Επιστροφή στη Σεούλ

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί μπορεί να άλλαξε ο αρχικός τίτλος της ταινίας - ίσως επειδή πρόδιδε πολλά, ίσως γιατί έμοιαζε λίγο με φορσέ ποίηση, σε κάθε περίπτωση πάντως το «All the People I'll Never Be» («Όλοι οι άνθρωποι που ποτέ μου δεν θα γίνω») περικλείει όλο το είναι της κεντρικής ηρωίδας. Η Φρέντι βρίσκεται παγιδευμένη στο πολιτισμικό χάσμα μεταξύ της διαγωγής και της καταγωγής της, δηλαδή Γαλλίας και Ν. Κορέας (όπου οι εξαγωγές βρεφών προς υιοθεσία αποτελούν ακόμη ανοιχτή πληγή). Κατά την διάρκεια της ταινίας φαίνεται να συναναστρέφεται με πολλούς ανθρώπους. Περνάει στη συντροφιά τους τα βράδια της, χορεύει μαζί τους σε μικρά μπαρ, σε κλαμπ ή στο κρεβάτι. Τους συνοδεύει σε γεύματα, τους πληγώνει, τους χρησιμοποιεί, μαθαίνει να τους εκμυστηρεύεται το κενό της... Κανείς όμως δεν μπορεί να την επηρεάσει γιατί λείπει ανάμεσά τους ο πιο καθοριστικός παράγοντας. Η Φρέντι μπορεί να μοιάζει στη μητέρα της, τη γυναίκα που την παράτησε όταν ήταν ακόμη βρέφος. Την ίδια που ξεκινάει να βρει στην αρχή της ταινίας κι ας μην το παραδέχεται ούτε καν στον ίδιο τον εαυτό της. 

Πάνω σ' αυτή τη μικρή αλλά παντοδύναμη λεπτομέρεια, σκηνοθέτης κι ηθοποιός χτίζουν έναν πρωτότυπο και αφοπλιστικά μοντέρνο χαρακτήρα. Η Φρέντι εμφανίζεται σε διάφορες στιγμές της ζωής της που απέχουν κάποια χρόνια μεταξύ τους. Επανέρχεται σαν κομήτης με ασταθή τροχιά, κινούμενη απρόβλεπτα ανάμεσα στις ζωές των άλλων. Καταφέρνει ωστόσο να είναι αληθινή μέσα στις αντιφάσεις της. Σε μια εποχή που η λέξη «ταυτότητα» τείνει να ξεχειλώσει, η αναζήτησή της μοιάζει αυθεντική και βιώνεται με τρόπο αποστομωτικό και απόλυτο από την Παρκ Τζι-Μιν, μια πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό που γίνεται πλαστελίνη στα χέρια του σκηνοθέτη. Σε κάθε ευκαιρία που προκύπτει απ' τα διαδοχικά χρονικά άλματα, ο τελευταίος την αναπλάθει δίνοντάς της κάθε φορά νέα μορφή. Το κάνει ωστόσο χρησιμοποιώντας γνώριμους κώδικες του σύγχρονου κινηματογράφου και κινούμενος δίπλα της σε ελλείψεις, χωρίζοντας διακριτικά το σενάριο σε μικρά, επίσης ελλειπτικά κεφάλαια.  

Δυστυχώς για τον κομήτη Φρέντι οι ελλείψεις προμηνύουν την επιστροφή στο σημείο απ' όπου ξεκίνησε κανείς. Εν προκειμένω στη στιγμή που νόμισε πως ήταν ευτυχισμένη. Αφηγηματικά η ταινία είναι υποδειγματική κι εικαστικά θεσπέσια μέσα στην απλότητα της. Το κείμενο θα μπορούσε να κλείνει κάπως έτσι, αλλά μετά την απαραίτητη δεύτερη προβολή δεν μπορώ παρά να επισημάνω κάτι παραπάνω. Γνωρίζοντας πλέον πως η «Σεούλ» ήταν ασυζητητί μια από τις καλύτερες ταινίες του '22, αλλά και το που καταλήγει το ταξίδι της Φρέντι Μπενουά, μπορούσα πια να καταλάβω τις λεπτομέρειες που μιλούσαν μέσα απ' το κάδρο. Μπορούσα να παρατηρήσω τη μουσική της και να κατανοήσω τι σημαίνει να βλέπεις ή να κάνεις μια ταινία πρίμα βίστα. Τι σημαίνει ενδεχομένως ένας πρίμα βίστα χαρακτήρας. Κι έτσι με σιγουριά να πω πως ο Ντέιβι Τσου (η πιο σωστή προφορά είναι ένα σφυριχτό Σου) δεν είναι καθόλου τυχαία περίπτωση. Η «Επιστροφή στη Σεούλ» δεν είναι μια καθόλου τυχαία ταινία. Εξ ου και ανυπομονώ να τους δω να μεγαλώνουν αμφότεροι στο μέλλον.