Scream

Έπρεπε να «φύγει» ο Γουές Κρέιβεν για να «συμβεί» ένα σωστό ριμέικ του «Scream»;

Όσο αφοριστική ακούγεται η παραπάνω ερώτηση, άλλο τόσο αλήθεια κρύβει μέσα στον πυρήνα της. Και αυτό γιατί, το εδώ «Scream», που διαθέτει  -ευφυέστατα- τον ίδιο τίτλο με την πρώτη ταινία της σειράς κάνει κάτι πολύ έξυπνο. Κοιτάζει με περηφάνια τα τέσσερα κεφάλαια που προηγήθηκαν και με έναν τρόπο τα χλευάζει. Όχι όμως ακριβώς τα ίδια, αλλά την ανάγκη να γίνει μια πέμπτη ταινία τόσα χρόνια μετά, σε ένα Χόλιγουντ που αναμασά ιδέες από το παρελθόν, «ανασταίνοντας» ηθοποιούς-σταρ μιας άλλης γενιάς. 

H καινούργια ταινία -όπως και οι προηγούμενες- ξεκινούν με την ίδια αφορμή. Κάποιος «θαρραλέος» πιτσιρικάς φοράει την μάσκα του Ghostface και σκορπά τον τρόμο στην μικρή, μα θρυλική πια, πόλη του Γούντσμπορο, ξεκοιλιάζοντας κυρίως εφήβους, συνομηλίκους του, με το φινάλε να «εξηγεί» αυτές του τις πράξεις.

Το «Scream» του 2022 ξεκινάει με μια παρόμοια σεκάνς με την πρώτη ταινία του 1996, όπου μια ανυποψίαστη κοπέλα δέχεται ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο που θέλει να παίξει μαζί της ένα παιχνίδι ερωτήσεων βασισμένο στις ταινίες τρόμου. Και εκεί είναι που ξεκινάει το πανηγύρι. Με μια διαφορά. Ενώ η Ντρου Μπάριμορ της πρώτης ταινίας πεθαίνει με έναν φρικιαστικό τρόπο, το εδώ «θύμα» γλιτώνει και γίνεται εν δυνάμει πρωταγωνίστρια της πέμπτης ταινίας.

Για να αποκτήσει όμως όλο αυτό, το σωστό δέσιμο, οι νέοι σκηνοθέτες φέρνουν και τη γνωστή τριάδα (Σίντνεϊ, Γκέιλ, Ντιούι) για να ενισχύσουν την καινούργια παρέα που αναζητεί -ανάμεσά τους- τον δολοφόνο.

Όλα αυτά όμως λίγη σημασία έχουν, αν κοιτάξει κάποιος τις πραγματικές προθέσεις του νέου «Scream». Η ανάγκη του σαρκασμού της νέας γενιάς που έχει μάθει να αναμασά και να εξυψώνει τους ήρωες του παρελθόντος, είτε οι ίδιοι επιστρέφουν (Sex & the City, Ghostbusters, Spider-Man, The Matrix), είτε φτιάχνουν τις ίδιες ιστορίες με άλλους πρωταγωνιστές (West Side Story), γίνεται εδώ η «κύρια» ιστορία πάνω στην οποία θα απλωθεί η καινούργια αφήγηση και το καινούργιο παιχνίδι του «βρείτε-τον-δολοφόνο».

Σίγουρα υπάρχει περισσότερο αίμα και μια πιο «καρτουνίστικη» διάθεση των δολοφονιών, αλλά αυτό ακριβώς είναι που εισήγαγε και η μυθολογία του «Scream». Αυτό ήταν που ο Γουές Κρέιβεν προέβαλε σαν αρχή του για την σειρά ταινιών με τον Ghostface. Οι κανόνες των ταινιών τρόμου, ο σεβασμός σε αυτούς τους κανόνες, η ανάγκη για απάντηση των ερωτήσεων που δεν πρέπει να γίνουν, η διάθεση για αυτοσαρκασμό και τέλος, η «λυτρωτική» κάθαρση του Καλού έναντι του Κακού αποτελούν την ουσία του «Scream».

Η ταινία των Ματ Μπετινέλι-Ολπιν και Τάιλερ Γκίλετ δεν αποτελεί ένα επίτευγμα, όμως σέβεται και αγκαλιάζει ένα σινεμά που μοιάζει να αγαπάει και να γνωρίζει. Και αυτό μονάχα είναι επίτευγμα.