Η Κατάρα του Shelby Oaks

Μια στενάχωρη διαπίστωση που μπορούμε να κάνουμε για αρκετά μέλη της νεότερης γενιάς δημιουργών είναι ότι, ενώ έχουν δει πολλές ταινίες (και καλές ταινίες), κατά την αναπόφευκτη ενσωμάτωσή τους στο δικό τους έργο αφήνουν την εντύπωση ότι έμειναν μόνο στην επιφάνεια της εικόνας και ουδέποτε αφομοίωσαν ούτε τη βαθύτερη φύση της, ούτε και τη θέση της εντός του γενικότερου οράματος.

Εδώ, λοιπόν, ο τέως youtuber και νυν σκηνοθέτης Κρις Στάκμαν ονομάζει την ταινία του «Shelby Oaks», αναφερόμενος σε μια κωμόπολη στην αμερικανική ενδοχώρα. «Shelby Oaks», σαν να λέμε «Twin Peaks», και να σου και ένα «ποιος απήγαγε τη Ράιλι Μπρέναν;», κατά το «ποιος σκότωσε τη Λόρα Πάλμερ», να και μια ξανθιά κοπέλα με μελαγχολικό, γαλάζιο βλέμμα, που μοιάζει να τρυπά τον φακό και να κοιτά κατευθείαν στην ψυχή μας μέσα από βιντεοσκοπημένο υλικό ερασιτεχνικής ποιότητας.Πουθενά, όμως, δεν θα βρείτε την ανάδειξη της κοινότητας, την υποδόρια σάτιρα, την αίσθηση του ανοίκειου, την μελέτη του «άλλου», κάτι ανάλογο με τον τρόπο Λιντς τελοσπάντων. Πρόκειται για μια στείρα επίκληση λιντσιανών στοιχείων, άνευ κατανόησης της αναφοράς, ολότελα κενή. Και το κενό της μοιάζει να εξαπλώνεται στο σύνολο της δημιουργίας και να καταπίνει κάθε υποψία περιεχομένου – πραγματικά, είναι μια ταινία που δεν μιλάει για τίποτα.

Τι μένει, λοιπόν; Μια αναδρομή στο horror των ‘00s, με ολίγη από found footage – πιθανότατα οι πιο τρομακτικές σκηνές της ταινίας- μια δόση από δαιμονικές υπάρξεις, βασισμένες σε γνώριμο μύθο και μια απρόσφορη απόπειρα ανατρεπτικού punchline  - απρόσφορη, γιατί στα μάτια του έμπειρου θεατή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για άλλους ελιγμούς το σενάριο. Υπάρχουν μέσα στην ταινία σημάδια ενός σκηνοθέτη που γνωρίζει πώς να επικαλεστεί κάποια τερτίπια και τρικ του είδους ώστε να αγριευτεί το κοινό του, ελπίζουμε μόνο την επόμενη φορά να επανέλθει με ένα πιο δουλεμένο σενάριο και έχοντας και δυο πράγματα να πει.