Ένα Ήσυχο Μέρος 2

Η επιτυχία του «Ένα Ήσυχο Μέρος» έφερε ένα σίκουελ που δεν ήταν αρχικά στις προθέσεις του Τζον Κραζίνσκι, σκηνοθέτη, συν-σεναριογράφου και πρωταγωνιστή της ταινίας του 2018. Εκεί παρακολουθήσαμε σε λογική αποσπασματικού ημερολογίου την απέλπιδα προσπάθεια της οικογένειας Άμποτ (Κραζίνσκι και Μπλαντ στο ρόλο των γονέων) να κάνει όσο περισσότερη ησυχία γίνεται προκειμένου να επιβιώσει σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου παραμονεύουν φονικά τέρατα, τυφλά πλην όμως υπερ-ευαίσθητα στον παραμικρό ήχο. Συνήθως βέβαια, όποτε ακούμε σίκουελ η σκέψη πάει σε μία κατά τεκμήριο ευκαιριακή απόπειρα εξαργύρωσης μιας ταινίας που πήγε καλά. Ευτυχώς εδώ, για τους δημιουργούς και κυρίως το κοινό, το «Ένα Ήσυχο Μέρος 2» αποτελεί εξαίρεση σε έναν κανόνα από τον οποίο ελάχιστα φιλμ έχουν καταφέρει να ξεφύγουν («Νονός 2» και «Εξολοθρευτής 2» αειθαλή παραδείγματα). Με τη σημείωση ότι στο είδος του τρόμου, ο κανόνας έχει αποδειχθεί αρκετά πιο σκληρός για συνέχειες.

Το «Ένα Ήσυχο Μέρος 2» όμως καταφέρνει και αιτιολογεί τον λόγο ύπαρξής του, τη στιγμή που μετατοπίζει έξυπνα τον κατά βάση horror προσανατολισμό ενός κλασικού monster movie όπως ήταν πρώτο μέρος, προς τη λογική μιας περιπέτειας τρόμου. Τακτική που δοκίμασαν κάποτε - επιτυχημένα θα έρθουμε να προσθέσουμε - ο Κάμερον με το «Aliens» (1986) και ο Φρεσναντίγιο με το «28 Εβδομάδες Μετά» (2007).

Όπως το πρώτο, έτσι και το δεύτερο «Ένα Ήσυχο Μέρος» μανιπουλάρει έξυπνα έναν κλασικό φόβο: την απειλή τιμωρίας για τα άτακτα παιδιά που δεν κάνουν ησυχία

Εδώ, ο σκηνοθέτης Κραζίνσκι επιστρέφει για ένα τελευταίο πέρασμα μπροστά από την κάμερα, για χάρη της εισαγωγικής σεκάνς που μας πάει πίσω στην Μέρα 1, τη μέρα που ξεκίνησαν όλα. Οι απαντήσεις για την προέλευση των τεράτων - που αποτελούσε μυστήριο στην πρώτη ταινία - μας επανασυνδέει με την ιστορία, ενώ βλέπουμε την οικογένεια Άμποτ σε απαρτία για μία τελευταία φορά. Κι όλα αυτά μέσα από μία σειρά εξαιρετικά δεμένων, καταιγιστικών μακρών λήψεων. Αμέσως μετά, περνάμε στην επαύριο της ημέρας με την οποία έκλεισε η πρώτη ταινία, η οποία είχε βρει την Έβελιν (Έμιλι Μπλαντ) και την κωφή κόρη της, Ρέγκαν (Μίλισεντ Σίμοντς), ικανές να πολεμήσουν επιτέλους τα θεωρούμενα ως άτρωτα τέρατα.

Αναγκασμένες να εγκαταλείψουν, ωστόσο, το καταφύγιο στο οποίο ζούσαν μαζί με τον αδερφό της Έβελιν, Μάρκους, και το νεογέννητο παιδί της Έβελιν και του μακαρίτη Λι (Κραζίνσκι), ξανασμίγουν τυχαία με έναν οικογενειακό φίλο, τον οποίο υποδύεται η καίρια προσθήκη στο καστ που ακούει στο όνομα Κίλιαν Μέρφι. Πλέον, το πεδίο επιβίωσης μεταφέρεται στο αυτοσχέδιο κρησφύγετο του τελευταίου αλλά δεν εγκλωβίζεται σε αυτό, καθώς νέα εμπόδια υποχρεώνουν την ομάδα να δοκιμάσει τα όριά της και να ρισκάρει, όσο πιο αθόρυβα γίνεται και δίχως να βγάλει άχνα.

Πολλά είναι τα θετικά σημεία στο «Ένα Ήσυχο Μέρος 2». Το χωροταξικό άπλωμα της πλοκής δεν κοστίζει στο σταθερά ανεβασμένο σασπένς. Οι καλογυρισμένες σκηνές δράσης εντείνουν την αγωνία μας για τους ήρωες, χωρίς να τους καταπίνουν. Τα ψηφιακά εφέ δουλεύουν εξίσου καλά με το πρώτο φιλμ δίχως να μπουκώνουν το μάτι. Σε επίπεδο ερμηνειών δεν αποτελεί είδηση ότι οι Μπλαντ και Μέρφι το έχουν και με το παραπάνω για ένα μετα-αποκαλυπτικό φιλμ επιβίωσης με τέρατα. Όσο για το παιχνίδι με το βωβό σινεμά και η λεπτομερής δουλειά που έχει γίνει με τον ήχο της ταινίας (συμπεριλαμβανομένης της απουσίας του), ειδικά σε σκηνές όπου η προσοχή μας περνάει στην κωφή πρωταγωνίστρια Σίμοντς, εξακολουθεί να ανεβάζει επίπεδο το όλο εγχείρημα, τόσο σε τεχνικό επίπεδο όσο και ουσιαστικά, σε ό,τι έχει να κάνει με την εμπειρία θέασης δηλαδή, αφού τρικ σαν και αυτό (σ.σ. η σίγαση στην οποία βυθίζονται συχνά τα υποκειμενικής αντίληψης πλάνα της Σίμοντς) είναι αυτονόητο ότι φέρνουν ένα βήμα εγγύτερα το κοινό στην μόνιμα απειλητική και απομονωτική συνθήκη που βιώνουν οι ήρωες.

Κάθε καλό φιλμ τρόμου όμως χρειάζεται να χτυπήσει μια ευαίσθητη χορδή στο συλλογικό μας ασυνείδητο προκειμένου να δουλέψει. Όπως το πρώτο, έτσι και το δεύτερο «Ένα Ήσυχο Μέρος» μανιπουλάρει έξυπνα έναν κλασικό φόβο, εν προκειμένω επίκτητο. Η απειλή τιμωρίας για τα άτακτα παιδιά που δεν κάνουν ησυχία μεταμορφώνεται εδώ σε τέρατα που σκοτώνουν με το άκουσμα του παραμικρού θορύβου. Και η αρχική συνταγή των Τζον Κραζίνσκι, Σκοτ Μπεκ και Μπράιαν Γουντς εξακολουθεί να δουλεύει και στο σίκουελ, εμπλουτισμένη και με ενισχυμένη με το στοιχείο της αποτελεσματικής δράσης. Το αν αντέχει και μια ενδεχόμενη νέα συνέχεια όπως συζητιέται, μένει να αποδειχθεί.