Σιχάθηκα τον Εαυτό μου

Η τοξικότητα των διαπροσωπικών σχέσεων, η μανία αυτοπροβολής στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και η κατακόρυφη αύξηση του παθολογικού ναρκισσισμού, αποτελούν βασικές θεματικές υπό εξερεύνηση σε αυτό το αντί-ρομάντζο του Μπόργκλι, που διατηρεί από την αρχή μέχρι και το εξαιρετικό του τέλος, τις λεπτές ισορροπίες που απαιτεί μια τέτοια καταβύθιση στον ανθρώπινο ψυχισμό.

Εν αναμονή της κυκλοφορίας της νέας του ταινίας «Dream Scenario» (σε παραγωγή της A24), αργότερα μέσα στη χρονιά και με πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέιτζ (το φιλμ έχει ήδη κάνει το ντεμπούτο του στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Τορόντο, με εξαιρετικές μέχρι στιγμής κριτικές), το «Σιχάθηκα τον Εαυτό μου» αποτελεί ξαφνικά και από το πουθενά μια από τις αδιαμφισβήτητες, ξενόγλωσσες εκπλήξεις της χρονιάς.

Η Σίγκνε (Κριστίνε Κούτζαθ Θορπ) και ο Τόμας (Είρικ Σέθερ) είναι ζευγάρι, αλλά κατά βάθος ίσως και να μην ήθελαν να είναι. Η σχέση τους είναι βαθιά ανταγωνιστική και τα πράγματα μεταξύ τους έχουν γίνει τελευταία ακόμα χειρότερα, μετά την σχετική επιτυχία που έχει αρχίσει να γνωρίζει ο Τόμας ως καλλιτέχνης – ο Τόμας φτιάχνει γλυπτά από κλεμμένα αντικείμενα. Η Σίγκνε είναι σερβιτόρα και νιώθει μειονεκτικά δίπλα στο ταίρι της, ιδιαίτερα από τη στιγμή που όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται πλέον γύρω από το καλλιτεχνικό του έργο. Προκειμένου να ανατρέψει αυτή την κατάσταση, η Σίγκνε θα προμηθευτεί κάτι παράνομα, ρωσικά σκευάσματα που αποδεδειγμένα σε «αρρωσταίνουν», θέτοντας έτσι σε εφαρμογή το δικό της «άρρωστο» σχέδιο.

Βιτριολική μαύρη κωμωδία «μεταμφιεσμένη» σε new age (αντί)κομεντί, η ταινία του Μπόργκλι αποτελεί το έξοχο ψυχογράφημα πολλών, σύγχρονων σχέσεων, φέρνοντας διαρκώς το πρωταγωνιστικό του ζευγάρι σε σύγκρουση, αποδεικνύοντας μέσα από ευφάνταστα «σκοτεινές» σεκάνς (ξεχωρίζει σαφώς αυτή της κηδείας) πως πολλές φορές η επιβίωση μιας σχέσης εξαρτάται άμεσα από τις διαρκείς εναλλαγές των ρόλων του θύτη και του θύματος μεταξύ των συμμετεχόντων συντρόφων.

Η απόδοση του τίτλου στα αγγλικά ως «Sick of Myself» λειτουργεί διττά, αφενός κάνοντας τη Σίγκνε (φανταστική ερμηνεία από τη Θορπ) να αποδεχτεί το πόσο έχει σιχαθεί τον εαυτό της και την εμμονική της ανάγκη να βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής, αφετέρου προοικονομεί και το σεναριακό twist της ηρωίδας που καταλήγει στο να make «Myself Sick» προκειμένου να κερδίσει την εύνοια και το ενδιαφέρον των φίλων και του αγαπημένου της.

Ο Μπόργκλι υπογράφει εδώ ένα υποδειγματικό σενάριο στεγνού, μαύρου χιούμορ, μια ιστορία παραδοξότητας και ειλικρινούς, πολυεπίπεδης πλοκής για τον ακραίο ανταγωνισμό και την πιεστική αορατότητα κάποιου στη σύγχρονη εποχή, δίχως να αμελεί και έναν καθόλα καίριο, κοινωνικό σχολιασμό για τις τάσεις της Τέχνης και του, ενίοτε κενού, καλλιτεχνικού γίγνεσθαι που ορισμένοι ηθελημένα επιχειρούν να το καταστήσουν σχετικό, στο βωμό του «φαίνεσθαι», στη τελική ποιος νοιάζεται για το «είναι»;

Στον πυρήνα του το φιλμ αποτελεί ουσιαστικά μια κραυγή βοήθειας, κι ας φέρει το περιτύλιγμα μιας μαύρης κωμωδίας με απρόσμενα πολλές δόσεις από το sock value ενός εξαιρετικού, προσθετικού μακιγιάζ (υπάρχουν στιγμές που θα θες να αποστρέψεις το βλέμμα, αλλά πίστεψέ με, δεν θα μπορείς). Ο Μπόργκλι μοιάζει να αγαπάει τους ήρωές του έτσι ακριβώς όπως είναι, με τα ψεγάδια τους, τις νευρώσεις και την διαρκή τους δίψα για επιβεβαίωση, απόδειξη ενός τέλους που αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του θεατή να το ερμηνεύσει.

Το «Σιχάθηκα τον Εαυτό μου» είναι μια ταινία που «πατάει» γερά πάνω στις τάσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, διακωμωδώντας με αιχμηρή ματιά τον άνθρωπο του σήμερα. Κι αν αναγνωρίσουμε κάπου εκεί μέσα ένα κομμάτι του εαυτού μας, δεν έγινε και τίποτα, αρκεί να σηκωθούμε ξανά, να τινάξουμε τις σκόνες από τα μπατζάκια μας και να συνεχίσουμε να ζούμε.