Ρούμπι, Ένα Κράκεν στην Εφηβεία (με υπότιτλους)

Το λοιπόν. Δεν χρειάζεται να γίνονται τα πάντα χαριτωμένα, γλυκανάλατα τερατάκια σε κινούμενα σχέδια για προσχολικές ηλικίες. Πιθανότατα δεν βρέθηκε ούτε ένας άνθρωπος εκεί στα στούντιο της DreamWorks για να τους πει ότι αυτό είναι μια αρκετά κακή ιδέα, εκτός κι αν σκοπεύουν να κάνουν την εν λόγω ταινία franchise με λοιπούς τίτλους όπως «Κθούλου: Ένας Παρεξηγημένος Μαθουσάλας» ή «Χαρίλαος: Ένας Γκοτζίλα στην Τρίτη Ηλικία», οπότε εννοείται πως ήδη περιμένω με ανυπομονησία και τις συνέχειες.

Η Ρούμπι Γκίλμαν είναι ένα δεκαεξάχρονο κράκεν, που ζει με τους γονείς της και τον αδελφό της…στη στεριά, σε μια προσπάθεια να μείνουν όσο το δυνατόν μακριά από τον βυθό της θάλασσας, για λόγους που δεν αποκαλύπτονται αμέσως. Η Ρούμπι είναι κατά τα άλλα μια τυπική έφηβη, με τις ανασφάλειές της, τα ερωτοχτυπήματά της και τις ανησυχίες της (υποθέτω πως ακόμα και τα κράκεν μελαγχολούν). Όταν μια μέρα η Ρούμπι πέσει στην θάλασσα έπειτα από ένα ατύχημα, οι πραγματικές της δυνάμεις θα απελευθερωθούν και θα μεταμορφωθεί σε ένα γιγαντιαίο κράκεν! Η μητέρα της θα αναγκαστεί πλέον να της αποκαλύψει όλη την αλήθεια για την ιστορία της οικογένειάς τους.

Κάπου, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ο Λάβκραφτ θα έβλεπε αυτή τη ταινία και θα έσκαγε στα γέλια αν είχε χιούμορ (δεν είχε), πράγμα πολύ πιθανότερο όμως, σε σχέση με το πόσο θα γελάσουν και θα περάσουν καλά όσοι δουν το φιλμ των Κερκ ΝτεΜίκο και Φάριν Περλ. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως στους ρόλους των ανθρωπόμορφων ζώων – ως είθισται στα animation – έχουμε εδώ μια οικογένεια κράκεν με ανθρώπινες ιδιότητες, τότε όλη η υπόλοιπη υπόθεση «πατάει» πάνω στα γνώριμα μοτίβα περί φαμίλιας και συμφιλίωσης των γενεών (που μεταξύ μας, έχουν αρχίσει και κουράζουν), θυμίζοντας έντονα το «Πάντα στο Κόκκινο», κι όταν λέμε «θυμίζοντας έντονα» εννοούμε πως πρόκειται οριακά για περίπτωση υποθεσιακής αντιγραφής.

Δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία εδώ, με την ιστορία να ανοίγει πολλαπλά μέτωπα τα οποία προσπαθεί να χωρέσει στο πέρας μιάμισης ώρας, αναλώνοντας την υπόθεση κάπου μεταξύ των οικογενειακών ιστοριών των Γκίλμαν και των σχηματικών κακών της ιστορίας, με το σενάριο να μοιάζει την ίδια στιγμή «φορτωμένο» και αρκούντως ταλαιπωρημένο, σε βαθμό που από ένα σημείο και μετά δεν θα σε ενδιαφέρει το τι ακριβώς βλέπεις, απλά θα υπομένεις στωικά το τέλος της ταινίας.

Υπάρχουν κάποιες έξυπνες, σκηνοθετικές αναλαμπές, όπως για παράδειγμα η βουτηγμένη στην υγρασία και την αχλή πόλη, η οποία αποτελεί ένα σαφές κλείσιμο του ματιού στον καταραμένο οικισμό του Ίνσμουθ, από την νουβέλα του Λάβκραφτ, «Η Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ», ένας τόπος που συνδέεται άμεσα με την υδάτινη μυθολογία του Κθούλου, όμως τι να σου κάνουν και μερικές αξιομνημόνευτες πινελιές μέσα στο γενικότερο generic του θέματος;

Από το σχεδιαστικό κομμάτι των χαρακτήρων, μέχρι αυτό του υποθαλάσσιου κόσμου, τα πάντα μοιάζουν δουλεμένα επί τροχάδην, ίσα για να εξυπηρετήσουν το story, αναμενόμενα εξελίξιμο κι αυτό, χωρίς να δίνεται ποτέ ιδιαίτερο βάθος στις σχέσεις των τριών πρωταγωνιστριών – της Ρούμπι, της μητέρας της και της γιαγιάς της. Σε επίπεδο δευτερευόντων χαρακτήρων, αυτοί απλά υπάρχουν για να γεμίζουν τον κινηματογραφικό χρόνο και τίποτα περισσότερο.

Η DreamWorks σίγουρα έχει δει και καλύτερες μέρες, τουλάχιστον αυτό αποδεικνύει τούτο εδώ το «άνοστο» animation που δύσκολα θα σε κάνει να ενδιαφερθείς για έναν κράκεν στην εφηβεία. Και που να φτάσει και στην ενήλικη ζωή δηλαδή, εκεί να δεις!