναπτερώθηκαν όταν, το 2022, τα ηνία του franchise ανέλαβε ο Νταν Τράκτενμπεργκ, αγαπημένο παιδί του μπλοκμπάστερ σινεμά χάρη στο «10 Cloverfield Lane» (2016), ο οποίος με το «Prey» έδωσε ουσιαστικά ένα γουέστερν γυναικείας ενδυνάμωσης στο σύμπαν του «Predator» και μαζί την πρώτη πραγματικά καλή ταινία της σειράς ύστερα από δεκαετίες.

Φέτος, ο Τράκτενμπεργκ επανήλθε με δύο ταινίες στο franchise. Η αρχή έγινε πριν λίγους μήνες με την ανθολογία κινουμένων σχεδίων «Predator: Killer of Killers», που άφησε ανάμικτα συναισθήματα, και τώρα καταφθάνει το «Badlands», μια ταινία που κάνει ακριβώς το ίδιο σφάλμα που περιγράψαμε παραπάνω. Παίρνοντας την ολέθρια απόφαση να χρίσει πρωταγωνιστή της ταινίας του έναν Κυνηγό, ο Τράκτενμπεργκ καταστρέφει όποιες πιθανότητες είχε αυτό το πλάσμα να μας ασκήσει μια γοητεία ανάλογη με τους Κυνηγούς του παρελθόντος. Ο Ντεκ βρίσκεται σχεδόν σε κάθε πλάνο του φιλμ και πολύ σύντομα, λόγω και της επιφανειακής σκιαγράφησής του από το σενάριο, βρισκόμαστε εντελώς αδιάφοροι απέναντι στις περιπέτειές του.

Ακόμα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα της νέας ταινίας είναι η κυριαρχία του ψηφιακού, της οπτικής «καθαρότητας» και της καταλληλότητας, αποτέλεσμα του δημιουργικού ελέγχου της Disney στο franchise. Ως ένα βαθμό, αυτό το πρόβλημα υπήρχε και στο «Prey», όμως οι άλλες αρετές εκείνου του φιλμ μας έκαναν να το παραβλέψουμε. Εδώ, όμως, αφενός δεν υπάρχει η πρωτοτυπία και το βάθος του προηγούμενου φιλμ, αφετέρου, το CGI έχει αντικαταστήσει πλήρως τα πρακτικά εφέ και το gore στοιχείο απουσιάζει παντελώς. Ένας από τους νέους χαρακτήρες, μάλιστα, εκείνος της Μπαντ, μοιάζει να προστέθηκε στο σενάριο για να βοηθήσει το marketing της ταινίας, αφού έχει σχεδιαστεί στα πρότυπα του Baby Yoda και δεν έχει καμία σχέση με την αισθητική του franchise.

Τι να το κάνουμε, λοιπόν, που οι σκηνές δράσης είναι έξοχα χορογραφημένες, που η Ελ Φάνινγκ ενσαρκώνει ικανοποιητικά ένα διπλό ρόλο, που η μουσική είναι άκρως εξυπηρετική και που ο πλανήτης των Κυνηγών παρουσιάζεται με ένα κάποιο οπτικό ενδιαφέρον; Το «Predator: Badlands» είναι ένας «κατάλληλος για όλους», αλλά μάλλον όχι για τους πιστούς λάτρεις της σειράς, Κυνηγός, παραδομένος στην ευκολία του ψηφιακού, γεμάτος σεναριακά κλισέ και προβλέψιμες δραματουργικές επιλογές. Μεγάλη απογοήτευση περιμένει όσους προσδοκούν το νέο «Prey», κρίμα γιατί ο Τράκτενμπεργκ θα μπορούσε να σπρώξει το franchise προς νέες, πιο τολμηρές κατευθύνσεις.