Το Ποτάμι

Ο Χάρης Ραφτογιάννης υπογράφει και σκηνοθετεί μια αλλιώτικη κομεντί, με φόντο τους πολύβουους αυτοκινητοδρόμους του κλεινού άστεως, όπου η τυχαιότητα αποτελεί τη μοναδική, αποδεκτή σταθερά, δοκιμάζοντας εαυτόν στο μεγάλου μήκους, μυθοπλαστικό ντεμπούτο του, εκεί που επιχειρεί μια διαφορετική προσέγγιση στο είδος του ρομάντζου που άλλοτε λειτουργεί και άλλοτε όχι τόσο.

Ο Μάκης (Παπαδημητρίου) είναι ένας εργολάβος και ένας καθωσπρέπει κύριος που ορκίζεται στην προστασία του πολίτη και των…πουλιών, αναλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, το εξαιρετικά σημαντικό πόστο του να κολλάει αυτοκόλλητα πετούμενων στις τζαμαρίες των εθνικών οδών, σε μια προσπάθεια προστασίας των αληθινών πτηνών από τις θανατηφόρες μετωπικές συγκρούσεις πάνω στο γυαλί. Μια μέρα θα γνωρίσει τη Μαρία (Σωτηροπούλου), μια μυστηριώδη γυναίκα που ζει σε μια παραγκούπολη μαζί με μια ομάδα απόκληρων περιπλανώμενων. Η τυχαία συνάντησή τους θα αποδειχτεί μοιραία και για τους δυο τους.

Το σενάριο των Νίκου Λερού και Χάρη Ραφτογιάννη αποπειράται να δώσει ένα νέο και ενδιαφέρον twist σε τούτη την δραματική κωμωδία (ή και κωμικό δράμα), κρατώντας σαν βασικό, αφηγηματικό άξονα τη σύγκρουση του νέου με το παλιό, της προόδου με την - πολλές φορές, δίχως άλλη επιλογή – στασιμότητα. Εδώ η εκκολαπτόμενη επαφή και σχέση των πρωταγωνιστών αποτελεί παράλληλα και ένα κοινωνικοπολιτικό σχόλιο για την κατάσταση των πραγμάτων σήμερα, τους επιλεκτικά αθέατους ανθρώπους της κοινωνίας (μας) και της αναπόφευκτης σύγκρουσης δυο κόσμων που ακολουθούν δρόμους και βίους παράλληλους δίχως ποτέ να τέμνονται.

Όταν και εφόσον εμφανιστεί τελικά η τομή στο καθημερινό σύμπαν των ηρώων, θα αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για την διερεύνηση τους ως προσωπικότητες – από που προέρχονται, πώς μεγάλωσαν και τι περιμένουν ως μεμονωμένες οντότητες από τη ζωή. Πρόκειται για μια συνθήκη που λειτουργεί υπέρ του στησίματος ενός εναλλακτικού love story, αν και το ίδιο το στήσιμο μοιάζει συχνά παραπάνω φτιαχτό και λιγότερο οργανικά ρεαλιστικό.

Υπάρχουν στιγμές που «ντύνονται» με μια κωμική αμηχανία που θυμίζει το σινεμά του Άκι Καουρισμάκι, όμως ο Ραφτογιάννης μοιάζει σαν να υπογραμμίζει διαρκώς το συμβολικό υπόβαθρο που βρίσκεται στον πυρήνα του πρωταγωνιστικού ζευγαριού – παράδοση/πρόοδος – γεγονός που ορισμένες φορές υπερκαλύπτει τα κίνητρα των ηρώων, λες και πρόκειται για ανθρώπους που δρουν κατ’ αποκλειστικότητα της κοινωνικής τους τάξης.

Ο Μάκης Παπαδημητρίου παραδίδει μια ακόμη απολαυστικά ειρωνική και καθ’ όλα χιουμοριστική ερμηνεία που καθιστά πλέον δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του ίδιου του ηθοποιού και του ρόλου που ερμηνεύει, ενώ η Στεφανία Σωτηροπούλου διαθέτει έναν άκρως γοητευτικό συνδυασμό εύθραυστης μελαγχολίας και δυναμισμού που ταιριάζει απόλυτα στον υποδυόμενο χαρακτήρα της.

«Το Ποτάμι» μοιάζει καμωμένο από εντελώς διαφορετικά υλικά από αυτά που μας έχει συνηθίσει το ελληνικό σινεμά και αυτό αποτελεί ένα κερδισμένο στοίχημα για τον ίδιο τον Ραφτογιάννη και τους συνεργάτες του. Διαθέτει μια μποέμ ατμόσφαιρα που συνδυάζεται αναπάντεχα με την αστικοποίηση και το βάρος της ατομικής απομόνωσης εντός της πόλης, διατηρώντας όμως μια μικρή χαραμάδα αισιοδοξίας για τη σωτηρία της συντροφικότητας. Εάν το περιβάλλον δράσης ήταν πιο ομαλά ενταγμένο μέσα στον κόσμο της ταινίας και δεν έμοιαζε σαν κάτι κατασκευασμένο για τις ανάγκες ενός γυρίσματος, τότε ίσως και η αλληλεπίδραση των κόσμων να ήταν πιο λειτουργική. Όπως και να ‘χει, τούτο το ποτάμι θα κυλήσει νεράκι αν επιλέξετε να το δείτε.