Smile 2

Το 2022 το «Smile» του Πάρκερ Φιν αποδείχτηκε μια καλή περίπτωση τρόμου multiplexάδικης λογικής, που είχε κι ένα ενδιαφέρον, δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, για όποιον ήθελε να το δει. Δεν αναφερόμαστε στη διαχείριση του τραύματος, αυτή ήταν ενταγμένη στο πρώτο επίπεδο και έχει φορεθεί πολύ ως θεματική την τελευταία δεκαετία – επόμενο είναι, με δεδομένο ότι σήμερα γυρίζει ταινίες μια τραυματισμένη γενιά που είχε το περιθώριο (ή το προνόμιο) να το αντιληφθεί και να το επεξεργαστεί, αλλά όχι τον χρόνο (ή τη δυνατότητα) να το αφομοιώσει. Ο δαίμων, που απειλούσε την κεντρικη ηρωίδα με το χαμόγελο στα χείλη, στην πραγματικότητα ήταν εκείνος της μόνιμης ευθυμίας, της απόλυτης ευτυχίας, της άσπιλης και ψυχαναγκαστικά προαπαιτούμενης θετικής διάθεσης που εντείνει την αίσθηση αδυναμίας και ανικανότητας σε όσους αδυνατούν να την προσεγγίσουν και πολλαπλασιάζει τη θλίψη τους.

Στο μεγαλύτερου προϋπολογισμού sequel της ταινίας, ο Φιν επεκτείνει αυτή την προβληματική. Δεν φτάνει μόνο η θετικότητα και η ευφορική διάθεση, απαιτείται (και) η τελειότητα σε όλο το εύρος και τα επίπεδα της δημόσιας και της σοσιμοντιακής σφαίρας, πολύ περισσότερο για μια pop σταρ, όπως η ηρωίδα μας, η Σκάι Ράιλι. Όχι τυχαία, η  χαμογελαστή απειλή εννσαρκώνει φοβίες και λαμβάνει μορφές υπενθύμισης της απόστασης της Σκάι από την τελειότητα, από μια γραφικά outsider κοριτσίστικη ύπαρξη κι έναν θαυμαστή με απωθητική επιδερμίδα μέχρι ένα μεγάλο παρελθοντικό κρίμα, αλλά και το άψογα συγχρονισμένο μπαλέτο του show - μια σκηνή ανθολογίας.

Ο Φιν γνωρίζει καλά πώς να στήσει ένα set-piece τρόμου. Διαστέλλει τον χρόνο, αξιοποιεί τον χώρο μέσα στο κάδρο και χειραγωγεί την προσμονή του θεατή για το jump scare, το οποίο σπάνια έρχεται με τον τρόπο που περιμένουμε – θα προκύψει πχ. μέσω ενός jump cut ή με τη μορφή του πιο στοιχειωμένου (και στοιχειωτικού) κορναρίσματος που σημειώθηκε στο σινεμά από την εποχή της «Κριστίν» του Τζον Κάρπεντερ. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον ρυθμό εντός set-piece παραμένει αξιοθαύμαστος – τον συνολικό ρυθμό πάλι όχι, αλλά κάποτε θα φτάσει και σε αυτή την κατάκτηση. Εδώ, ενδεχομένως πιο ελεύθερος δημιουργικά, ο ανερχόμενος δημιουργός προσθέτει μπόλικο χιούμορ αλλά και πιο γενναίο gore, με τις σκηνές φρίκης να συναγωνίζονται εκείνες του τρόμου σε αποτελεσματικότητα. Το μουσικό score παραμένει ένα αμάλγαμα παραμορφωμένων ήχων και ασύγχρονων μελωδιών, παρεμφερούς φιλοσοφίας με τη συμφωνία τρόμου του Κρίστοφερ Γιανγκ για το «Sinister», αλλά με μια καίρια προσθήκη: την ενσωμάτωση pop φωνητικών, ώστε ο ήχος να συνάδει με τις ανησυχίες της ηρωίδας. Στον ρόλο της τελευταίας συναντούμε τη Ναόμι Σκοτ, σε μια σαρωτική, πολύ σωματική ερμηνεία, που δυστυχώς θα αδικηθεί κατά την αποτίμησή της και θα αγνοηθεί από βραβεία διάφορων Ενώσεων λόγω της φύσης της ταινίας. Η περφόρμανς της υπηρετεί θαυμαστά την άνοδο των στοιχημάτων και τη διόγκωση της υπερβολής. Δίχως την ανεξάντλητη ενέργειά της, το μανιακό κρεσέντο της ταινίας θα φάνταζε λειψό.

Μιλώντας για το τελευταίο, ο Πάρκερ Φιν επιλέγει μια λιγότερο κυριολεκτική κορύφωση σε σχέση με το πρώτο «Smile», συμπτωματικά παραπέμποντας σε μια άλλη ταινία που συζητιέται πολύ αυτή την περίοδο. Αυτό ενδέχεται να ξενίσει μια μικρή μερίδα του κοινού, αλλά δεν θα την αποξενώσει, καθώς στο μεταξύ έχει προσφέρει με το παραπάνω τις τρομάρες που έταξε.

Ποντάρουμε πολλά στον Φιν για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, τον θεωρούμε μεγάλη ελπίδα του είδους, μαζί με τον Νταμιάν ΜακΚάρθι του «Oddity». Αν βρουν και καλύτερα σενάρια, έχουν το ταλέντο για να μας παραδώσουν ένα πραγματικό magnum opus τρόμου.