Slow

Συμπαραγωγή Λιθουανίας, Ισπανίας και Σουηδίας το «Slow» της Μαρίζα Καφταράτζε είναι ένα αισθηματικό δράμα που ενώ πατάει σε γνώριμα, σχεσιακά μονοπάτια, καταφέρνει να φέρει κάτι νέο στο τραπέζι (και στο κρεβάτι), λόγω του χώρου που δίνεται σε ένα θέμα όπως αυτό της ασεξουαλικότητας, το οποίο σπάνια - αν όχι ποτέ - βλέπουμε να διερευνάται στη μεγάλη οθόνη.

Οι δρόμοι της Έλενα και του Ντόβιντας θα διασταυρωθούν αναπάντεχα, όταν μια ομάδα κωφών χορευτών έρθει στη σχολή της Έλενα για μάθημα, με τον Ντόβιντας να τη βοηθά στην επικοινωνία της μαζί τους. Οι δυο τους θα έρθουν πιο κοντά και όπως όλα δείχνουν η αμοιβαία συμπάθεια πρόκειται να μετατραπεί, σύντομα, σε αμοιβαία έλξη. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ο Ντόβιντας είναι ασεξουαλικός.

Κανένα πρόβλημα με το να είναι κάποιος ασεξουαλικός βεβαίως βεβαίως, όμως στα πλαίσια ενός κινηματογραφικού ρομάντζου κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο πόλωσης και για τις δυο εμπλεκόμενες πλευρές. Εντούτοις η Καφταράτζε (σε δικό της σενάριο επίσης) δεν χρησιμοποιεί την εν λόγω αφορμή για δακρύβρεχτες κατηγόριες και σεξουαλικές αντιπαλότητες, προσεγγίζοντας το θέμα με τρυφερότητα και κατανόηση, παραδίδοντας έτσι ένα διαφορετικό love story με αφετηρία την οικειότητα.

Υπάρχει μια απροσποίητη τιμιότητα στον τρόπο με τον οποίο «στήνονται» οι δυο ήρωες όχι μονάχα ως πρωταγωνιστικές παρουσίες, αλλά και ως προς τη σεξουαλικότητά τους (ή την απουσία αυτής), καθώς και της προσωπικής τους σχέση με εκείνη. Από τη μια η Έλενα με τον έντονο ερωτισμό εκφράζεται σωματικά και δυναμικά μέσω του σύγχρονου χορού, ενώ ο Ντόβιντας αποδίδει τραγούδια στη νοηματική μέσα από αργές και απαλές κινήσεις με τα χέρια του.

Αυτός ο ξεκάθαρος επαγγελματικός διαχωρισμός είναι ενδεικτικός και της διαφορετικής ερωτικής επιθυμίας, με τα δυο να αλληλοσυνδέονται συχνά, όπως συμβαίνει για παράδειγμα σε μια σκηνή όπου η ερωτική συνεύρεση δεν επιτυγχάνεται και στην αμέσως επόμενη η Έλενα είναι αναμαλλιασμένη, ιδρωμένη και αναψοκοκκινισμένη, όχι μετά από μια βραδιά καλού σεξ, αλλά κατά τη διάρκεια μιας χορευτικής πρόβας που κρατάει πολύ περισσότερο από ό,τι θα χρειαζόταν, μια ξεκάθαρη νύξη στην υποκατάσταση του σεξ με το χορό.

Σίγουρα αυτό αποτελεί και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του φιλμ, που ίσως εξαντλείται κάπως σε διάρκεια, αφού από ένα σημείο και μετά οι μικρό-εντάσεις ανάμεσα στο ζευγάρι είναι ολοένα και πιο συχνές, οι αφορμές όλο και μικρότερες και το τέλος της ταινίας προδιαγεγραμμένο.

Ακόμα και έτσι όμως η Καφταράτζε καταφέρνει να φτιάξει ένα γλυκόπικρο αισθηματικό δράμα που «βλέπει» πέρα από τη σαρκική επιθυμία, δίνοντας μεγαλύτερο χώρο στην οικειότητα και τη συντροφικότητα ως συνιστώσες ενός ευρύτερου, σχεσιακού σύμπαντος που δεν έχουν πάντα την ίδια δημοφιλία με αυτή του σεξ.

Το «Slow» είναι πράγματι ένα αργό love story, όμως αποτελεί μια ξεχωριστή προσθήκη στο είδος των αισθηματικών ταινιών, όχι γιατί είναι πρωτότυπο, αλλά γιατί αναγνωρίζει την ανάγκη των ανθρώπων για διαφορετικά είδη έρωτα, ακόμα κι αν αυτά δεν πετυχαίνουν πάντα. Ξεχωριστή μνεία αξίζει και στην α λα «κάμερα στο χέρι» κινηματογράφηση του Λόρινας Μπαρέισα που προσδίδει στην ταινία μια πιο προσωπική και ρομαντική ατμόσφαιρα.