Mικρά Πράγματα σαν κι Αυτά

Σε μια εποχή που ο όρος διαγενεακό τραύμα έχει σιγά-σιγά καταταχθεί στο λεξιλόγιο όλων μας, το «Mικρά Πράγματα σαν κι Αυτά» στηλώνει τα μάτια του σε κάτι λιγότερο τρανταχτό αλλά εξίσου ύπουλο: την μιαρή κληρονομιά των Πλυντηρίων της Μαγδαληνής, των διεφθαρμένων και κακοποιητικών ιδρυμάτων που διηύθυνε η Καθολική Εκκλησία από τον 18ο αιώνα και μέχρι τα τέλη του 20ού, υπό το πρόσχημα ότι περιέθαλπε και συνέτιζε έφηβες μητέρες που είχαν παραστρατήσει από το δρόμο του θεού.

Ο Κίλιαν Μέρφι, ως πατέρας πέντε κοριτσιών και γιος μιας έφηβης μητέρας που γλίτωσε από τα νύχια των μοναχών, νοιώθει το βάρος των αναμνήσεων κυριολεκτικά να τον συνθλίβει. Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, το βλέμμα του αρχίζει να χάνεται στο παρελθόν, ενώ γύρω του το ταπεινό αλλά γεμάτο αγάπη σπιτικό του γεμίζει με τη γλυκιά προσμονή των γιορτών. 

Ο Κίλιαν Μέρφι συνθέτει έναν χαρακτήρα τόσο εύθραυστο που το λιγοστό του θάρρος μοιάζει με ζυγίζει μεγατόνους

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια ενός δρομολογίου για τον ανεφοδιασμό του κοντινού μοναστηριού με κάρβουνο – μια μικρή επιχείρηση που του επιτρέπει να ζει λιτά αλλά με αξιοπρέπεια – ανακαλύπτει ένα κορίτσι κλειδωμένο στην παγωμένη αποθήκη. Οι μοναχές επιχειρούν να κουκουλώσουν την κακομεταχείριση με παιδαριώδεις δικαιολογίες και την αλαζονεία ανθρώπων που ξέρουν ότι έχουν το πάνω χέρι. Μια κουβέντα αρκεί για να καταστρέψει την επιχείρηση και τους κόπους χρόνων οποιουδήποτε τολμήσει να τους αντιταχθεί. 

Ο Τιμ Μίλαντς σκηνοθετεί με οικονομία και απόλυτη ευαισθησία απέναντι στο ανοιχτό ακόμα ιρλανδικό τραύμα, αφήνοντας την ταινία του να συμβαδίσει με το λιγοστό φως της ημέρας και τις εποχές της θλίψης που μοιάζει να βιώνει σιωπηλά ο κεντρικός χαρακτήρας. Ξεκινώντας από μια απλή αυπνία, το μυαλό του σιγά-σιγά παραδίδεται ολοσχερώς στο πένθος που δεν τόλμησε ποτέ να εξωτερικεύσει, μέχρι που μια ημέρα δεν μπορεί πια να σταθεί όρθιος από το βάρος των αναμνήσεων. 

Κι ο Κίλιαν Μέρφι, σπεσιαλίστας των βουβών συναισθημάτων, ερμηνεύει έναν από τους πιο συμπονετικούς χαρακτήρες που έχουν περάσει ποτέ από τη μεγάλη οθόνη χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά τα τεράστια μάτια και το διάφανα δέρμα του, συνθέτοντας ένα χαρακτήρα τόσο εύθραυστο που το λιγοστό του θάρρος μοιάζει με ζυγίζει μεγατόνους.