H Παράσταση του Σινγκ Σινγκ

Η ταινία του Γκρεγκ Κουένταρ, σε σενάριο του ίδιου και του στενού του συνεργάτη Κλιντ Μπέντλει (και σε διανομή A24) είναι ένα δράμα όχι φυλακής, αλλά για τη φυλακή, που ξεφεύγει από το κλασικό, βαρύγδουπο μοτίβο παρόμοιων φιλμ, προκειμένου να κοινωνήσει μια βαθιά συγκινητική και πανανθρώπινη ιστορία, ένας ήσυχος ύμνος στις δεύτερες ευκαιρίες και την πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου για αλλαγή.

Ο Ντιβάιν Τζ. (Ντομίνγκο) είναι ένας εκ των πολλών κρατουμένων που συμμετέχουν στη θεατρική ομάδα του σωφρονιστικού ιδρύματος του Σινγκ Σινγκ. Οι περισσότεροι γνωρίζονται μεταξύ τους από άλλες παραστάσεις που έχουν ανεβάσει από κοινού και αναγνωρίζουν τη δουλειά και την αφοσίωση που απαιτεί η παρουσία τους εκεί. Σύντομα οι ισορροπίες μεταξύ των συμμετεχόντων θα διαταραχθούν όταν στην ομάδα προστεθεί ένα νέο μέλος, ο Ντιβάιν Άι (Μάκλιν), ο οποίος δυσκολεύεται να αποτινάξει από πάνω του την περσόνα του γκάνγκστερ που εγγυάται σεβασμό και επιβίωση εντός της φυλακής.

Η ταινία βασίζεται στο πραγματικό πρόγραμμα του Σινγκ Σινγκ, το Rehabilitation Through the Arts (RTA για συντομία) μια πρωτοβουλία που «γεννήθηκε» το 1996 από την Κάθριν Βόκινς, η οποία βλέποντας τον σύζυγό της να διδάσκει ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε κρατούμενους του ιδρύματος, ενδιαφέρθηκε να δημιουργήσει ένα θεατρικό πρότζεκτ στο οποίο οι κρατούμενοι θα ανέβαζαν τις δικές τους παραστάσεις. Και κάπως έτσι το πρόγραμμα RTA έγινε πραγματικότητα.

Στο φιλμ του Κουένταρ, οι Κόλμαν Ντομίνγκο (σε μια εκπληκτική ερμηνεία στον ρόλο του Ντιβάιν Τζ.) και Πολ Ρέισι (μια ακόμη φανταστική παρουσία από τον βετεράνο Αμερικανό ηθοποιό) αποτελούν τους μοναδικούς επαγγελματίες ηθοποιούς, αφού όλο το υπόλοιπο cast απαρτίζεται από πρώην κρατούμενους και μάλιστα του αυθεντικού θιάσου του RTA.

Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίπτωση ομαδικής ερμηνείας, δεδομένου πως σχεδόν όλοι υποδύονται τους εαυτούς τους, που με τη σειρά τους υποδύονται τους θεατρικούς τους χαρακτήρες, εν προκειμένω από έναν Αιγύπτιο πρίγκιπα, μέχρι και τον...Φρέντι Κρούγκερ, σε μια time travel, mash up, κωμική παράσταση που τα έχει – κυριολεκτικά – όλα.

Κατά τη ρήση «σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά η διαδρομή» μικρή σημασία έχει εδώ η παράσταση καθ’ εαυτή. Η επικοινωνία, η κατανόηση, η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα μεταξύ των μελών του θιάσου είναι υψίστης σημασίας για την εσωτερική αλλαγή και την αντιμετώπιση του παρατεταμένου εγκλεισμού, πολλώ δε μάλλον όταν όλοι τους ονειρεύονται μια αποφυλάκιση που είναι την ίδια στιγμή τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά.

Στο φιλμ δεν περισσεύει τίποτα τόσο σεναριακά, όσο και σκηνοθετικά. Η κάμερα του Πατ Σκόλα διαθέτει μια παλιομοδίτικη, ζεστή αύρα που παραπέμπει σε φιλμ της δεκαετίας του ’90 (υπάρχει κάτι από το «Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» εδώ), δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που διαθέτει γοητεία και γλυκύτητα, παρά το γεγονός πως όλη η δράση διαδραματίζεται εντός ενός σωφρονιστικού ιδρύματος, ενώ το σενάριο αποτελεί περίτρανη απόδειξη πως αν ξέρεις τι ιστορία θες να πεις και μπορείς να γράψεις αληθινούς, ανθρώπινους διαλόγους, τότε μπορείς να κάνεις και μια πολύ καλή ταινία.

«Η Παράσταση του Sing Sing» θα αποτελέσει, αναμφίβολα, μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δεις αυτήν την περίοδο. Αποτελεί μια από εκείνες τις, ολοένα και πιο σπάνιες, περιπτώσεις ταινιών που αναγνωρίζεις ότι θα είναι καλές, από τα πρώτα κιόλας τους λεπτά. Πρόκειται για ένα φιλμ με δραματική ψυχή και γλυκόπικρη επίγευση, περίσσιο υποκριτικό ταλέντο και ειλικρινή ανθρωπιά. Πραγματικά καλό σινεμά.