Γράμματα από τη Σικελία

Η ταινία των Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτσα αποτελεί κλασικό παράδειγμα crime σινεμά παλαιάς κοπής, που ενώ διαθέτει ατμόσφαιρα και ικανότατο, ερμηνευτικά, cast, δεν καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον της υπόθεσής του εξαιτίας της μεγάλης του διάρκειας (δυο ώρες που όμως φαντάζουν περισσότερο) και του αργόσυρτου ρυθμού του που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την ίδια την εξιστόρηση των γεγονότων.

Ο Κατέλο (Σερβίλο) αποφυλακίζεται μετά από αρκετά χρόνια, έχοντας συμπληρώσει πλέον την ποινή του, μετά την – μέχρι το μεδούλι - εμπλοκή του με τη μαφία. Με τις ένδοξες εποχές να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και με μια οικογένεια που βλέπει την επιστροφή του περισσότερο ως βάρος, παρά ως αφορμή για ψυχολογική ανάταση, ο Κατέλο δεν έχει να ελπίζει σε τίποτα πια, αναγκασμένος να ξεκινήσει και πάλι από το μηδέν, σε μια ηλικία που θα έπρεπε να απολαμβάνει τους καρπούς της πρότερης, παραβατικής του ζωής. Κάπου εκεί θα εμφανιστεί η Ιταλική Μυστική Υπηρεσία που θα του προτείνει μια συνεργασία προκειμένου να καταφέρει να πιάσει τον τελευταίο μεγάλο μαφιόζο μιας ξακουστής οικογένειας εγκληματιών, με αντάλλαγμα ένα ξενοδοχείο που βρίσκεται ακόμα στα θεμέλια. Η ώρα του Κατέλο να λάμψει έχει έρθει.

Με παρελθόν σε ταινίες όπως «Τα Μυστήρια της Σικελίας» (2017) όπου αρθρώνουν πιο ξεκάθαρα την προτίμησή τους σε έναν πιο αργό ρυθμό (πέρα δηλαδή από το γεγονός πως τα φιλμ τους πρέπει να έχουν απαραιτήτως τη λέξη «Σικελία» στον τίτλο τους) η καινούργια ταινία των Γκρασαντόνια και Πιάτσα αποτελεί μια συμπαθητική, αλλά τελικά εξαντλητική μελέτη πάνω στη φόρμα και δη σε εκείνη του γκανγκστερικού είδους, που αυτό- υπονομεύεται παίρνοντας τον εαυτό της πολύ πιο σοβαρά από ότι η διαχείριση του σεναρίου δικαιολογεί.

Το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής στήνεται πάνω στα γράμματα και στην αλληλογραφία που ανταλλάσσει ο μαφιόζος Ματέο (Τζερμάνο) με τους αυλικούς του και τελικά με τον Κατέλο. Υπάρχει ένα παλιομοδίτικο στυλ αφήγησης εδώ που προπορεύεται της όποιας – μηδαμινής – δράσης, που ίσως να λειτουργούσε καλύτερα αν υπήρχε μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ των δυο. Σε έναν μεγάλο βαθμό πολλά από όσα γράφονται σε αυτήν την επιστολική επικοινωνία δεν αφορούν άμεσα εμάς, διότι δεν «πέφτει» ποτέ ιδιαίτερο φως στην παρελθοντική δράση της εν λόγω συμμορίας μαφιόζων, γεγονός που καθιστά κατά τι στριφνή την όποια απόπειρα παρακολούθησης των τεκταινόμενων.

Από την ταινία διασώζεται, παρόλα αυτά, εύκολα ο Τόνι Σερβίλο σε έναν ρόλο που στάζει θαρρείς λίγδα (υπέροχο το «κομοδινί» μαλλί), αποδεικνύοντας πως είναι ένας ηθοποιός που μπορεί να υπάρξει και μακριά από τις κοσμοπολίτικες περσόνες του Πάολο Σορεντίνο και να το κάνει μάλιστα και με επιτυχία.

Το «Γράμματα από τη Σικελία» εμπίπτει κατά κάποιον τρόπο στην κατηγορία των ταινιών που όσο ανοίγει ο καιρός θα βλέπουμε όλο και περισσότερο στις ελληνικές αίθουσες. Δεν είναι μια κακή ταινία, δεν αποτελεί όμως και μια κυκλοφορία που αν έλειπε από τη διανομή θα την αναζητούσατε(με) διακαώς.