Αδέλφια σε Σύγκρουση

Οι «Δεσμοί Αίματος» του Γκρίμουρ Χακόναρσον αποτελούν μια από τις όμορφες ιστορίες για το σινεμά της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν αναφερόμαστε στην πλοκή (αν και θα μπορούσαμε), αλλά στην αναπάντεχη επιτυχία μιας ταινίας, που προσγειώθηκε από το πουθενά στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών και έμελλε να αλλάξει την κινηματογραφική αγορά για τα χρόνια που ακολούθησαν. Χωρίς συμμετοχές σε αναπτυξιακά προγράμματα και με την αποκλειστική υποστήριξη δύο αυτοσχέδιων γραφείων παραγωγής, ήρθε για να θυμίσει πως υπάρχει εξαιρετικό υλικό κι εκτός του συστήματος αυτοσυντήρησης του φεστιβαλικού κυκλώματος. Κι όσο οι θεατές ζέσταιναν τις καρδιές τους με μια φονικά παγερή κωμωδία από την Ισλανδία, τόσο πλήθαιναν οι φωνές μεταξύ των παραγωγών και των sales agents που έψαχναν να βρουν το νέο «Rams».

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν κάποιοι στην Αυστραλία, αλλά αντί να ψάξουν, αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους εκδοχή των «Δεσμών Αίματος». Μία σθεναρά πιο βατή διασκευή με το Σαμ Νιλ και τον Μάικλ Κέιτον να αναλαμβάνουν τους ρόλους των δύο ξεροκέφαλων βοσκών που αν και αδέρφια, δεν μιλούν μεταξύ τους, παρά συνεννοούνται με απρόθυμα νοήματα, μέχρι που μια ασθένεια απειλεί να εξαφανίσει τα κοπάδια τους. Άρα και τον τρόπο ζωής τους.

Είναι αδύνατον να αποφύγουμε τη σύγκριση με το πρωτότυπο μιας τόσο ιδιαίτερης περίπτωσης. Εκεί που στην ισλανδική εκδοχή υπάρχει ένας απέραντος κι εξαιρετικά φωτογραφημένος χειμώνας, που εκτείνεται μέχρι την ψυχή και τη σχέση των δύο αδερφών, εδώ κυριαρχεί ένα ζεστό φως που μεταλλάσσει το ύφος της πλοκής, φέρνοντάς το πιο κοντά στη συμβατική κωμωδία. Για την ακρίβεια το γενικότερο ύφος φέρνει αρκετά σ' αυτό της πρώτης ταινίας του σκηνοθέτη Τζέρεμι Σιμς, της «Τελευταίας Κούρσας για το Ντάργουιν» (στην οποία πρωταγωνιστούσε και πάλι ο Κέιτον). Έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς πως έχει μεταφραστεί το εκκεντρικό χιούμορ και οι πανανθρώπινες αγωνίες του αυθεντικού σεναρίου στα... casual Αυστραλέζικα. Όπως επίσης και οι ομοιότητες που προκύπτουν στην ιδιοσυγκρασία δύο λαών σε νησιωτική απομόνωση, όπως αποτυπώνονται στη εγγενή χαρακτηριολογία του φιλμ. Δεδομένα όμως, η ταινία του Χακόναρσον είναι ανώτερη, κι όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε τόσο περισσότερο γίνεται αντιληπτή η διαφορά στην ποιότητα μεταξύ των δύο εκδοχών. Το ριμέικ του Σιμς είναι φωτογενές, έχει τεχνικές αρετές και αξιόλογες ερμηνείες. Έχει επίσης αυτό το σπάνιο χαρακτήρα που δύναται να κάνει την ταινία αρεστή σε όλες τις κλίμακες και τις φυλές των θεατών. Στερείται όμως ατμόσφαιρας, πόσο μάλλον της μυστηριακής ατμόσφαιρας του πρωτότυπου, που μοιάζει να προέρχεται από αρχαία βουκολική ρίμα.

Εν κατακλείδι, αυτή η αναπόφευκτη σύγκριση είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα μιας συμπαθέστατης κατά τα άλλα ταινίας. Τα «Αδέρφια σε Σύγκρουση» κάνουν ομολογουμένως παραπάνω κι από αρκετά για να διαφοροποιηθούν από το original. Δεν παύουν όμως να είναι μια δεύτερη ανάγνωση, μια διασκευή σε μια πολύ πρόσφατη επιτυχία. Μια ιστορία που μας την έχουν διαβάσει στο παρελθόν πολύ, μα πολύ καλύτερα.