Shazam! Η Οργή των Θεών

Κάπου ανάμεσα σε απόπειρες (επανα)χτισίματος κινηματογραφικής μυθολογίας και διευρυμένου σύμπαντος, η DC χώρεσε κι έναν γλυκύτατο, ταπεινό και αυτόνομο φόρο τιμής στο σινεμά της Amblin, το «Shazam». Πιθανότατα λόγω (και) του χαμηλότερου προϋπολογισμού της, η ταινία είχε αρχή, μέση και τέλος, είχε μια στοιχειώδη θεματική – όπως είδαμε πρόσφατα με ταινίες σαν το «Black Adam» και το «Ant man and the Wasp:Quantumania», αυτό δεν είναι αυτονόητο- και σαν bonus διέθετε και κάτι κακομούτσουνα πλασματάκια τύπου «Ghostbusters», που σίγουρα ξεχώριζαν σχεδιαστικά από τις συνήθεις CGI απειλές που έχει να αντιμετωπίσει ο μέσος υπερήρωας τη σήμερον ημέρα.

Η ταινία κινήθηκε αρκετά καλά εισπρακτικά για να δικαιολογήσει ένα sequel, το DCEU «μεγάλωσε» στο μεταξύ, αλλά όχι όσο επιθυμούσε η Warner, για αυτό και σχεδιάστηκε ξανά από την αρχή με την υπογραφή του Τζέιμς Γκαν. Δυστυχώς, το σίκουελ του «Shazam» έπεσε πάνω στη μετάβαση, έκατσε πάνω στην κέντα, όπως λέμε στην χαρτοπαιχτική slang. Σε μια έναρξη ελληνικού ενδιαφέροντος, που τοποθετείται στην Αθήνα και, συγκεκριμένα, στο μουσείο της Ακρόπολης, μας συστήνονται οι δύο νέοι κακοί της ταινίας, με τη μορφή της Έλεν Μίρεν και της Λούσι Λιού, και ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ θυμάται τις horror καταβολές του και τις επιστρατεύει σε μια σεκάνς που υπόσχεται ότι θα παρακολουθήσουμε κάτι ενδιαφέρον. Φευ!

Η ταξινόμηση των διάφορων υποπλοκών γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, σεκάνς που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελούν highlight του είδους, ωχριούν μπρος σε παρεμφερείς  άλλων ταινιών – πραγματικά κάντε τη σύγκριση ανάμεσα στην σκηνή της γέφυρας εδώ και στην αντίστοιχη του «Final Destination»- κεντρικό θέμα δεν φαίνεται να υπάρχει ή μάλλον υπάρχει, μα καταπλακώνεται από μια υπερφορτωμένη, μα τελικά απλοϊκή ίντριγκα. Ίσως μπορέσεις να εντοπίσεις περιστασιακές απολαύσεις μέσα σ'αυτόν τον χαμό, με κορυφαία τον τρόπο που η Έλεν Μίρεν όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει λάθος, αλλά καταφέρνει και να αναβαθμίσει σκηνές βγαλμένες από μέτρια σενάρια των» Power Rangers», αλλά τι να τις κάνεις όταν στο όνομα του μεγέθους, θυσιάζονται η ψυχή, η εσωτερική λογική της ταινίας και το αφηγηματικό έρμα. Τι να τις κάνεις, όταν καταλήγει ΚΑΙ αυτή η ταινία σε μια μονομαχία με τη συνήθη, κακόγουστη CGI κακοφωνία στο background, όταν η κατακλείδα της συνοψίζεται σε ένα άθελά του αστείο cameo, το οποίο μοιάζει να προστέθηκε τελευταία στιγμή, σε μια προσπάθεια να διατηρηθούν οι γέφυρες με το νέο καθεστώς. Αν, φυσικά, το επιστρέψουν και οι εισπράξεις.