Επτά Πέπλα

Πίσω στη δεκαετία του ’90, ο Ατόμ Εγκογιάν θεωρούνταν ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες παγκοσμίως, χάρη σε καταξιωμένες ταινίες όπως το «Exotica» (1994) και το «Γλυκό Πεπρωμένο» (1997). Ωστόσο, ο 21ος αιώνας δεν έχει φέρει στον Καναδοαρμένιο δημιουργό ανάλογες δάφνες, καθώς εδώ και περίπου είκοσι χρόνια οι ταινίες του αντιμετωπίζονται με συγκρατημένη εχθρικότητα από την κριτική και αφήνουν μάλλον αδιάφορο το κοινό. Με τη φωτεινή εξαίρεση του «Remember» (2015), ο Εγκογιάν φαίνεται να έχει χάσει τη δημιουργική σπίθα που έκανε κάθε δουλειά του να αποτελεί καλλιτεχνικό γεγονός.

Με το «Seven Veils», τη νέα του ταινία που έκανε την πρεμιέρα της στο φεστιβαλικό κύκλωμα στα τέλη του 2023 αλλά μόλις τώρα κατόρθωσε να εξασφαλίσει διανομή, ο Εγκογιάν επιστρέφει σε λίγο – πολύ γνώριμες θεματικές του έργου του, αφηγούμενος την ιστορία της Ζανίν (Αμάντα Σέιφριντ), μιας σκηνοθέτριας του θεάτρου η οποία δέχεται την πρόταση να αναλάβει την αναβίωση της ιστορικής παράστασης της «Σαλώμης», την οποία είχε ανεβάσει στο παρελθόν ο μέντορας και πρώην εραστής της, ο οποίος είναι πλέον νεκρός. Ταυτόχρονα, η Ζανίν έχει να διαχειριστεί ένα γάμο που καταρρέει και επώδυνες μνήμες από το παρελθόν που έρχονται στην επιφάνεια.

Τα «Επτά Πέπλα» διερευνούν τη σχέση της αληθινής ζωής με την αναπαράστασή της, τη λειτουργία της τέχνης ως εργαλείο στο (μάταιο;) κυνήγι της αλήθειας, την ικανότητά της να φέρνει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με τους δαίμονές του και, ενίοτε, να τους ξορκίζει. Οι θεατές που είναι εξοικειωμένοι με το έργο του Εγκογιάν δε θα εκπλαγούν, καθώς όλα τα παραπάνω ο σκηνοθέτης τα έχει θίξει στο παρελθόν σε καλύτερες ταινίες του, συγχρόνως όμως δε θα βρουν κάτι να τους ξενίσει, αφού εδώ ο Εγκογιάν παίζει σε ασφαλές γήπεδο, κάτι που αποτελεί, την ίδια στιγμή, πλεονέκτημα και μειονέκτημα του φιλμ: πλεονέκτημα, γιατί ο δημιουργός διατηρεί πάντα τον έλεγχο όσων θέλει να πει, μειονέκτημα, επειδή δε ρισκάρει απολύτως τίποτα, δε δοκιμάζει τίποτα καινούργιο.

Το σημαντικότερο, πάντως, πρόβλημα της ταινίας είναι η σεναριακή της φλυαρία. Ο Εγκογιάν, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, απλώνει την αφήγησή του σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες, χωρίς όμως να φροντίσει να γεμίσει με εσωτερική δράση το συναισθηματικό ταξίδι της ηρωίδας του. Το αποτέλεσμα είναι ολόκληρες σκηνές που μοιάζουν να κάνουν στροφές γύρω από τον εαυτό τους δίχως να καταλήγουν πουθενά και άλλες που τεντώνονται σε διάρκεια αναίτια, προκειμένου ο δημιουργός να γεμίσει το χρόνο. Όσο για την «αποκάλυψη» που λαμβάνει χώρα λίγο πριν το φινάλε, είναι μάλλον προβλέψιμη και προκύπτει αδέξια κι εκβιαστικά, σε μια προσπάθεια του Εγκογιάν να κορυφώσει αποτελεσματικά την ταινία του.

Παρά την εμπειρία του σκηνοθέτη πίσω από το φακό, που εξασφαλίζει στο φιλμ μια τονική συνοχή κι έναν σχετικά καλό ρυθμό, και την αξιέπαινη προσπάθεια της Αμάντα Σέιφριντ μπροστά από αυτόν, σε ένα ρόλο αρκετά απαιτητικό τον οποίο η ηθοποιός φέρνει σε πέρας με αξιοθαύμαστη προσήλωση, τα «Επτά Πέπλα» δε σηματοδοτούν την επιστροφή του Ατόμ Εγκογιάν στη φόρμα που μερίδα των θαυμαστών του ακόμα προσμένει. Αντίθετα, πρόκειται για μια αναιμική ανακύκλωση θεματικών παλαιότερων ταινιών του, στις οποίες είναι προτιμότερο να ανατρέξει ο θεατής που επιθυμεί να διαπιστώσει γιατί ο συγκεκριμένος δημιουργός θεωρείται από κάποιους τόσο σημαντικός.