Ο Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης

Ο Ραούλ Τροχίδης είναι μηχανικός ποδηλάτων του μικρού χωριού του Σαν Σερόν και έχει τη φήμη του πιο ριψοκίνδυνου ποδηλάτη. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν ξέρει να κάνει ποδήλατο και το χειρότερο, δεν μπορεί να αποκαλύψει σε κανένα το μυστικό του. Η επίσκεψη ενός φωτογράφου θα δρομολογήσει εξελίξεις, όταν ζητά από τον Ραούλ μία φωτογραφία του εν δράσει. Ο Τροχίδης θα κάνει τα πάντα για να αποτρέψει την φωτογράφιση, αλλά φαίνεται πως η στιγμή της αλήθειας έφτασε.

Ο «Αξιαγάπητος Κύριος Τροχίδης» αποτελεί κινηματογραφική διασκευή του βιβλίου «Raoul Taburin» του Ζαν-Ζακ Σεμπέ, πασίγνωστου σκιτσογράφου και δημιουργού (μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί) του δημοφιλέστατου «Μικρού Νικόλα». Κάτι που είναι αρκετά εμφανές στην ταινία μιας και αρκετοί θα αντιληφθούν αντιπροσωπευτικά στοιχεία του έργου του Σεμπέ, ακόμα κι αν δεν γνωρίζουν τον «Τροχίδη». Οι μοναδικοί χαρακτήρες, το γραφικό σκηνικό, η λιτότητα της αφήγησης και οι μικρές χιουμοριστικές λεπτομέρειες που ανατρέπουν την καθημερινότητα, είναι παρόντα και στον «Αξιαγάπητο Κύριο Τροχίδη» σε μία «ζωντανή» ανασύσταση των σκίτσων του Σεμπέ.

Η καλοσύνη και η απλότητα της ιστορίας παραμένουν ασφαλώς στον σωστό δρόμο [...] αλλά η ταινία δεν απογειώνεται δημιουργικά

Ο σκηνοθέτης Πιερ Γκοντό (η προηγούμενη δουλειά του ήταν το «Παράφορα» με την Αντέλ Εξαρχόπουλος) αντλεί έμπνευση από το βιβλίο και το ακολουθεί ευλαβικά. Η εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση και τα κοστούμια ξεπηδούν αυτούσια από τις σελίδες του και ταυτοποιούν χαριτωμένα τους ήρωες και το περιβάλλον τους, ενώ η πρωταγωνιστική τριάδα των Μπενουά Πελβόρντε («Η ολοκαίνουργια... Καινή Διαθήκη»), Εντουάρντ Μπάερ («Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα») και της «ντολανικής» Σουζάν Κλεμάν («Mommy», «Λόρενς για πάντα») στέκεται τρυφερά απέναντι στους ήρωες του Σεμπέ.

Η λογοτεχνική πηγή όμως «φρενάρει» μερικές φορές την κινηματογραφική ανάγνωση των περιπετειών του «Τροχίδη». Το εκτεταμένο voice over ως βασικός τροχός της αφήγησης και οι αντιδράσεις των χαρακτήρων που δεν μεταφράζονται επιτυχημένα από τις σελίδες στο πανί, αποδυναμώνουν τον μαγικό ρεαλισμό του βιβλίου. Η καλοσύνη και η απλότητα της ιστορίας παραμένουν ασφαλώς στον σωστό δρόμο και αποτελούν καλή αφορμή για ορθοπεταλιά στον κόσμο του «Τροχίδη», αλλά η ταινία δεν απογειώνεται δημιουργικά.